Αυτό το θέμα αναπτύχθηκε στους διαλόγους και θα συνεχιστεί με τους συν-διαλογιστές, που κατανοούν βιωματικά τον κώδικα επικοινωνίας που χρησιμοποιούμε, ερευνώντας παράλληλα τις έννοιες που υιοθετήσαμε αυθαίρετα στο παρελθόν.
Είναι πολλές οι πληροφορίες, θα αναφερθώ μόνο σε μερικά σημεία, τα οποία θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, με τον καθένα ξεχωριστά, ξεκινώντας «ανάποδα», από τη μεγαλύτερη εικόνα, για να ταρακουνήσω το νου, για να μπορεί να απαλλαγεί πιο εύκολα από τα δεδομένα του.
Aυτά που συνήθως ονομάζουμε «μεγάλα προβλήματα», είτε σε ατομικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο, δεν υπάρχουν. Παράδειγμα η κατάθλιψη, ο καρκίνος, το περιβαλλοντικό και κλιματολογικό πρόβλημα, η κοινωνική αδικία κ.ο.κ. Και εφόσον «δεν υπάρχουν» όλες οι συζητήσεις, οι αναλύσεις, οι επικρίσεις επί των θεμάτων αυτών, αλλά και όλες οι απόπειρες επίλυσής τους, πέφτουν στο κενό. Απλά καταναλώνουμε τεράστια φαιά ουσία, ενέργεια, λόγια και προσπάθειες, για να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας ότι «κάτι κάνουμε» και γι’ αυτό αξίζουμε.
Δεν είναι φυσικά τόσο αυθαίρετη η πιο πάνω σκέψη, όπως φαίνεται αρχικά, απλά δεν την αναλύω εδώ (όπως θα ήθελε ο εκπαιδευμένος νους για να δεχτεί να την εξετάσει) ούτε την κατωχυρώνω με επιχειρήματα, όπως συνηθίζεται.
Όλα τα «μεγάλα προβλήματα» αποτελούνται από χιλιάδες, μυριάδες μικρά κομματάκια/λεπτομέρειες που αγνοούμε, εστιάζοντας την προσοχή μας στα «μεγάλα» και «τρομερά». Είναι αυτός και ο λόγος που οι γενικευμένες, αόριστες συμβουλές, καθώς και οι συλλογικές έρευνες και προσπάθειες δεν λειτουργούν στο σύνολό τους. Για να το καταλάβουμε, θα πρέπει να εξετάσουμε πολλά παράπλευρα ζητήματα και θα πρέπει να εισχωρήσουμε σε παράλληλες πραγματικότητες/τομείς που θα βοηθήσουν τη σφαιρική κατανόησή μας.
Ενδεικτικά όμως...
Όλα τα παιδιά γεννιούνται με κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους αρχικά. Με όρους του παρόντος συστήματος σκέψης, αυτό σημαίνει ότι το καθένα τους είναι λιγάκι δυσλεκτικό, λιγάκι αυτιστικό, λιγάκι υπερκινητικό κλπ., και όταν αυτά τα χαραχτηριστικά «ξεφεύγουν» από τα «επιτρεπτά» όρια του «φυσιολογικού», τότε μπαίνουν σε κατηγορίες, φοράνε κάποια ταμπέλα, με όλα τα συνεπακόλουθα της πρακτικής αυτής. Όμως, καμιά «επιστήμη» δεν κατάφερε να αλλάξει (δεν είμαι σίγουρη και ότι κατάφερε να περιγράψει) τον τρόπο που σκεφτόμαστε ως βρέφη και ως μικρά παιδιά. Όμως, αυτός ο τρόπος σκέψεις διαφέρει κατά πολύ από τον τρόπο που σκεφτόμαστε στη συνέχεια ως μεγαλύτερα παιδιά, έφηβοι και ενήλικες, όταν έχει πλέον καθιερωθεί το αριστερό ημισφαίριο και ο «αρσενικός» τρόπος σκέψης (αναφέρομαι στις Δυτικές κοινωνίες περισσότερο).
Τα βρέφη περισσότερο αλλά και τα μικρά παιδιά επίσης, με εντελώς φυσικό τρόπο, αντιλαμβάνονται και προσέχουν τις λεπτομέρειες… όλ’ αυτά που οι ενήλικες δεν αντιλαμβάνονται καν, δεν κατανοούν αλλά ούτε δίνουν καμία σπουδαιότητα στην σημασία τους. Και είναι όλ’ αυτά τα αθέατα, λογικά ανεξήγητα μικρά μικρά, που φτιάχνουν τους συνδέσμους στο υποσυνείδητο, που αργότερα αποτελούν την προσωπικότητα, με τις πεποιθήσεις της, τις φοβίες της, τα συμπεράσματά της, την κοσμοθεωρία της, την εντελώς προσωπική αντίληψη του κόσμου και του εαυτού της.
Είναι αυτό που λέμε, «η ουσία βρίσκεται κρυμμένη στις λεπτομέρειες». Όμως, η κάθε μια από αυτές τις «λεπτομέρεις», αποτελείται από μόνη της από άπειρες πληροφορίες σε νοητικό, ψυχικό και συναισθηματικό επίπεδο, αθέατα στον γραμμικό, λογικο-αναλυτικό τρόπο σκέψης μας.
Η παρατήρηση ή καλύτερα, το είδος της παρατήρησης που μαθαίνουμε εκ νέου είναι η «αυτιστική παρατηρητικότητα» που είχαμε αλλά ξεχάσαμε ως παιδιά… μεταξύ άλλων που οφείλουμε να κάνουμε, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.
Φυσικά, το θέμα δεν τελειώνει εδώ... μόνο αρχίζει...
Αν γνωρίζαμε να παρατηρούμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ όλ' αυτά τα παιδιά που βιαζόμαστε να διαγιγνώσκουμε και να κατατάσσουμε, και αν γνωρίζαμε παράλληλα να παρατηρούμε πραγματικά τον εαυτό μας, θα μαθαίναμε πολλά και θα αλλάζαμε φανερά, ολόκληρη την κοσμοθεώρησή μας αλλά και τις προθέσεις, τους σκοπούς, τις συμπεριφορές μας...
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου