Σαν μια αόρατη δύναμη, πες το εμμονή, δεν με πειράζει, να με σπρώχνει, ασταμάτητα να συνεχίζω. Τα περισσότερα, αφανέρωτα πια! Γελώντας συνεχίζω...κάποια ανάγκη θα υπάρχει...
Οι άνθρωποι μαθαίνουν να μιλάνε πολύ, γρήγορα και ασυνείδητα. Φυσικά και σκέφτονται. Αλλά αυτό δεν είναι η συνείδηση! Επίσης δεν μαθαίνουν να διαβάζουν. Ω ναι, διαβάζουν πολύ ή μάλλον πολλά. Αλλά δεν ξέρουν πραγματικά να διαβάζουν. ΜΕ τη συνείδηση μαζί!
Στα μικρά παιδιά, πρέπει να μιλάς αργά. Ξεκάθαρα και απλά! Στους ενήλικες, πρέπει να μιλάς ακόμα πιο αργά. Έμαθαν να προσπερνούν, να νομίζουν πως ξέρουν τι θα πεις προτού τελειώσεις, να διακόπτουν για να σε διορθώνουν, να μιλάνε (μέσα τους) την ίδια ώρα που μιλάς εσύ. Ούτε ν' ακούνε δεν έχουν μάθει!
Πολλοί δεν ακούνε καν τον εαυτό τους που μιλάει ταυτόχρονα. Κι έτσι είναι μεγάλο το μπέρδεμα. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τι έχεις πει, αποδεικνύοντας πως "σε άκουσαν" αλλά να μην έχουν καταλάβει ούτε μια λέξη. Κι όσο κι αν προσπαθείς να εξηγείς, το ίδιο αποτέλεσμα έχει.
Άλλοι πάλι, σε ακούνε περισσότερο από περιέργεια, ανίκανοι να ξεφύγουν από τον εαυτό τους. Όπου κι επιστρέφουν μετά, για να συνεχίσουν από κει που διέκοψαν. Απόλυτα αποκομμένοι, αποσυντονισμένοι, διχασμένοι. Ανεξάρτητα από τη μόρφωση. Ανεξάρτητα από τις γήινες επιτυχίες. Ανεξάρτητα από τη θέση, τους ρόλους, τη σπουδαιότητα της εικόνας τους.
Σκέφτομαι ότι τα γραπτά, τα χρειάζονται περισσότερο οι μεγάλοι παρά τα παιδιά...αν μάθουν να διαβάζουν! Αν όχι, δεν έχει σημασία πόσα γράφονται ή πόσα διαβάζουν.
Σκέψου γιατί βιβλία όπως τον "Γλάρο Ιωνάθαν" ή τον "Μικρό Πρίγκιπα" αγαπήθηκαν τόσο από μεγάλους, όχι παιδιά. Σκέψου ακόμα πως οι περισσότεροι που τα διάβασαν, και άλλα πολλά στην πορεία της ενήλικης ζωής τους, τα προσπέρασαν.
Ναι, έχουν πολύ δυσκολότερα να διαβάσουν, να κάνουν, να φροντίσουν. Κι έτσι φτάνουν, στο τέλος της ζωής τους, όποτε κι αν είναι αυτό και φοβούνται το ίδιο όπως τότε που ήταν παιδιά και φοβόντουσαν το σκοτάδι. Ίσως περισσότερο! Ανεξάρτητα απ' όσα έχουν κάνει. Ανεξάρτητα απ' όσα έχουν καταφέρει. Ανεξάρτητα απ' όσα έχουν φροντίσει.
Υπάρχει κι εκείνη η μερίδα, που μεγαλώνει στην εποχή μας (αναγκαστικά), που νομίζουν πως κατάλαβαν. Που άλλαξαν ενδύματα, τόπο διαμονής, ρόλους, συνήθειες, πίστη, χωρίς να συνειδητοποιούν πως παραμένουν πάνω - κάτω οι ίδιοι. Αυτοί ακούνε και διαβάζουν μέσα από άλλο κώδικα...τον δικό τους πάλι.
Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί που διαβάζουν και ακούνε πραγματικά. Είναι λιγότεροι, αλλά εύκολα τους εντοπίζεις. Δεν βιάζονται. Δεν έχουν μια απάντηση για όλα. Δεν είναι περικυκλωμένοι από αόρατα τείχη. Δεν μιλάνε με κώδικες.
Σκέφτομαι πως γράφω γι' αυτά τα παιδιά που ζουν σε σώματα μεγάλων. Δεν με απασχολούν οι στατιστικές. Ξέρω πως υπάρχουν. Εντοπίζονται εύκολα άλλωστε.
Μαθαίνεις να είσαι παιδί; Και βέβαια....το σπουδαιότερο απ' όλα τα μαθήματα που δεν μαθαίνεται στο σχολείο. Μάλλον εκεί συνθλίβεται κάθε απόπειρα τελειωτικά. Αλλά και πάλι....οι ιδέες του "τι είναι ένα παιδί" ήδη κατακλίζουν τον εγκέφαλο καθώς διαβάζει. Ποιος να τις αμφισβητήσει; Γιατί να το κάνει και πώς;Περιμένουν πτυχία, επιστημονικά συγγράμματα, εξετάσεις, ειδήσεις, μυθιστορήματα, αρχαία κείμενα, πιο πιασάρικα άρθρα και ένα σωρό άλλα...πιο σημαντικά.
Τα παιδιά δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο. Ή μήπως....μόνο τα παιδιά μπορούν να τον φτιάξουν, να τον τιμήσουν, να τον αξιοποιήσουν;
Ίσως η καλλιτέχνιδα μέσα μου να θέλει απλά να παίζει με τις λέξεις...πάντα τις αγαπούσα. Πίσω από αυτές κρύβονταν πάντα νοήματα που σχημάτιζαν (και σχηματίζουν ακόμα) νέους πίνακες, νέα μοτίβα, κόσμους ολόκληρους...
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου