20 Αυγούστου 2014

Γιατί δεν μιλάμε για τις σχέσεις μας;


Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τους ανθρώπους, τις σχέσεις ή αυτές που θέλουν να ονομάζονται «συντροφικές σχέσεις». Τα πράγματα είναι τραγικά συμβατικά, άχαρα και αποκαρδιωτικά.

Δεν χρειάζομαι στατιστικές ή γκάλοπ για να γνωρίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι με αυτούς που επέλεξαν να είναι μαζί στη ζωή. Τα μάτια της καρδιάς βλέπουν αυτά που ο νους θέλει να αγνοεί.

Σχέσεις συμβατικές, εαυτοί κρυμμένοι, ζωές άχαρες και ρουτινιάρικες, μικρές διακοπές χαράς σε ένα σύνολο θλίψης, ενοχής και εσωτερικού πόνου. Και είναι τραγικό…

Ο καθένας μας κάνει «τον έξυπνο» στη ζωή και στον περίγυρό του, συζητώντας για πολιτική, επιστήμη, φιλοσοφία, περιβαλλοντική συνείδηση, εναλλακτικό τρόπο ζωής κλπ, αλλά τα θεμελιώδη θέματα της ζωής του, δεν τα έχει λύσει, δεν έχει βρει απαντήσεις… εν τέλει, δεν είναι ενιαίος, ευτυχισμένος και συνδεδεμένος με το «άλλο του μισό».

17 Αυγούστου 2014

Αντίπαλα Στρατόπεδα


Ίσως η πιο αντιπροσωπευτική περίοδος του χρόνου, στην οποία οι συντροφικές/ερτικές σχέσεις φαίνονται καθαρότερα από οποιαδήποτε άλλην, είναι το καλοκαίρι. Ξεκινάει συνήθως το όλο θέμα με τις μεγαλύτερες προσδοκίες, τις καλύτερες προϋποθέσεις και καταλήγει σε μεγάλες απογοητεύσεις, αδιέξοδα ή στην καλύτερη περίπτωση, βουβά, αντίπαλα στρατόπεδα.

Αν γνώριζαν οι άνθρωποι να έφτιαχναν σχέσεις, θα ήξερα και να χωρίζουν. Ούτε το ένα ούτε το άλλο λειτουργεί ομαλά και ειρηνικά. Και δεν διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους. Τα περισσότερα ζευγάρια είναι έτσι κι αλλιώς χωρισμένα στην ουσία τους, έστω και αν ζούνε μαζί «για τα μάτια του κόσμου» ή «για τα παιδιά». Όπως επίσης, και τα περισσότερα χωρισμένα ζευγάρια είναι ακόμα μαζί, έστω και αν έχουν «πάρει διαζύγιο» ή αν έχει ο καθένας «προχωρήσει τη ζωή σου».

10 Αυγούστου 2014

Ο Ένας

Δεν φοβάται να φανεί «λίγος», να εκδηλωθεί.

Εκφράζει τη δύναμή του μέσα από την απόλυτη εμπιστοσύνη της επιλογής του.

Φανερά τα σημάδια του μακρινού ταξιδιού του και των πολέμων στους οποίους αγωνίστηκε.

Περνά απαρατήρητος στους κοιμισμένους μα η θέλησή του, νόμος απαράβατος, βουβός,  μετακινεί τα πάντα στο πέρασμά του.

Αθόρυβα και ελαφριά ανοίγει δρόμους για να περάσει η αγαπημένη του. Μόνο αυτή τον αναγνωρίζει πίσω από την επιλεγμένη φανέρωσή του.

Περιμένει, γνωρίζει, επιτρέπει, πάντα μέσα από τη μοναδική, μεγαλόπρεπη Δράση του.

6 Αυγούστου 2014

Μέχρι πότε θα βάζουμε ανθρώπους μπροστά ως ασπίδες αυτοθυσίας;

Κάποιος με ρώτησε τι σημαίνει αυτό, κάποιος άλλος τι άλλο μπορούμε να κάνουμε…

Σημαίνει ότι ενώ εμείς καθόμαστε βολικά στην αντιληπτή μας πραγματικότητα, της μιας θέασης - της γνώριμης και συλλογικά αποδεκτής - ακόμα και από ιδιαίτερες ομάδες, υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να κάνουν πράξη τις Αρχές τους και να δίνουν καθημερινά κλωτσιά στο σύστημα, με τη ζωή τους.

Πρακτικά, όχι θεωρητικά, όχι με λόγια, διαμαρτυρίες, λόγους και διαλέξεις, αλλά βιωματικά…

Με την κάθε επιλογή τους, με την κάθε άρνησή τους να συμβιβαστούν, με την κάθε μη κοινωνικά αποδεκτή απόφασή τους, με την πρακτική εφαρμογή της αλήθειας τους σε κάθε συζήτηση, δράση και κοινωνική συμμετοχή (ή μη συμμετοχή)…

Όταν ξέρουν ότι θα είναι οι μόνοι, όταν ξέρουν ότι κανείς δεν βλέπει, όταν ξέρουν ότι θα εισπράξουν το τίμημα της παρανομίας, της αντίστασης, της άρνησης, της νέας, άγνωστης ακόμα κοινωνικά επιλογής τους…

2 Αυγούστου 2014

Μια "νορμάλ" ζωή



Τα έχουμε ξαναπεί…

Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε, όσα περισσότερα κάνουμε, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ότι αξίζουμε.

Δεν μας φτάνει ο χρόνος (όπως δεν μας φτάνουν τα χρήματα) αλλά συνεχίζουμε να τρέχουμε… παράλογο μου φαίνεται… Όμως αυτό κάνουμε!

Και όταν κάποιες φευγαλέες στιγμές βρεθούμε μόνοι, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να κάνουμε, αρχίζουμε να «αγχωνόμαστε»… δεν μας αρέσει η λέξη «φοβόμαστε».

Ανοίγουμε την τηλεόραση, παίρνουμε κάποιο φίλο τηλέφωνο, αρχίζουμε τις δουλειές ή τα μαστορέματα, βάζουμε τάξη στα ντουλάπια μας, κοιμόμαστε… οτιδήποτε για να μην καθίσουμε στο τίποτα, να μην αντιμετωπίσουμε το κενό.