31 Μαΐου 2014

Ο καρκίνος δεν είναι το χειρότερο που μπορείς να πάθεις



Ο καρκίνος δεν είναι το χειρότερο που μπορείς να πάθεις, αν και μοιάζει με το "τέλος του κόσμου". Ακούγεται άκαρδο, γιατί εθιστήκαμε στους συναισθηματισμούς...

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν κατανοώ τον πόνο, την ταλαιπωρία, την ψυχολογική δοκιμασία και όλα όσα συμπεριλαμβάνονται σε όλο το δράμα του καρκίνου… Κάθε άλλο! Η ανθρωπότητα μαστίζεται από πολλά δράματα και πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να μην τα συνειδητοποιώ όλα... μέχρι να επιστρέψω, στην αλήθεια του Εαυτού μου...

Ο πόνος του άλλου, που δεν μπορείς να πάρεις, είναι και δικός σου ταυτόχρονα. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να βοηθάς κάποιον να βγει από τον καρικινικό τρόπο σκέψης του... με τον κίνδυνο να παρασυρθείς κι εσύ, σε άγνωστες, επικίνδυνες περιοχές. Είναι μια πρόκληση θεραπείας!

30 Μαΐου 2014

Όταν όλα σε απογοητεύουν... είναι καλό σημάδι!


Πρώτα πρέπει να απογοητευτείς αρκετά, να μη σου κάθεται αυτός ο κόσμος, να έχεις καταλάβει ότι δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να σου προσφέρει.

Όμως, χωρίς να κάνεις το μοιραίο λάθος που κάνουν οι περισσότεροι και ν’ αρχίσεις να κατηγορείς δεξιά και αριστερά… την κοινωνία (λες και υπάρχει ως οντότητα), τους πολιτικούς, τους γονείς και δασκάλους σου, το παρελθόν, τις τροφές, το περιβάλλον, τις πόλεις, και άλλες τόσες αφηρημένες έννοιες που είναι εξίσου δημιουργήματα του νου.

Γιατί, αν το κάνεις αυτό, απλά ψάχνεις κάποιες καλές δικαιολογίες, για να παραμείνεις, εκεί ακριβώς που βρίσκεσαι: θύμα, που δεν διαφέρει από κανένα άλλο.

29 Μαΐου 2014

Το να είσαι γονιός



Δεν υπάρχει δυσκολότερος ρόλος από αυτόν του γονιού… αναφέρομαι στους γονείς που αγωνιούν πραγματικά και αληθινά για το ανθρώπινο γένος, το χρόνο, τη συμμετοχή τους.

Απεχθάνομαι τις ψεύτικες συμβουλές που ξεστομίζονται από τους πάσης φύσεως «ειδικούς» για το πώς πρέπει να είναι ένας «σωστός» γονιός, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Καταλαβαίνω – είναι τόσο φανερό – ότι δεν έχουν ιδέα τι λένε, ότι δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματική ζωή.

Πότε;

Πότε θα σταματήσεις να κοιτάζεις πίσω σου;

Πότε θα σταματήσεις να ερμηνεύεις το παρόν βάση του παρελθόντος που νομίζεις πως βλέπεις καθαρά;

Πότε θα σταματήσεις να ερμηνεύεις βάση παρελθοντικής σου γνώσης και απόψεις άλλων;

Πότε θα σταματήσεις να νομίζεις πως ξέρεις και πως πατάς γερά στις απόψεις σου… αν και δυστυχισμένος;

Πότε θα σταματήσεις να ενοχοποιείς άλλους για τη δική σου δυστυχία;

Πότε θα σταματήσεις να ορίζεις δυνάμεις (τροφή, φάρμακα, γνώστες, πρακτικές και μεθόδους κλπ) έξω και πιο πάνω από σένα;

28 Μαΐου 2014

Η γνώση δεν μεταδίδεται




Η γνώση δεν μεταδίδεται. Μόνο η πληροφορία μεταδίδεται. Απλά πράγματα, ας τα ξεχωρίσουμε...

Αλλά, θα μου πεις, πώς να το κάνουμε; Σήμερα εξετάζονται χιλιάδες μαθητές για αυτά που "ξέρουν"... εννοώντας "πόσο πιστά μεταδίδουν σαν ρομπότ, κενές πληροφορίες άλλων"...

Και βέβαια, εμείς, σαν καλά εκπαιδευμένα ρομπότ, συνεχίζουμε το παραλήρημα…

Νομίζουμε πως διαβάζοντας ένα βιβλίο, αποκτάμε γνώση, ενώ απλά γεμίζουμε πληροφορίες.

22 Μαΐου 2014

Όλα παραμένουν δανεικά μέχρι....


Κάποια στιγμή τα λόγια των άλλων τελειώνουν ή δεν σου λένε και τίποτα πια. Δεν σε ανυψώνουν όπως παλιά, δεν σε γεμίζουν ενθουσιασμό, ελπίδα, πίστη όπως όταν τα πρωτοανακάλυψες. Αν φτάσεις κάποτε σε αυτό το σημείο, να χαίρεσαι. Είναι η αρχή της δικής σου σκέψης.

Είναι άβολη θέση και ίσως τρομακτική αρχικά. Όλα όσα ανακάλυπτες και ρουφούσες στο παρελθόν, τώρα έχασαν την αίγλη τους, την πρωτοτυπία και τη λάμψη τους. Όλα φαίνονται ίδια ή μάταια. Το κενό εσωτερικά παραμένει.

18 Μαΐου 2014

Όπως και η ζωή...


Νόμιζα πως τα είχα πει όλα στο τελευταίο σχετικό άρθρο μου «Ζητούνται παιδιά», όπως και σε άλλα σχετικά, που έχω γράψει παλαιότερα. Όμως για άλλη μια φορά διαπίστωσα και επιβεβαίωσα ότι η έλλειψη συνειδητής, προσωπικής συμμετοχής, διαιωνίζει τα πράγματα ως έχουν και ότι καμία πληροφόρηση δεν είναι ικανή να αλλάξει ουσιαστικά τις συνήθειες.

Την ώρα που εμείς νομίζουμε πως ασχολούμαστε με «τα σοβαρά θέματα της ζωής μας», έρχεται, ανέμελα και με απόλυτη σιγουριά ένα παιδί και ρωτάει:

- Μαμά, γιατί υπάρχουμε εμείς οι άνθρωποι;

16 Μαΐου 2014

Κατάθλιψη: εγώ φταίω!


Η βιολογική ηλικία δεν έχει καμία σημασία. Το γνωρίζουμε αυτό όλοι, κι ας μη θέλουμε να το συμπεριλαμβάνουμε στα λόγια και στις πεποιθήσεις μας. Ο χρόνος που παίζει την καθοριστική σημασία στη ζωή μας είναι ο ψυχο-νοητικός χρόνος. Όλα όμως περιστρέφονται γύρω από τον γραμμικό, επίπλαστο χρόνο, για να μας κρατάνε φοβικά στην επιφάνεια.

Τα μελαγχολικά χαμόγελα, το απλανές βλέμμα, οι παγωμένες «καλημέρες» είναι όλα καθημερινά φαινόμενα, που τόσο έχουμε συνηθίσει, ώστε τα θεωρούμε φυσιολογικά ή «αναγκαία κακά» και έχουν πάψει να μας απασχολούν. Άλλωστε, ότι φοβόμαστε, μάθαμε να το διώχνουμε από τη σκέψη μας, εστιάζοντας (ακολουθώντας τις νέες «πνευματικές» προτροπές) σε άλλες, πιο θετικές σκέψεις.

14 Μαΐου 2014

Αλήθεια: αλήθεια τη θέλεις;



Πολλές θεωρίες έχουμε περί αλήθειας και ο καθένας ισχυρίζεται τη δική του. Αλλά αυτό που εννοούμε συνήθως, με τη λέξη «αλήθεια» είναι «η αλήθεια ΜΟΥ» ή για να ακριβολογούμε, «η πίστη μου», «οι πεποιθήσεις μου». Όμως δεν αναφέρομαι σε αυτό…

Η αλήθεια σημαίνει μόνο ένα πράγμα, για να μην περιπλέκουμε ακόμα περισσότερο τον μπερδεμένο μας νου. Σημαίνει να είμαστε αληθινοί!

Σημαίνει να τολμούμε την έκφραση της προσωρινής μας πραγματικότητας, όποια κι αν είναι, αφού την έχουμε αναγνωρίσει οι ίδιοι.

13 Μαΐου 2014

Ζητούνται παιδιά



Μου αρέσουν τα παιδιά, κάθε ηλικίας. Και σε ποιον δεν αρέσουν... Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων στις σημερινές Δυτικές κοινωνίες είναι γερασμένοι ενήλικες ή/και παραστρατημένοι έφηβοι.

Οι ενήλικες έχουν σταματήσει προ πολλού να ρωτάνε, να εξερευνούν, να πειραματίζονται… αν και πιστεύουν ότι τα κάνουν όλα αυτά. Ποτέ δεν παραδέχονται κάτι που δεν συμφέρει την κατακτημένη εικόνα τους.  Αν τους πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν στο νου, αμέσως θα το απορρίψουν ή θα σε κουτσομπολέψουν για να αισθάνονται ασφαλείς στον ξερολισμό τους. Διαφορετικά, θα το υιοθετήσουν, με μια ασυνείδητη τάση να ανήκουν πάλι.

Οι παραστρατημένοι έφηβοι είναι οι κάθε λογής διαμαρτυρόμενοι, επικριτές και αντιρρησίες, που το παράδειγμά τους, κάθε άλλο παρά προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που κρίνουν. Τους βλέπεις παντού, να κάνουν διάφορα παράτολμες επιχειρήσεις, ακόμα και θαρραλέες πρωτοβουλίες, που κρύβουν προσωπικούς, ανέκφραστους σκοπούς.

11 Μαΐου 2014

Σκότωσε την ανάγκη σου για «αρχηγούς»



"Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή αυτοπειθαρχία; Θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο. Κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν... "

Carlos Castaneda

Βλέπουμε “Eurovision” ή τη ζωή μας χωρίς να το ξέρουμε;



Έχω γράψει κατά καιρούς ότι επιλέγω «ενσυνείδητες βουτιές στο σύστημα», χωρίς να έχει κατανοηθεί  από όλους τι σημαίνει αυτό, παρά μόνο από μερικούς συνοδοιπόρους και συνδιαλογιστές…

Μια τέτοια φορά ήταν η χθεσινή…

Μετά από μήνες, χρόνια ίσως, «είδα», με τον δικό μου τρόπο τον «διαγωνισμό» της Eurovision, με ατάραχη καρδιά και διαπεραστική ματιά. Πάντα οι αποκαλύψεις είναι πολλαπλές και κρυμμένες στους απαίδευτους ανθρώπους…

10 Μαΐου 2014

Το Χρέος Μας

Είναι ομολογουμένως δύσκολο να αντιληφθούμε τον τρόπο που δημιουργούμε και συνεχίζουμε τον αυτοπεριορισμό μας.

Η πραγματική έννοια του "κατανοώ" βρίσκεται στην βιωματική/πρακτική/συνεχή παρατήρηση του εαυτού μας, σε πραγματικό χρόνο, αντικειμενικά. Η "αντικειμενικότητα" αφορά την ειλικρινή φανέρωση της σκέψης μας, που συμβαίνει σε πολλά επίπεδα, στον Εαυτό μας.

Τότε αρχίζουμε να εντοπίζουμε και σιγά σιγά να αντιλαμβανόμαστε, το παράδοξο των αντιθέσεων, την αυτοματοποιημένη συνεχιζόμενη εσωτερική σκέψη, τον φτιαχτό, εικονικό κόσμο που δημιουργούμε, κάθε στιγμή, μέσα μας.

Η δυσλεξία δεν αλλάζει

...Και δεν είναι κατάρα, περιορισμός ή αναπηρία!

Τα εμπόδια όμως ΠΑΝΤΑ ξεπερνιούνται από ανθρώπους πρόθυμους να μετακινηθούν.

Η “δυσλεξία” είναι ένας τελείως διαφορετικός τρόπος σκέψης (θα λέγαμε “άσπρο – μαύρο”) από τον συνηθισμένο/”φυσιολογικό”/ γνώριμο.
Ονομάζεται “δυσλεξία” γιατί εντοπίζονται μόνο τα “μαθησιακά” χαραχτηριστικά της, ενώ ο τρόπος σκέψης αυτός επηρεάζει και καθορίζει ολόκληρη τη ζωή ενός ατόμου.

Σήμερα διάβαζα - για άλλη μια φορά - με χιούμορ και με λύπη, τα "37 σημάδια της δυσλεξίας" και μετά σου λέει "δεν είναι ασθένεια, είναι χάρισμα" (!) Καλύτερα να ήταν ασθένεια, γιατί τότε θα είχαμε ίσως την ευκαιρία να τη θεραπεύσουμε. Με τόσους "ειδικούς" όμως, πώς να μη βλέπουμε τ' αρνητικά που ονομάσαμε, ψάχνοντας τρόπους και μεθόδους "αντιμετώπισής/θεραπείας/εξάλειψης της";

9 Μαΐου 2014

«Χτυπάς κάρτα» με τη ζωή



Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πηγαίνουμε σχολείο, περνάμε καλά, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, αρχίζουν τα δύσκολα (σε οποιαδήποτε ή όλες τις φάσεις), πληρώνουμε λογαριασμούς, αγωνιούμε για το μέλλον, ψηφίζουμε, έχουμε χόμπι, το γυρνάμε στα «εναλλακτικά», ψαχνόμαστε, αρρωσταίνουμε, θεραπευόμαστε, παθαίνουμε κατάθλιψη, προγραμματίζουμε μικρές ή μεγάλες φυγές, πάμε διακοπές, διαχειριζόμαστε επιχειρήσεις ή ψάχνουμε για δουλειά…. Και;

Τα βάζουμε με άλλους, κατηγορούμε το «σύστημα», ψάχνουμε απαντήσεις, μορφωνόμαστε και αλλάζουμε, αναθεωρούμε και εστιαζόμαστε, υιοθετούμε και απορρίπτουμε, χαιρόμαστε και κλαίμε, συνδεόμαστε και απομακρυνόμαστε, μιλάμε και σιωπούμε… Και;

4 Μαΐου 2014

Είμαστε συνειδητοί;



Κάποιες φορές γίνομαι επιθετική… το τι ονομάζει ο καθένας «επιθετικότητα» είναι επίσης ένα υποκειμενικό θέμα. Αλλά ναι, ας το πάρουμε ως αληθινό…. Κάποιες φορές γίνομαι επιθετική!

Το θέμα είναι ότι μπορώ να γίνω ό,τι θέλω, φτάνει να είναι συνειδητό! Όμως, ΚΑΙ αυτό χωράει πολλές παρερμηνείες. Τι σημαίνει να είναι κάτι «συνειδητό»; Να γνωρίζω ότι το κάνω; Όχι βέβαια, οι περισσότεροι από μας γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν όταν το κάνουν.

3 Μαΐου 2014

Διαχωρισμός θεμάτων



Όσο προχωρώ στη ζωή μου, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διαχωρίσω θέματα ή να απομονώσω απόψεις. Όλα φαίνεται να συγχωνεύονται, να ταιριάζουν κάπως, με κάποιο τρόπο, να συμπληρώνουν ή να διαφωτίζουν το ένα το άλλο.

Διαπιστώνω τους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους, αυτούς που ακόμα διαχωρίζουν, απομονώνουν, δεσμεύονται σε στενά πλαίσια και κατηγορίες. Χρόνια το λέω, γίνεται όμως όλο και πιο ξεκάθαρο.

Έχω χάσει φίλους και γνωστούς από αυτήν την πρακτική μου, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Άνθρωποι που επέμεναν να ασχολούνται για παράδειγμα μόνο με την πολιτική ή μόνο με την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία κλπ., αποδίδοντας τα πάντα σύμφωνα με τις απόψεις του τομέα τους, χωρίς να τολμούν να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια της ασφάλειάς, της κατεκτημένης γνώσης τους. Έρχεται αναπόφευκτα μια στιγμή, όπου οι συζητήσεις σταματάνε, φτάνοντας σε αδιέξοδα, έχοντας πει πολλά όμως φεύγοντας φτωχοί από αυτές.

Και πάντα επιστρέφω…