21 Σεπτεμβρίου 2013

Κατάθλιψη: όχι, δεν είναι ασθένεια

Φυσικά και δικαιούσαι να παραιτηθείς, να είσαι θλιμμένος, να θέλεις να δραπετεύσεις αυτή την ηλίθια πραγματικότητα που ζούμε ως κοινωνία. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου γι’ αυτό ή να προσπαθήσεις να τον «διορθώσεις» με θεωρίες «αγάπης και φωτός» που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αληθινή ζωή! 

Τι νόημα έχουν οι θεωρίες όταν δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το επόμενο σου γεύμα, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, όταν έχεις τόσο θυμό μέσα σου, όταν έχεις χάσει τη δουλειά σου, όταν τίποτα δεν έχει καμία σημασία πια; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να οραματιστείς «κάτι θετικό», όταν όλες οι εικόνες που έρχονται κατακλυσμιαία στο νου σου είναι εικόνες φρίκης, καταστροφής, ματαιότητας και απόρριψης; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι και που μπορείς να ανεχτείς είναι κάποιον εξυπνάκια να σου λέει να είσαι αισιόδοξος, να «βλέπεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής». ΔΕΝ υπάρχει φωτεινή πλευρά! Συνειδητοποίησέ το, αποδέξου το! Κυλιέσαι στα σκατά και στριφογυρίζεις χαοτικά γύρω από αρνητικές διαδικασίες σκέψης. Αυτό είναι μόνο!

13 Σεπτεμβρίου 2013

Λυπάμαι...

Πόσο λυπάμαι για όλη αυτήν την παραπληροφόρηση αλλά περισσότερο για όλους αυτούς που τη δέχονται ασυζητητί, διαιωνίζοντας το ανθρώπινο δράμα. Λυπάμαι και θυμώνω για πολλά πράγματα που πλέον αντιλαμβάνομαι κι ας θέλουν να κρύβονται από το προσκήνιο της συνειδητότητάς μας.

Λυπάμαι για τους απογοητευμένους και τους ευκολόπιστους που διαχώρισαν την πνευματικότητα από τον υλισμό, την καθημερινότητα από τη φιλοσοφία, το νόημα της ζωής με την επιλογή της δράσης τους. Βλέπω ανθρώπους που στερούνται διάκρισης να απορρίπτουν συνολικά, ό,τι έχουν αποφασίσει ότι δεν ταιριάζει με τις πεποιθήσεις και τις παρελθοντικές δομές τους.

7 Σεπτεμβρίου 2013

Έχω ένα Όραμα!

Μερικές φορές νοιώθω πως άδικα γράφω, άλλες απλά ακολουθώ την καρδιά μου χωρίς να προσπαθώ να ορίσω ή να αξιολογήσω οτιδήποτε. Και αφήνω τα άρθρα να πάρουν τη δική τους πορεία… μια πορεία που ακολουθεί τη δική μου, σε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, αλλαγές και ανατροπές.

Ποτέ δεν φανταζόμουν, όταν ήμουν μικρότερη ότι τα «πενήντα» θα ήταν έτσι! Διαπιστώνω, τώρα που πέρασα το κατώφλι, ότι είναι απλά ένα νούμερο, που όσοι το επιτρέπουν, τους ορίζει, τους εμποδίζει και συχνά τους διαμορφώνει. Μ’ εμένα δεν συμβαίνει, και γι’ αυτό δεν έχω κανένα λόγο να το κρύβω.

Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να νοιώθει ποτέ ότι ανήκει απόλυτα σε αυτόν, χωρίς να έχει καταφέρει να συμβιβαστεί με αυτόν. Η πιο επιεικής λέξη που θα χαρακτήριζε την περίπτωσή μου είναι «περίεργη». Η συμμόρφωση και εγώ, ποτέ δε γίναμε φίλες… και όσο μεγαλώνω, τόσο εκδηλώνεται εντονότερα αυτό, χωρίς να ξέρω αν έχει όρια και σταματημό.

Όσο συνδέομαι με τον Εαυτό μου, τόσο λιγότερο μ’ ενδιαφέρει η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα ή για τις ιδέες και τις ανατροπές μου. Όσο ενώνομαι με το Είναι μου, τόσο «επιστρέφω» και γίνομαι παιδί, που θέλει να αμφισβητεί τα πάντα και να ανατρέπει τα δεδομένα. Η εσωτερική Όραση μου επιτρέπει να βλέπω πίσω και πέρα από τα φαινόμενα, να αποκωδικοποιώ (όχι πάντα και έχει και αυτό τη σημασία του) τις εικονικές πραγματικότητες και το μάτριξ. Αυτό συνοδεύεται με τεράστια ευθύνη, την οποία άλλοτε αναλαμβάνω ευχαρίστως και με απόλυτη προθυμία, άλλοτε με βαραίνει και με οδηγεί αναπόφευκτα μακριά από την κοινωνία, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσω πάλι και να επικοινωνήσω.

5 Σεπτεμβρίου 2013

Σκόρπιες σκέψεις...μη δίνετε σημασία...



Διαισθάνομαι τελευταία ένα αόρατο «κενό» να πλανιέται στην ατμόσφαιρα, μια παγωμάρα, ένα φοβικό «σταμάτημα», σαν να περιμένει κάτι να συμβεί.

Η ενέργεια σίγουρα αλλάζει, αν και δεν γίνεται αντιληπτό αυτό σε συλλογικό επίπεδο. Τον φετινό χειμώνα θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά. Οι ισορροπίες αλλάζουν αλλά τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί. Σίγουρα ψηλαφούμε – όσοι μπορούμε – τις τάσεις, και βάσει αυτές επιλέγουμε τη δράση μας.

Βλέπω πολλούς να έχουν σταματήσει να μιλάνε. Πολλές προηγούμενες προβλέψεις, πέρασαν αναγκαστικά στην αφάνεια του ψεύδους. Πολλοί δήθεν αρχηγοί και καθοδηγητές σώπασαν ή έχασαν την αίγλη τους. Ανακυκλώμενα αποφθέγματα έχουν κοπάσει αρκετά. Απλοί, σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εκφράζονται δειλά. Καλό αυτό!

3 Σεπτεμβρίου 2013

Ο ρόλος της Ειδικής Εκπαίδευσης

 Ένας όρος που έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε και να εμπιστευόμαστε, ακόμα και να λειτουργούμε, χωρίς να αναρωτιόμαστε αν όντως ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και ικανότητες των παιδιών μας. Διερωτώμαι…

Παρακολουθώντας παιδιά με «ιδιαίτερες ικανότητες» όπως χαρακτηριστικά ονομάζονται, αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως έχουμε κάνει λάθος εξ’ αρχής, οικοδομώντας μια φιλοσοφία «βοήθειας» και στήριξης, με πολλά κρυμμένα σημεία σκέψης, που περισσότερο στηρίζουν τον δικό μας εγωισμό.