27 Οκτωβρίου 2014

Με τις «καλύτερες προθέσεις» σκοτώνουμε το πνεύμα των παιδιών μας



Θέλω να ζητήσω εξ’ αρχής συγνώμη από τους δασκάλους (τους αληθινούς δασκάλους, αυτούς που αγαπάνε αυτό που κάνουν και όχι από τους «υπαλλήλους»), τους οποίους σέβομαι και τιμώ καθώς είχα κι εγώ μερικούς – ελάχιστους – σπουδαίους στη ζωή μου. Είναι οι ίδιοι θύματα του ίδιου συστήματος που προσπαθούν, με αξιοπρέπεια να τιμήσουν.

Καθημερινά διαπιστώνω τη ζημιά που άθελά μας κάνουμε στα παιδιά μας, νομίζοντας πως προσφέρουμε σε αυτά το καλύτερο δυνατόν. Ευθύνη έχουμε πρωτίστως εμείς, οι γονείς. Όχι για τις επιλογές μας γιατί ένας ασυνείδητος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ευθύνη. Μα για τη συνεχιζόμενη ύπνωσή μας που μας στερεί το δικαίωμα και την ευθύνη της συνειδητής επιλογής της δράσης μας.

26 Οκτωβρίου 2014

Η ξεχασμένη Θηλυκή Δύναμη



(που προσπαθεί να εκφραστεί με λόγια...)

Έχουμε γίνει όλοι αρσενικά, τρέχοντας γύρω γύρω να κάνουμε διάφορα, μη αφήνοντας κανέναν να φροντίζει τη νεογέννητη ζωή που πασχίζει να γεννηθεί. Μη νομίζεις πως κατανοείς...

Χρειάζεται να δεις τον εαυτό σου, την ίδια σου τη ζωή, την καθημερινότητα...με νέα μάτια, με την ακλόνητη θέληση να αποκαλύψεις τα κρυμμένα μυστικά σου...

Φεύγεις, ξεχνιέσαι, αποσυνδέεσαι, χάνεσαι στον κόσμο της εγωικής/αρσενικής δράσης που αποκόπτεται, διαχωρίζεται και νομίζει πως είναι παντοδύναμη μα φοβάται την έλλειψη που δεν αναγνωρίζει. Προσπαθείς να προλάβεις όσα περισσότερα μπορείς, να κατακτήσεις, να καταφέρεις, ξεχνώντας τη δύναμη που σε διατηρεί στη ζωή, που σε συνδέει με την Αγάπη = Πηγή, που είναι το ίδιο το πάθος, η αφοσίωση, το κίνητρο της δράσης σου.

Λανθασμένα έχει ερμηνευτεί το θηλυκό ως αδύναμο, υποτακτικό, ανίκανο, ατάραχο, αναποτελεσματικό, «συναισθηματικό» και «μη δράση»…ήταν όλα βολικά και αναγκαία στη διατήρηση της ψευδαίσθησης.

25 Οκτωβρίου 2014

Ψεύτικοι "βούδες"



Ζει τις μέρες του λες και θα ζήσει για πάντα.

Εστιάζεται στον κάθε τελικό στόχο του, χωρίς να βιώνει όλες τις ενδιάμεσες πραγματικότητες.

Κατηγορεί τον εαυτό του για την κάθε έκβαση, η οποία είναι απλά, τα φυσικά, λογικά συμπτώματα της επιλεχθείσας ύπαρξής του.

Φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα μέσα στο κεφάλι του μόνο του, συμπεριλαμβάνοντας όσους και όσα θέλει σε αυτή, χωρίς να κοινωνεί τα «μαγειρέματα». Ανακατεύει, υποθέτει, συμπεραίνει, συμπληρώνει τα κενά και τακτοποιεί, όπως ακριβώς θέλει και συμφέρει. Δεν κοινωνεί, δεν αποκαλύπτει και σίγουρα δεν μοιράζεται την μοναχική του ουτοπική/φανταστική δημιουργία.

22 Οκτωβρίου 2014

Το Παρελθόν


Αχ, αυτό το παρελθόν! Με πόσα έχει φορτωθεί!

«Μην κοιτάς το παρελθόν», σου λένε, «κοίτα μπροστά»!

Μα αν κοιτάς μπροστά, θα κοιτάς και πίσω. Είναι αναπόφευκτο. Είναι αναπόσπαστα μέρη του ενός!

Το πρόβλημα είναι ότι κοιτάς πίσω με πίκρα, μετανοιώνοντας, κατηγορώντας, τιμωρώντας το τώρα σου, χωρίς να μπορείς να διαφοροποιήσεις το μπροστά.

Αναπόσπαστα μέρη του ενός!

20 Οκτωβρίου 2014

Ενεργητική παρουσία στη ζωή


Όταν τολμάς να αλλάζεις κάτι στο μάτριξ… στον τρόπο που λειτουργείς, στη συλλογική συνειδητότητα, συνωμοτεί όλο το σύμπαν για να «εξετάσει» τη βούλησή σου.

Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο, αν δεν έχεις μάθει να παρατηρείς αμέτοχος, να λειτουργείς σε εγρήγορση στην κάθε στιγμή σου, σε όλα τα επίπεδα αντίληψης που μπορείς να έχεις πρόσβαση.

Ανάλογα με το μέγεθος της αλλαγής που θέλεις να κάνεις είναι και οι «Ασκοί του Αιόλου» που θα ανοίξουν, για να σου δείξουν τη βούλησή σου και την επόμενη σου κίνηση.

Το αντέχεις; Αντιλαμβάνεσαι το νόημα; Τολμάς να δεις τα κρυμμένα κομμάτια σου;

16 Οκτωβρίου 2014

Πώς δημιουργούμε (πρακτικά)



Προς το παρόν χαοτικά, πιστεύοντας πως δεν συμμετέχουμε ή δεν ελέγχουμε τη δράση μας και τη δημιουργία γενικότερα.

Ο τρόπος σκέψης μας ή καλύτερα το επίπεδο αντίληψής μας, εμποδίζει την κατανόηση αυτού του τόσο σημαντικού (αναγκαίου) θέματος, ενώ παράλληλα αναλωνόμαστε στο ν’ αντιμετωπίζουμε πυροσβεστικά και φοβικά, ό,τι εμφανίζεται στο δρόμο μας.

Εξακολουθούμε να μην κατανοούμε την έννοια του δημιουργού της πραγματικότητάς μας, την έννοια της συνδημιουργίας και της σύνδεσης με το όλον, που όλοι αναφέρουμε, ελάχιστοι βιώνουμε αληθινά.

12 Οκτωβρίου 2014

Ας άκουγαν τι μου λένε...



Μου λένε να πάει σχολείο για να κοινωνικοποιηθεί, κι εγώ φοβάμαι πως θα ομαδοποιηθεί όσο βλέπω τα παιδιά γύρω πως μπήκαν σε κουτιά. Βλέπω να μην ξέρουν να υπάρξουν με άλλους ανθρώπους ισότιμα, πως φοβούνται το άγνωστο και αδυνατούν να συσχετιστούν έξω από τις γνώριμες δραστηριότητες και τα μέλη των ομάδων τους.

Βλέπω τα παιδιά και μέσα από αυτά βλέπω συχνά τα κρυμμένα πρόσωπα των γονιών τους. Δεν έχουν μάθει ή μάλλον έχουν προ πολλού ξεχάσει να βρίσκονται στο παρόν, στο εδώ και τώρα της ζωής τους. Ανήσυχα και ανικανοποίητα, προσπερνούν οτιδήποτε δεν ταιριάζει με τα εγωικά συμφέροντα και γνώριμα μονοπάτια τους.

8 Οκτωβρίου 2014

Γιατί;

Όταν τολμούμε να σταματάμε το τρέξιμο ή όταν η ίδια η ζωή μας αναγκάζει να το κάνουμε για κάποιο λόγο (που πάντα φαίνεται να είναι "αρνητικός")... Τότε ίσως, κάποια τέτοια ερωτήματα αναδυθούν στο νου μας...

Γιατί δεν συνδέουμε τις πληροφορίες που διαβάζουμε/ακούμε με την πρακτική καθημερινότητα της ζωής μας;

Γιατί ενώ καταλαβαίνουμε τη γλώσσα, τις λέξεις, τις έννοιες, ουσιαστικά δεν κατανοούμε ούτε επικοινωνούμε;

5 Οκτωβρίου 2014

Η ασθένεια ως ορισμός (η άλλη θέαση)


Θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες συνηθισμένες εμπειρίες μου, μέσα από τη φύση της «δουλειάς» μου, που συναντώ ξανά και ξανά…

Συχνά, οι άνθρωποι με καλούν, όχι όταν αντιλαμβάνονται κάποιο άκρως αρνητικό συμβάν στη ζωή τους, αλλά όταν έχει ήδη γίνει αντιληπτό, όταν έχουν ήδη αντιδράσει φοβικά δοκιμάζοντας τις όποιες προτροπές του συστήματος ως μεθόδους αντιμετώπισης ή θεραπείας, όταν έχουν ήδη απογοητευτεί από τα αποτελέσματα και χρειάζονται κάποιο «θαύμα» («εναλλακτικές μεθόδους» τις λένε), να λειτουργήσει θεραπευτικά και λυτρωτικά.

Έχουμε εκπαιδευτεί να αγνοούμε ότι αυτό μπορεί να υπάρξει ΜΟΝΟ μέσα από εμάς τους ίδιους, ό,τι κι αν συμβαίνει ή επιτυγχάνουμε σε φυσικό επίπεδο. Μπορεί δηλαδή να βρεθεί ο σοφός, ο θεραπευτής, ο θαυματοποιός που θα μας απαλλάξει από το σύμπτωμα, την ασθένεια, την απώλεια. Όμως, αυτό από μόνο του, δεν μετακινεί τη συνείδηση, δεν προσφέρει γνώση, σοφία και ολιστική θεραπεία, σε καμία περίπτωση.

3 Οκτωβρίου 2014

Κρίση στην εκπαίδευση;


Θα ήθελα κάποια στιγμή να καταργηθεί ο όρος «εκπαίδευση». Με παραπέμπει σε κάτι ψεύτικο, φτιαχτό, που αντιτίθεται με τη φυσιολογική πορεία της ζωής.

Γιατί το κάναμε ένα ξεχωριστό κλάδο από τη ζωή; Μαθαίνουμε συνέχεια, από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε. Δεν σταματάμε να μαθαίνουμε μέχρι και την τελευταία μας στιγμή. Μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία και ανάγκη του ανθρώπου, που συμβαίνει αυθόρμητα, αβίαστα και συνέχεια!