Φυσικά και δικαιούσαι να παραιτηθείς, να είσαι θλιμμένος, να θέλεις να δραπετεύσεις αυτή την ηλίθια πραγματικότητα που ζούμε ως κοινωνία. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου γι’ αυτό ή να προσπαθήσεις να τον «διορθώσεις» με θεωρίες «αγάπης και φωτός» που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αληθινή ζωή!
Τι νόημα έχουν οι θεωρίες όταν δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το επόμενο σου γεύμα, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, όταν έχεις τόσο θυμό μέσα σου, όταν έχεις χάσει τη δουλειά σου, όταν τίποτα δεν έχει καμία σημασία πια; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να οραματιστείς «κάτι θετικό», όταν όλες οι εικόνες που έρχονται κατακλυσμιαία στο νου σου είναι εικόνες φρίκης, καταστροφής, ματαιότητας και απόρριψης; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι και που μπορείς να ανεχτείς είναι κάποιον εξυπνάκια να σου λέει να είσαι αισιόδοξος, να «βλέπεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής». ΔΕΝ υπάρχει φωτεινή πλευρά! Συνειδητοποίησέ το, αποδέξου το! Κυλιέσαι στα σκατά και στριφογυρίζεις χαοτικά γύρω από αρνητικές διαδικασίες σκέψης. Αυτό είναι μόνο!
Προσπαθώντας να το πολεμήσεις, να το αλλάξεις ή όταν ανέχεσαι χαζές συμβουλές, το μόνο που καταφέρνεις είναι να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο προς τον πυθμένα. Κατάλαβε ότι αυτό που προβάλλεις στους άλλους είναι αυτό ακριβώς που φοβούνται να δουν στον εαυτό τους. Είναι τόσο απλό! Θέλουν να «βγεις» από αυτή την κατάσταση γιατί δεν τολμούν εκείνοι να βρίσκονται μέσα. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε έναν «καταθλιπτικό εαυτό», μια αίσθηση ματαιότητας, μια σκοτεινή, πυκνή πλευρά του εαυτό μας που οι περισσότεροι τρέμουν να αναγνωρίσουν ή να παραδεχτούν. Απομυθοποίησε τις λέξεις που το σύστημα σου επιβάλλει.
Το να βυθίζεσαι στην κόλαση, ξέροντας ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διέξοδος, δεν είναι ευχάριστη υπόθεση. Μόνο όσοι έχουν τολμήσει να επιτρέψουν την αποσύνθεση του εαυτού τους – και το εννοώ ολιστικά και κυριολεκτικά – γνωρίζουν σε τι αναφέρομαι, γιατί μόνο αυτοί έχουν δημιουργήσει τον εαυτό τους από την αρχή, κυριολεκτικά από τις στάχτες τους. Αλλά, δεν βρίσκεσαι ακόμα εκεί, είναι ανώφελο να σκέφτεσαι τη δημιουργία.
Αν ενταχθείς σε ψυχοθεραπεία για να «θεραπεύσεις» τον εαυτό σου, τον έχεις εξ’ ορισμού καταδικάσει. Αν πάρεις κάτι (υποκατάστατο) για να σε βοηθήσει «να ξεχάσεις», απλά βυθίζεσαι περισσότερο, όταν ακριβώς πίστευες πως έχεις πιάσει πάτο. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να «βγεις» από την κατάθλιψη. Δεν «βγαίνεις»! Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο, όσο χρειάζεσαι! Κανείς δεν βρίσκεται εκεί που είσαι εσύ. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Είσαι μόνος! Η τυραννία του νου σου είναι δυσβάστακτη και εξουθενωτική και ΑΥΤΟ ακριβώς είναι που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις: γυμνός, με ευθύτητα και ακριβώς όπως είσαι!
Δεν υπάρχουν θεραπείες γιατί δεν είσαι άρρωστος! Είσαι φυσιολογικός και αυτό που περνάς είναι απόλυτα φυσιολογικό επίσης. Δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής γιατί εδώ ακριβώς χρειάζεται να βρίσκεσαι. Δεν υπάρχει κανείς μαζί σου γιατί χρειάζεται να βρεθείς με τον εαυτό σου.
Ξέχασε όλες τις προϋποθέσεις και τις ιδέες σου, όλες τις προηγούμενες θεωρίες και απόπειρες να ζήσεις. Τίποτα δεν λειτουργεί σε αυτή την άβυσσο, αυτό το απόλυτο σκοτάδι που φαίνεται να διαρκεί για πάντα. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, τα πράγματα φαίνονται ότι χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο. Δεν υπάρχει ελπίδα; Όχι! Πέταξε και την ελπίδα. Είναι απλά η παρηγοριά του ανόητου. Μην στηρίζεσαι σε τίποτα που είναι ψεύτικο και προσωρινό. Μην προσπαθήσεις να βρεις το «χάπι» που μόνο θα επιμηκύνει το λάκκο και το κενό.
Σε έχουν παραπλανήσει, όλοι έχουν παραπλανηθεί. Η κατάθλιψη δεν είναι αρρώστια. Είναι διαδικασία απο-προγραμματισμού και αποσύνθεσης, η οποία πονάει και είναι δύσκολη. Έχει ονομαστεί και καταχωρηθεί ως ασθένεια, την οποία χρειάζεται «να θεραπεύσουμε», για να ΜΗΝ εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, για να δειλιάζουμε από την εμπειρία η οποία θα μας φανερώσει όλα όσα χρειάζεται να δούμε, να χρησιμοποιήσουμε και να είμαστε.
Ο καθένας βιώνει την κατάθλιψη με τον δικό του τρόπο. Δεν είναι ένας κατάλογος συμπτωμάτων που μπορείς να εναρμονιστείς με αυτόν για να χωρέσεις στο κουτί που βάλανε μπροστά σου. Δεν χρειάζεται να διαβάσεις βιβλία για την κατάθλιψη, δεν θα σου φανερώσουν τον εαυτό σου. Θα σε δελεάσουν να προσπαθήσεις να «φορέσεις» τα συμπτώματα καθώς και να τσιμπήσεις στην αναγκαιότητα μας «θεραπείας», με τα οποία το σύστημα σε αποπλανά.
Περισσότερο από όλα, όταν βρίσκεσαι σε αυτήν την κατάσταση ύπαρξης, θέλεις να δραπετεύσεις ή να φύγεις από τη ζωή εντελώς. Έχεις κουραστεί να παλεύεις, έχεις κουραστεί να προσπαθείς, να πέφτεις και να σηκώνεσαι απρόθυμα ξανά… τα ξέρω. Έχεις παρατεταμένες στιγμές, ώρες και μέρες, μέσα στις οποίες τίποτα δεν έχει σημασία, τίποτα δεν αξίζει και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Θέλεις να σε αφήσουν όλοι απόλυτα μόνο αλλά ταυτόχρονα καίγεσαι για αληθινή συμπόνια και κατανόηση. Οι μέρες μοιάζουν ατελείωτες και νοιώθεις σαν μόλυβδος, εντελώς ανίσχυρος να μετακινήσεις είτε το σώμα είτε το νου σου.
Το μόνο σου λάθος είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου μέσα σε όλο αυτό. Αυτό είναι το ΜΟΝΟ σου λάθος! Η απόρριψη σε οδηγεί στο ψέμα. Δεν «είσαι καλά»! Να λες στον εαυτό σου την αλήθεια. Με τον εαυτό σου να είσαι απόλυτα ειλικρινής. Μόνο αυτό χρειάζεται να κάνεις!
Όσο κι αν διαρκέσει, όσες κολάσεις κι αν επισκεφθείς ή χαθείς μέσα τους, όσο κι αν ο νους σου βασανίζει την ίδια την ύπαρξή σου, χρειάζεται να επιτρέψεις και να αποδεχτείς. Δύσκολες λέξεις για να τις κατανοήσεις αρχικά… Να επιτρέψεις την καταστροφή; Αυτό ακριβώς! Να αποδεχτείς τον αρνητικό, παθητικό, αποτραβηγμένο εαυτό που έχει παραιτηθεί, που δεν έχει ενδιαφέρον για οτιδήποτε; Ναι, απόλυτα και χωρίς όρους!
Δεν μπορείς να μοιραστείς αυτόν τον εαυτό με ΚΑΝΕΝΑΝ, ειδικά όχι με την οικογένειά σου, όσους είναι γύρω σου, οι οποίοι τρέμουν αυτό που αντικρίζουν και ζουν μαζί σου. Μπορείς μόνο να τον μοιραστείς με κάποιον που έχει βρεθεί εκεί και έχει βγει… κάποιον που δεν σε λυπάται και μπορεί να "περάσει μέσα" από τον καταθλιπτικό σου εαυτό, χωρίς να σταματά εκεί από φόβο. Μπορείς να εκμυστηρευτείς μόνο σε κάποιον που γνωρίζει τα σκοτεινά σοκάκια, που έχει αντιμετωπίσει τους δαίμονες του δικού του νου και έχει επιζήσει για να το διηγηθεί. Κάποιον που γνωρίζει πώς βγήκε, πώς επέζησε και έχει γίνει πιο δυνατός μέσα από αυτή τη διαδρομή.
Για άλλη μια φορά, το να αντιμετωπίζεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες, δεν είναι βόλτα στα σύννεφα. Επίσης, φαίνεται να διαρκεί αιώνια. Θα συμβεί ακριβώς αυτό αν το πολεμάς! Θα συμβεί αν πιστεύεις ότι η λύτρωση θα έρθει έξωθεν! Θα συμβεί αν νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο έλεος του νου σου ή ότι αυτή η πραγματικότητα που αντιλαμβάνεσαι είναι η μόνη που υπάρχει. ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙΣ και τη στιγμή που θα το αποδεχτείς αυτό και θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να εξερευνήσει ΑΥΤΗΝ την πραγματικότητα, είναι η στιγμή που ξεκινάς το ταξίδι σου προς την έξοδο, σε άλλες πραγματικότητες, και στην κατάκτηση του ίδιου σου του νου!
Χριστιάνα Σοφία
ποσο δικιο εχεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις το τελείωσα.. πόσο αληθινό! το σχολιάζω με δυο λέξεις '' η απομυθοποιηση της κατάθλιψης ''
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω απολυτα!!!
ΔιαγραφήΚανενας γονιος δεν θελει τα παιδια του να ειναι μη υγειη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν διαπιστωσουν κατι τετοιο,αυτοματος το προτρεπουνε να ερθει και παλι στα ισια του.
Αυτος ειναι ενας βασικος προγραμματισμος και αν θες ψυχικη κακοποιηση.
Οταν εναντιωνεσαι σε ενα γεγονος αυτοματος το αγγαλιαζεις.
Σε ασχημες σκεψεις προσπαθεις να φερεις στο νου σου κατι θετικο για να απαλυνεις το πονο.
Η διαδικασια αυτη της θετικης σκεψης ομως πηγαζει απο τις αρνητικες.
Η θετικη σκεψη ειναι προιον της αρνητικης.
Οταν προσπαθεις να αγαπησεις καποιον ή να γινεις αγαπητος απο καποιον,αυτη η κινηση προερχεται
απο ελειψη αγαπης και παραδωσης προς τον εαυτο σου.
Η ιδια η προσπαθεια αντιμετωπισης μιας ασθενειας πηγαζει απο την ελειψη εμπιστοσυνης προς τον εαυτο σου.
Η ιδια η προσπαθεια περιεχει μεσα της την ασθενεια.
Η λυση ειναι να παραδωθεις σε αυτο που ειναι καθε στιγμη,χωρις να γνωριζεις γιατι ειναι ετσι.
Ο κρισναμουρτι το ονομαζε παρατηρηση διχως επιλογη.
Η ιδια η αποδοχη της διττοτητας σε μετακινει εξω απο αυτη.Δεν μπορεις να αλλαξεις κατι αν δεν το παρατηρησεις πρωτα.
Βεβαια ολα αυτα ειναι ψιλα γραμματα εαν δεν χασεις τη γη κατω απο τα ποδια σου
και επειτα επανελθεις πισω ξανα.
Είναι όμως όπως τα λες και τα γνωρίζει μόνο όποιος γνωρίζει βιωματικά.
ΔιαγραφήΌπως συχνά λέω, δεν χρειαζόμαστε εκπαίδευση αλλά αποδόμηση της εκπαίδευσής μας... και δεν γίνεται αυτό θεωρητικά. Γιατί αυτά που γράφεις συμπυκνωμένα, είναι όντως όχι μόνο "ψιλά γράμματα" αλλά άγνωστες έννοιες για όποιον είναι εστιαμένος αλλού, με άλλες θεωρήσεις και άλλες θεάσεις, πιο κοινά αποδεκτές, παρόλα αυτά περιοριστικές.
Να και ένα αληθινό Διαμάντι...επιτέλους, ...για την κατάθλιψη. "Να λες στον εαυτό σου την αλήθεια. Με τον εαυτό σου να είσαι απόλυτα ειλικρινής. Μόνο αυτό χρειάζεται να κάνεις!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπερα πραγματι εξαιρετικο αρθρο,αν και μεχρι στιγμη δεν με εχει ακουμπησει η καταθλιψη θα ηθελα και εγω με τη σειρα μου, αν μου επιτραπει σαν νεο μελος στο blog, να ρωτησω, τον εαυτο πως τον βρισκεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω
Είναι δρόμος Πέτρο, ένα ταξίδι προς το κέντρο της ύπαρξής σου, που αποφασίζεις κάποια στιγμή να ξεκινήσεις συνειδητά, με κάποιον που μπορεί να σου δείξει το "πώς" να τον περπατήσεις. Η διαδρομή είναι δική σου. Ο καθένας έχει τη δική του. Αλλά χωρίς τον τρόπο, χωρίς εργαλεία, δεν τον βρίσκεις. Είναι τεράστιο το θέμα και άπειρες οι παρανοήσεις αλλά και η παραπληροφόρηση σχετικά...
Διαγραφήμε κάποιον που έχει βρεθεί εκεί και έχει βγει… κάποιον που δεν σε λυπάται και μπορεί να "περάσει μέσα" από τον καταθλιπτικό σου εαυτό, χωρίς να σταματά εκεί από φόβο. Μπορείς να εκμυστηρευτείς μόνο σε κάποιον που γνωρίζει τα σκοτεινά σοκάκια, που έχει αντιμετωπίσει τους δαίμονες του δικού του νου και έχει επιζήσει για να το διηγηθεί. Κάποιον που γνωρίζει πώς βγήκε, πώς επέζησε και έχει γίνει πιο δυνατός μέσα από αυτή τη διαδρομή.
ΑπάντησηΔιαγραφήποιος ειναι αυτος ο ανθρωπος Χριστιανα μου; που βρισκεται;
Ρώτα την καρδιά σου να σου πει... θα μπορούσε κάποιος που δεν έχει βρεθεί σε αυτό το δρόμο, που δεν ξέρει τα μονοπάτια, που δεν έχει τολμήσει να τα βάλει με τους δαίμονες του νου και να επιζήσει, να γράψει, με αυτόν τον τρόπο; Πώς σου φαίνεται αυτή η γραφή, ξύλινη, θεωρητική ή βιωματική; Εσύ μόνο ξέρεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήεντελως βιωματικη !!!Γι αυτο και τα αρθρα σου κατι μου λενε κι εχω σταθει εδω....
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο δω και περα τι γινεται;
Από δω και πέρα, ο προσωπικός δρόμος του καθενός, που τον διανύει με τον δάσκαλο/καθοδηγητή που εμπιστεύεται, αν δεν έχει βρει τον εσωτερικό Δάσκαλο ακόμα.
ΔιαγραφήΚαλή η διαπίστωση μέσω μιας συζήτησης που είχα νωρίτερα... Η "κατάθλιψη" είναι πέρασμα προς την αφύπνιση του Είναι σου. Φτάνει να περάσεις στην άλλη πλευρά της όχθης και για ΑΥΤΟ χρειάζονται εργαλεία. Ο νους που ξέρεις, το εγώ, δεν τα έχει, δεν μπορεί να σου τα προσφέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς εκ τούτου, ξέχνα εντελώς τον όρο "κατάθλιψη" (του συστήματος σκέψης που σε παγιδεύει) και κοίτα τον εαυτό σου απαλλαγμένος από ορισμούς και εξωτερικές περιγραφές.
Παρακαλώ τα σχόλια να είναι στα Ελληνικά. Τα greeklish δεν θα δημοσιεύονται. Ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήαν σε ολο αυτο που εγραψα για να δωσω μια διαφορετικη ιδεα για την αντιληψη της καταθλιψης, φταινε τα γκρικλις που δεν το δημοσιευεις, δηλαδη εσυ δινεις σημασια, οχι για το τι εγραψα αλλα για το πως το εγραψα, τοτε δεν εχω λογια για την επιφανειακοτητα σου..που ειναι τελειως αντιθετη με ολα τα ομορφα που εχεις γραψει ...
ΔιαγραφήΕίναι απλό... για να διαβάσω το τι γράφεις, ειδικά σε ένα τόσο μεγάλο κείμενο, θα πρέπει να είναι Ελληνικά γιατί τα greeklish με δυσκολεύουν αφόρητα, και δεν τα θεωρώ καν γλώσσα. Φαίνεται ότι μπορείς, οπότε ναι, δεν έχω κάποιο άλλο λόγο που δεν δημοσιεύω κάτι.
ΔιαγραφήΟι άλλοι χαραχτηρισμοί σου για μένα είναι οι απόψεις σου, αλλά σίγουρα δεν δείχνουν σεβασμό για τις δικές μου.
καλα...μην το δημοσιευεις...καλυτερα, γιατι ειναι και πολλα λογια..ενα πραγμα σε οσους νομιζουν οτι εχουν αυτο που λεγεται καταθλιψη...αυτη τη ψευτικη βλακεια, σηκωθειτε πανω ρε και βρειτε κατι καινουριο να κανετε και μην το πολυσκεφτεστε..ψαξτε οσο μπορειτε την αιτια της στενοχωριας αλλα μετα αφηστε το...ρε χριστιαννα δημοσιευσε το αυτο που ειχα γραψει γιατι κολλαει σε αυτο που γραφω τωρα και δεν προλαβαινω καθολου να το ξαναγραψω, νιωσε με. Παντως ετσι κυλαει η ζωη φυσιολογικα, βρισκοντας πραγματα που μας ψηνουν να ασχοληθουμε και υστερα να παλεψουμε, χωρις να τα πολυψυριζουμε, ετσι παει! :)
ΔιαγραφήΓιατί έχεις την εντύπωση ότι έχω κρατήσει το κείμενο σε greeklish που δεν διάβασα; :)
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνω τη θέση σου και την προτροπή που κάνεις, και είναι αναγκαίο να υπάρχει και αυτή. Όμως...να σου θέσω μια ερώτηση...
Αν ήταν όντως απλά "ψεύτικη βλακεία" αυτό που μαστίζει πολύ κόσμο (δεν με ενδιαφέρει ο ορισμός του) και μπορούσε έτσι απλά, με την κοινή λογική, να "βρει κάτι ενδιαφέρον να κάνει" και "να μην το πολυσκέφτεται", δεν νομίζεις ότι θα το έκανε; Είναι ανίκανοι λες να φτάσουν σε μια τέτοια σκέψη περισσότεροι άνθρωποι;
Μάλλον δεν έχεις βιώσει μια τέτοια ψυχοπλακωτική, σαρωτική, επικίνδυνα αυτο-καταστροφική πολλές φορές κατάσταση... :)
Επιτρεψτε μου να γραψω εδω την εμπειρία μου : στη δεκαετία του 1960 , δυό στενοί συγγενεις έκαναν θεραπεία με ηλεκτροσοκ σε νευρολογικη κλινικη επειδη τους ειχαν διαγνωσει μελαγχολία . Ετσι ελεγαν τοτε , μετα ήρθε ο όρος καταθλιψη . Και οι δυο στα εφηβικα τους χρόνια πέρασαν καταστασεις τρόμου στον εμφύλιο πόλεμο . Εργάσθηκαν πολυ και δημιούργησαν περιουσία , σπούδασαν τα παιδια τους , τα προίκισαν , ενω παραλλήλως φρόντιζαν να εχουν αναψυχη με εκδρομες και γενικως με ευχαριστα πραγματα , παραλλήλως με την φαρμακευτικη αγωγη (=πειραματόζωα , κατα τη γνωμη μου) . Δυστυχως εικοσι χρόνια αργότερα και οι δυο υπήρξαν αυτοχειρες . Οι οικογενειες τους συνεχιζουν τον αγωνα , ψαχνουν τί έφταιξε , αφού γνωριζουν ποσο υπερβολικα τους φρόντιζαν . Πόνος βαθύς . Και ο περίγυρος με την περιέργεια και τα σχόλια . Ο φόβος της ρετσινιας . Πρεπει να προσποιούνται διαρκως και αδιαλλειπτως τον χαρούμενο και ανεμελο , καθως οι αργόσχολοι και αυτοσχεδιοι ΄΄ειδικοί΄΄της κληρονομικότητας , ετοιμοι ειναι να τους χαρακτηρίσουν κι αυτούς ως φορεις της ψυχικης, ας την πούμε έτσι , νόσου . Ο κοινωνικός περίγυρος κακοποιεί και αυθαιρετει .Ναι , η καταθλιψη δεν ειναι αρρωστεια , και δεν χρειαζεται ούτε ψυχοθεραπεια , ούτε αντικαταθλιπτικά . Ας χρησιμοποιού τον όρο δυσθυμία , ακούγεται λιγότερο βαρυ . Το άρθρο σας ειναι πολυτιμο ! Άπειρες ευχαριστίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "θεραπεία" έρχεται από τον ίδιο μας τον Εαυτό, αν ξέρουμε πώς να συνδεθούμε με Αυτόν, συνθέτοντας τα κομμάτια μας.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για το πολύτιμο σχόλιο, που θα βοηθήσει κι άλλους.
Σ'ευχαριστώ γι αυτο το κείμενο, έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι το παραπάνω άρθρο είναι σαφή και ουσιαστικό προσεγγιζοντας την πραγματικότητα της κατάθλιψης
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν η όρεξη για ζωή εξαφανίζεται και η σκέψη τερματισμού σου τριγυρνάει τον εγκέφαλο τότε τι κάνεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο σημαντικό βήμα το έχεις κάνει ήδη, που είναι το δυσκολότερο. Έχεις αναγνωρίσει την αλήθεια σου, έχεις τολμήσει να την εκφράσεις και έχεις προχωρήσει σε ερώτηση… από κάπου να πιαστείς, κάπως να ανατρέψεις αυτόν τον εσωτερικό πόνο και ματαιότητα.
ΔιαγραφήΤο επόμενο βήμα δεν γίνεται «μόνος σου» ούτε δικαιούται κανείς δημόσια να δώσει οτιδήποτε περισσότερο (εφόσον δεν γνωρίζει), που δεν ανταποκρίνεται ΜΟΝΟ στο συγκεκριμένο άτομο, προσωπικά.
Αν η ερώτηση αφορά άλλον τότε μπορείς να βοηθήσεις ως κοντινό του πρόσωπο. Το περιβάλλον παίζει πολύ σημαντικό ρόλο… μερικές φορές καθοριστικό…
Όχι, αφορά εμένα...από την στιγμή που δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα και τίποτα δεν μου τραβάει την προσοχή και το ενδιαφέρον, πως θα το ανατρέψω?
ΔιαγραφήΔεν βρίσκεις αυτό το "πώς" μόνος σου Τάσο, φανερό είναι αυτό... κανείς δεν το βρίσκει μόνος του, εφόσον βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Όμως ούτε είναι μια "συνταγή" που μπορείς να ακολουθήσεις. Μπορούμε να το συζητήσουμε σε προσωπικό επίπεδο αν θέλεις όμως: autognosia.dyslexia@gmail.com
ΔιαγραφήΤο σχόλιο και η ερώτηση χθες δεν ήρθαν τυχαία, αλλά συνδέθηκαν με μια ήδη διαμορφωμένη σκέψη μου, να γράψω ξανά για την κατάθλιψη… ένα θέμα που δεν εξαντλείται φυσικά, σε μερικές γραμμές ή άρθρα. Αισθάνομαι ότι καν δεν το έχω ακουμπήσει…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι κάθε φορά που κάνω μικρές συγγραφικές «βουτιές» μέσα σε τέτοια θέματα, οι ψυχικές βουτιές παράλληλα είναι τεράστιες γιατί είμαι ανίκανη να γράφω ξύλινα, θεωρητικά, ψεύτικα άρθρα.
Λανθασμένα τοποθετημένο θέμα, μάλλον, από την τρέχουσα κοινωνική αντίληψη και την επιστημονική κοινότητα, αλλά ένα από τα πιο σοβαρά στις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας, εξακολουθεί να είναι άκρως σημαντικό…
Δεν αξίζει, αισθάνομαι, οποιαδήποτε επίτευξη, κατάκτηση ή απόκτηση εφόσον ακόμα χάνονται άνθρωποι (είτε υπάρχουν με το σώμα τους εν ζωή είτε όχι) δίπλα μας, ξεγλιστρούν από τα χέρια μας, ξεφεύγουν από την αντίληψή μας…
Θα επανέλθω...
τασο μη ξεγελιεσαι υπαρχει μεγαλο νοημα μη πιστευεις το νου σου σ αυτη τη φαση ...τον ξερω τον πονο ειναι δυνατος ομως θα δεις ειναι φοβος...ψευτικος,δυνατος ομως που μονο εσυ τον νιωθεις τωρα ...δειξε υπομονη κι ας μην εχεις αλλη ...οπως νομιζεις .....η λυση ειναι μεσα σου αυτο ειναι σιγουρο κι ας μη φαινεται... οσο κι αν φαινεται απιστευτο, το ξερω πολυ καλα και κατι αλλο ...........μπορεις να μιλησεις στη χριστιανα ελευθερα ....κι εγω ετσι μπηκα εδω σαν εσενα,ψαχνοντας να βρω τα κομματια μου σε νιωθω θα δεις οτι τα πραγματα δεν ειναι οπως τα βλεπεις τωρα υπαρχει μεσα σου κατι αλλο πολυ ομορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστίνα Σοφία εξαιρετικό το άρθρο σού.Ζω αυτήν την κατάσταση εδώ καί 3 χρόνια,μετα τον ερχομό τού αγαπητού μού γιού στην ζωή.Οι οικονομικές άθλιες συνθήκες πού βιώνουμε με τον σύζηγό μού-καί η συνειδητοποίηση της αδυναμίας πού συνεπάγεται-είναι η κύρια πηγή τού προβλήματος.Πρόσφατα ήρθα σε επαφή,μέσα σε έναν φιλικό κύκλο,με έναν ψυχίατρο,ο οποίος αφού αρχικά με διέγνωσε,κυρίως βάση εξωτερικών χαρακτηριστικών,μού συνέστησε αντικαταθλιπτικά.Ευγενικά αρνήθικα...τότε μετά από ένα σύντομο κύρηγμα-επίθεση με ρώτησε την πιό απίθανη ερώτηση..''πες μού μιά σού επιθυμία,κάτι πού θέλεις να κάνεις''.Γέλασα καί τού απάντησα πως το όνειρό τού τελευταίου χρόνου είναι να ξεχρεώσω τη δεη.Έβαλε τις φωνές..''σκοτώνεις τη ζωή σού,αντί να μού πεις διακοπές στη Ταυλάνδή,μού μιλάς γιά τη δεή''.Γέλασα με όλη μού τη ψυχή,τού είπα ζούμε σε διαφορετικά χρονοντούλαπα με άλλα μέτρα καί σταθμά καί πραγματικά αναρωτήθηκα μήπως ήταν η ώρα να πάρει το φαρμακό τού
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεωργία, αν η ψυχιατρική είχε λύσει το θέμα της κατάθλιψης, δεν θα ήταν τόσο αστρονομικά τα ποσοστά της κατάθλιψης (ως ασθένεια)... ίσως και να ήταν η ώρα να πάρει το φάρμακό του όντως. :)
ΔιαγραφήΌμως, ούτε είναι "οι οικονομικές άθλιες συνθήκες" αιτία για οτιδήποτε περνάμε, σωματικό ή ψυχο-νοητικό. Διαφορετικά, όλοι οι φτωχοί θα ήταν καταθλιπτικοί και όλοι οι πλούσιοι απαλλαγμένοι και τρισευτυχισμένοι. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν ισχύει!
Αφορμή ναι. Αλλά μόνο οι αιτίες θεραπεύουν/απελευθερώνουν... όλα τα άλλα είναι "πυροσβεστικές πρακτικές" όπως τις λέω εγώ, που απλά διαιωνίζουν καταστάσεις... άλλοτε με αυτά και άλλοτε με άλλα συμπτώματα...
Γεωργια μπραβο σου που αρνηθηκες τα αντιαταθλιπτικα επελεξες σωστα !ετσι δινεις την ευκαιρια στο εαυτο σου να βγει στην επιφανεια δε θα το μετανιωσεις, και το που βρισκεσαι εδω ,αρχισες ηδη το ταξιδι σου καλο ταξιδι ειμαι μαζι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κατάθλιψη είναι ζωή σε υγρό σκοτάδι. Γίνεσαι σπόρος βαθιά χωμένος μέσα στη γη, μακρυά από το φως του ήλιου. Στόχος να επιβιώσεις και να βλαστήσεις. Αν υπάρχει μία βοήθεια σε αυτήν την πολύ δύσκολη περίοδο σου είναι το να ρουφάς το φως. Χωρίς μαύρα γυαλιά για να ρυθμίζει η ίριδα τους χρονοδιακόπτες σου. Χωρίς αντηλιακά για να φωτοσυνθέτει το σώμα σου την βιταμίνη D. Με πολλά υγρά ηλιακών βοτάνων που μεταφέρουν την ηλιακή πληροφορία στα κύτταρα σου και θυμιάματα ηλίου για να συγχρονίζει ο εγκέφαλος τη δόνηση του με τις υψηλές δονήσεις τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε νοητικό επίπεδο κράτα σταθερή την σκέψη στον ήλιο. Είσαι παιδί του και σου αξίζει η ομορφιά της ζωής. Σε συναισθηματικό επίπεδο ζήσε το ότι αληθινά αξίζεις. Αγάπησε τον φωτεινό εαυτό σου. Κάπως έτσι περνάει λιγότερα δυσβάσταχτα ο κύκλος της μελαγχολίας. Η μελαγχολία είναι μόλυβδος και Κρόνος. Μην τα αποφεύγεις μα μην τα υπερτονίζεις στη ζωή σου. Κράτα από αυτά τη δύναμη καθαρμού που σου προσφέρουν. Άσε την ενέργεια σου να ρέει. Απελευθερώσου από ότι την κολλάει και τη λιμνάζει. Ο θάνατος είναι στάσιμα ύδατα...Αληθινά δεν είσαι άρρωστος μα πρέπει να το περάσεις όλο αυτό για να σε γνωρίσεις εκ των έσω. Να δεις τα τέρατα σου. Τα ίδια σου τα παιδιά-τέρατα μέσα σου. Να δεις τι κακό σου κάνεις που δεν σε αγαπάς αληθινά. Η ζωή θα ξανάρθει μέσα σου τη στιγμή που σε συγχωρέσεις για όσο κακό προκάλεσες στο ψυχικό παιδί σου, καθυποτάσσοντας σε στην ανάγκη και αποδεχθείς την υποχρέωση σου να το φροντίζεις και να το αγαπάς για πάντα όσο κι αν σε τρομάζει ο πόνος του. Η Αγάπη διαλύει τα ψυχικά και νοητικά σκότη. Αγάπησε σε και δε θα χάσεις....
Δεν υπάρχει στόχος στην κατάθλιψη, ούτε περνά από πουθενά κανένα φως. Υπάρχει συναισθηματικo-νοητικός θάνατος, απ’ όπου κανένα τεχνητό φως (ούτε οι θετικές προτροπές) δεν περνά. Τόσο σκοτάδι, που δεν αντιλαμβάνεσαι κανένα και τίποτα δίπλα σου και γύρω σου. Ο εαυτός σου ανύπαρκτος.
ΔιαγραφήΕσύ, ο άλλος, ο κάθε άλλος, που βλέπει, αντιλαμβάνεται, συναισθάνεται, τολμάς να μπεις εκεί, να ρισκάρεις να χαθείς για να ανάψεις (υπενθυμίσεις) τη φλόγα του αληθινού φωτός που καίει μόνο εντός της παγωμένης καρδιάς, που αισθάνεσαι ανίκανος να φτάσεις;
Αλλά αν ξεκινάς από τον οίκτο, την ανάγκη συμβουλής από δικό σου φόβο, τότε συμβάλλεις στην συνέχιση του κατασκευασμένου σκοταδιού, το αντίστοιχο του κατασκευασμένου φωτός.
Την αγάπη, έχουμε ανάγκη εμείς οι υπόλοιποι να την αντιληφθούμε μέσα μας ακλόνητη και δυνατή, που έχουμε παραποιήσει ως έννοια και λειτουργία...
Καλησπέρα! πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο με άγγιξε το άρθρο σου .. ειμαι μονο 20 χρόνων και παλεύω με αυτό το δαίμονα μεσα μου ομως δεν τα παρατάω.. θέλω να μου πεις αν ειναι κατι που μπορώ να το διαχειριστώ μονη μου εντελώς και αν ναι, πως θα καταλάβω οτι έχω βγει και απομακρυνθεί απο την κόλαση αυτή ώστε να μην ξαναπεσω μεσα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αδύνατον να μιλήσω γενικά για ένα προσωπικό θέμα. Το νόημα του άρθρου όμως είναι ακριβώς αυτό: ότι βγαίνεις, μπορείς να αναγεννηθείς, να είναι η κατάθλιψη ένα γερό ταρακούνημα για να δεις τη ζωή σου αλλιώς. Αλλά μόνη σου, πώς; Αν γνώριζες δεν θα το είχες κάνει ήδη;
ΔιαγραφήΓια μένα, αποτελεί διαδικασία αφύπνισης και όχι, δεν πιστεύω ότι το καταφέρνουμε μόνοι μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (για άλλους λόγους).
http://www.newsbeast.gr/health/arthro/741220/protagonistria-i-katathlipsi-/
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς τέτοια άρθρα δεν πληροφορούν. Μπερδεύουν, φοβίζουν και μας κρατάνε στην άγνοια.
Είναι ικανότητα που μαθαίνεται η διάκριση της αλήθειας και του ψεύδους μέσα στο κάθετι που συναντάμε. Και είναι απαραίτητη η διάκριση αυτή, αν θέλουμε να είμαστε στο κέντρο μας, υγιείς, ευτυχισμένοι και σε αρμονία με τον κόσμο μας.
Το μόνο που θέλω να πω και συμφωνώ είναι ότι δεν είναι ασθένεια και ότι το σημαντικότερο είναι να αποδεχτεί κάποιος ότι εχει κατάθλιψη.Δεν το θεωρώ φυσιολογικό, το θεωρώ φυσική διαδικασία δράσης ή έλλειψης δράσης και αντίδρασης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είναι φυσιολογικό, αυτό σημαίνει ότι πριν που δεν είχαμε κατάθλιψη δεν είμασταν φυσιολογικοί ή οι υπόλοιποι που δεν έχουν κατάθλιψη δεν είναι φυσιολογικοί.
Αλίμονο,η κατάθλιψη είναι φυσικό επακόλουθο κάποιων πραγμάτων ή σκέψεων ή διαδικασιών.
Αν κάποιον τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και δεν λαμβάνει την απαραίτητη «τροφή» που να του ταίζει αυτήν την ανάγκη,μπορει να πάθει κατάθλιψη.Άλλος παθαίνει κατάθλιψη ,επειδή δεν εκφράζει αυτά που νιώθει και πνίγεται μέσα του και κατηγορεί τους άλλους ή βρίζει τον εαυτό του. ’Άλλος ζούσε μια καλή ζωή πριν την κρίση, έμεινε άνεργος, τα έχασε όλα ή ζει σε μια συνεχή κατάσταση προβλημάτων, πόνου, χωρίς να μπορει να οργανώσει το μέλλον του ,ζώντας μόνο για το πως θα βρει να φάει ή να πληρώσει την ΔΕΗ για να εχει ρεύμα.
Και σας ρωτάω,γιατι δυο άνθρωποι με την ίδια άσχημη ζωή ο ένας παθαίνει κατάθλιψη και ο άλλος όχι;
Τον καταθλιπτικό άνθρωπο κάτι τον ενοχλεί,κάτι δεν του αρεσει,κάτι δεν του πάει καλά,άρα εδώ είναι θέμα αυτογνωσίας.Οι υπόλοιποι δεν ξέρω αν μπορούν να βοηθήσουν,ίσως σε κάποιες περιπτώσεις.Ο καταθλιπτικός ανθρωπος δεν του αρεσει να του λένε εισαι εκεινο,είσαι αυτό,θα πει καλά κάνω ή δεν με ενδιαφέρει.
Πρεπει μόνος του ή συζητώντας με καποιον που εμπιστευεται να καταλάβει τι είναι αυτό που τον οδηγεί εκει και να το λύσει με τον εαυτό του,όλα ερχονται από μέσα μας, ειδικά η έλλειψη αυτοπεποίθεσης.
Δεν δέχομαι το κουράστηκα,αν και ισως ακούγεται απόλυτο,αν δεν πολεμήσεις για τον ευατό σου,δεν θα το κάνει κανείς.
Όλα τα υπόλοιπα για εσωτερικό δασκαλο,καθοδηγητή κέντρα και αρμονία και πνευματική αφύπνιση ή ανάπτυξη συνειδητότητας τα βλέπω σαν να μου χαιδεύουν τα αυτιά και με οδηγούν σε άλλες ανατολικές πρακτικές που και αυτές δεν λύνουν το πρόβλημα.
Εμεις δεν βρισκόμαστε σε συμπνοια με τον ευατό μας,εμεις δεν αγαπάμε τον ευατό μας,νομίζαμε ότι τα λεφτά για παράδειγμα φερνουν ευτχία και τώρα που τα χασαμε πάθαμε κατάθλιψη.
Ε όχι,τα λεφτά σε κάνουν ανθρωπο ή αυτό που εισαι;
Δηλαδη πριν ησουν καλύτερος και τωρα χειρότερος που δεν αξίζεις και δεν βρίσκεις νόημα σε τίποτα;
Δεν μπορώ να το δεχτώ,ο Θεός με εφτιαξε από αγάπη υπέροχο και σένα και μένα και μοναδικό και όμορφο και σημαντικό, άξιζω και πρέπει να το πιστέψω,γιατι το ξεχνάω,γιατι με υποβιβάζω;Έκανε λάθος ο Θεός; Φυσικά όχι.
Ναι πρέπει να αλλάξω τα πράματα ,ναι πρέπει να γίνω καλύτερος,οχι πως είμαι κακός,αλλἀ μπορώ να βελτιωθώ,δεν μπορώ να μένω στα λίγα, δεν εννοώ τα υλικά, μπορώ να κάνω περισσότερα, μπορώ να προσφέρω, μπορώ να με αγαπήσω.
Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν τα ξέρω όλα ,ούτε προσφέρω λύση,είμαι απλά ένας άνθρωπος που παλεύει και μέσα από την πίστη ανακάλυψε τον τρόπο.
Αυτο που κατάλαβα είναι ότι άμα δεν παλέψω,καταργώ τον εαυτό μου.
Συγνώμη αν στεναχωρώ κάποιον, μερικές φορές τα λέω απότομα.
Τις περισσότερες φορές η κατάθλιψη κρύβεται πίσω από χαμογελαστά πρόσωπα, ανθρώπους που αγωνίζονται, που έμαθαν να σηκώνονται και να παλεύουν, αλλά τα μάτια τους είναι θλιμένα (για κάποιον που μπορεί να δει) και ο πόνος που ακόμα κουβαλάνε είναι ζωγραφισμένος στο πρόσωπό τους.
ΔιαγραφήΤο "η κατάθλιψη δεν είναι ασθένεια" δεν δημαίνει πως δεν είναι πραγματική κατάσταση ύπαρξης. Και είναι πολύ πέρα από το τι κάνει ή δεν κάνει, τι σκέφτεται ή δεν σκέφτεται.
Μόνος του, σπάνια κάποιος θα βρει λύτρωση από αυτό.. πολύ σπάνια. Το πού, πώς ή με ποιον θα αποφασίσει να βγει από αυτό που τον συνθλίβει καθημερινά, είναι επίσης δευτερεύον γιατί το πρώτο εμπόδιο, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, είναι πως ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να απαλλαγεί. και εδώ αρχίζει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο...
Για την κατάθλιψη, θα μπορούσα να γράφω σελίδες... μα είναι προσωπικό το ταξίδι για τον καθένα και από ένα σημείο και έπειτα, τα λόγια δεν έχουν αξία για αυτόν που τη βιώνει... είτε το αναγνωρίζει είτε όχι. :)
Εχω χρόνια κατάθλιψη, αυτά που λές δεν ισχυουν για όλους.Απο ένα σημείο και μετά ο εγκέφαλος λειτουργεί "αυτόνομα" και όσω και να παραδεχτείς αυτά που γράφεις δεν θα μπορέσεις να είσαι λειτουργικός σαν άνθρωπος ποτέ. Η κατάθλιψη είναι ασθένεια και όπως σε όλες τις ασθένειες ετσι και εδώ χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση και φαρμακευτική αγωγή εάν χρειαστεί. Τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά ,από ερευνες, δημιουργούν και νεους νευρώνες στον ιππόκαμπο και τελικά επαναφέρουν το μέγεθός του σε κανονικά επίπεδα. Οσοι αυτογνωσία και να κάνεις ,μερικές φορές, εξαρτάται, από την σοβαρότητα της ασθένειας, η μόνη λύση είναι η φαρμακευτική αγωγή ,όπως σε κάθε ασθένεια.Εγω μετά από τόσα χρόνια κόλασης και αυτογνωσίας και παραδοχής μην έχοντας ελπίδα, είμαι σε φαρμακευτική αγωγή πλέον και είμαι πολύ καλύτερα.Το επικίνδυνο είναι να πιστέψει εστω και ενας ότι μπορει να ξεπερασει μονος του την καταθλιψη. Λυπάμαι παιδιά αλλα η κατάθλιψη δεν ξεπερνιέται με αυτογνωσία μόνο,γιατι είναι ασθένεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά βαφτίζονται "αυτογνωσία" αλλά δεν είναι, δυστυχώς! Και σίγουρα δεν την κάνει κανείς μόνος του, ό,τι κι αν πιστεύει.
ΔιαγραφήΕδώ είμαστε όμως, να επιλέγουμε ο καθένας το δικό του μονοπάτι στη ζωή και κανείς άλλος να μη δικαιούται να το κρίνει, γιατί δεν το περπατάει.
Θα προτιμούσα να μην περπατούσα σε αυτό το μονοπάτι ποτέ .Μερικές φορές σκέφτομαι το πως λειτουργούσα πριν χρόνια ,χωρίς την κατάθλιψη ,πόσο ωραία ηταν.Οσα και να εχω μάθει για τον ευατό μου,δεν συγκρίνονται με τον πόνο που πέρασα και περναω ακόμα,θα τα άλλαζα όλα αν γινόταν και ας μην είχα μάθει τίποτα για εμενα.
ΔιαγραφήΜα ΔΕΝ έχεις μάθει τίποτα για σένα! Αυτό είναι το μόνο ολοφάνερο.
ΔιαγραφήΑπλά δεν κατάλαβες το σχόλιό μου....και δεν χρειάζεται, γιατί έχεις επιλέξει άλλο δρόμο.
Δεν ταιριάζουν ούτε ενώνονται πουθενά οι δυο!
το κατάλαβα το σχόλιο σου,αλλα δεν εχει σημασια. Απλά λεω ότι σε περιπτώσεις "βαριες" η φαρμακευτικη αγωγη είναι μονόδρομος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω γράψει πολλές φορές πως υπάρχει αλήθεια και ψέμα στα πάντα.
ΔιαγραφήΟ καθένας μας μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει. Το κύριο θέμα είναι τι τα κάνει αυτά ο δικός σου νους και γιατί/πώς.
Κοπελιά σόρρυ δεν ξέρω ποια είσαι αλλά σίγουρα επιστήμονας δεν είσαι... Και καλό θα είναι να μη γράφεις άρθρα για τομείς που σίγουρα δε γνωρίζεις ή δεν έχεις περάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα το "κοπελιά" δηλώνει πως δεν ξέρεις ποια είμαι αφού αγνοείς πλήρως τον εαυτό σου ακόμα.
ΔιαγραφήΣτο ΔΙΚΟ ΜΟΥ blog να μη γράφω ό,τι θέλω;
Μάλλον πέτυχε το στόχο του το άρθρο μου, κάτι που οι "ειδικοί" ακόμα δεν φαίνεται να κατέχουν, μιας που η κατάθλιψη θερίζει όλο και περισσότερο.
Αν κάνεις τον κόπο να κοιτάξεις και την ημερομηνία που γράφτηκε (και είναι ΑΚΟΜΑ το πιο πολυδιαβασμένο άρθρο του blog), θα διαπιστώσεις την ανάγκη που εξακολουθεί να υπάρχει....παρ' όλους τους ειδικούς. :)
Ακριβως Χριστιανα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα! είμαι σε θεραπεία κατάθλιψης. θα ήθελα να επισημάνω ότι καλό θα ήταν να είστε προσεκτικοί σε αυτά που γράφετε γιατί γίνεστε επικίνδυνοι και πιθανόν να βυθίσετε κάποιον ακόμα περισσότερο. Εαν διάβαζα το άρθρο πριν την έναρξη της θεραπείας πιθανόν τώρα να είχα τερματίσει. Προς τους αναγνώστες: ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΟΠΟΙΑ ΑΝΟΗΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΑΒΙΑΣΤΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολλοί που "βρίσκονται σε θεραπεία" χρόνια ολόκληρα... Εύχομαι στην πορεία σου να καταλαγιάσεις τον εχθρό μέσα σου και να συνθέσεις ειρηνικά τον εαυτό σου.
ΔιαγραφήΛόγια γεμάτα δύναμη και πόνο...αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλιώς θα 'ταν ψεύτικα..
ΔιαγραφήΓια να εφαρμοστεί η θεωρία σου Χριστιάνα, ήτοι η αυτογνωσία και η βύθιση στο κέντρο του εαυτού μας, πρέπει να ξεκινήσει απο πολύ νωρίς! Απο την στιγμή που φεύγεις απο το κέντρο σου και παρεμβάλλονται τοξικές καταστάσεις-συνθήκες οι οποιες σε οδηγούν σε απομόνωση, ανισορροπία, αποδυνάμωση (όλα σε ένα - ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ) τότε ο μονόδρομος είναι σχεδόν βέβαιος. Τα χάπια και η ψυχοθεραπεία βοηθούν να μην κυλήσεις παρακάτω και φτάσεις στον πάτο. Σε αφήνουν σε μια νιρβάνα και σε μια ουτοπική κατάσταση και δέσμευση των φαρμάκων που είναι πολύ δύσκολο πια να ξεφύγεις..... Το θέμα λοιπόν είναι να μην προλάβουμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο! Το ζήτημα είναι να ισχυροποιήσουμε τον εαυτό μας, να οπλιστούμε με την ικανότητα διαχείρισης των συναισθημάτων μας και να αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως τις επερχόμενες άσχημες καταστάσεις που πιθανόν να μας παρουσιαστούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον ίδιο τρόπο που μπαίνει κάποιος πρέπει να βγει. Απλά πρέπει να μάθει ποιος είναι αυτός.
ΔιαγραφήΟτιδήποτε άλλο βοηθάει μόνο να σκληραίνει τα τείχη της σπηλιάς που έχουν γίνει φοβερά στενάχωρα ώστε
μοιάζει ο πόνος πιο υποφερτός.
Η έλλειψη πίστης ή άγνοια της δύναμης της ανθρώπινης συνείδησης σίγουρα θα ψάξει αλλού για βοήθεια, χαπάκια και περαιτέρω παράταση αυτού που χρειάζεται να γίνει ουσιαστικά.
Θεωρία όμως δεν υπάρχει....υπάρχει ο προσωπικός δρόμος από τον προσωπικό μας λαβύρινθο.