Μέχρι πότε θα βάζουμε ανθρώπους μπροστά ως ασπίδες αυτοθυσίας;

Κάποιος με ρώτησε τι σημαίνει αυτό, κάποιος άλλος τι άλλο μπορούμε να κάνουμε…

Σημαίνει ότι ενώ εμείς καθόμαστε βολικά στην αντιληπτή μας πραγματικότητα, της μιας θέασης - της γνώριμης και συλλογικά αποδεκτής - ακόμα και από ιδιαίτερες ομάδες, υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να κάνουν πράξη τις Αρχές τους και να δίνουν καθημερινά κλωτσιά στο σύστημα, με τη ζωή τους.

Πρακτικά, όχι θεωρητικά, όχι με λόγια, διαμαρτυρίες, λόγους και διαλέξεις, αλλά βιωματικά…

Με την κάθε επιλογή τους, με την κάθε άρνησή τους να συμβιβαστούν, με την κάθε μη κοινωνικά αποδεκτή απόφασή τους, με την πρακτική εφαρμογή της αλήθειας τους σε κάθε συζήτηση, δράση και κοινωνική συμμετοχή (ή μη συμμετοχή)…

Όταν ξέρουν ότι θα είναι οι μόνοι, όταν ξέρουν ότι κανείς δεν βλέπει, όταν ξέρουν ότι θα εισπράξουν το τίμημα της παρανομίας, της αντίστασης, της άρνησης, της νέας, άγνωστης ακόμα κοινωνικά επιλογής τους…

Όταν περιμένουν - διότι διαφαίνεται, την κατακραυγή, την έλλειψη, την κριτική, την απόρριψη, τη γελοιοποίηση, την αφάνεια, τον εξ’ ολοκλήρου αφανισμό της προσωπικότητας και της φυσικής ύπαρξής τους (τις περισσότερες φορές)…

Το δυστύχημα είναι ότι πολλοί πιστεύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι-ήρωες ανήκουν στο παρελθόν και ότι σήμερα, απλά δεν υπάρχουν. Γιατί είναι γεγονός…

Οι περισσότεροι περιμένουμε τον αρχηγό που θα μας οδηγήσει, τον λυτρωτή που θα μας σώσει, την κυβέρνηση που θα μας φροντίσει, τον ειδικό που θα μας δείξει και θα μας θεραπεύσει, τον «άλλον» που θα κάνει πρώτος κάποια κίνηση ν’ ακολουθήσουμε (ή να επικρίνουμε). Και δεν υπάρχει…!

Για τους ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται μόνοι τους (και είναι η πλειοψηφία), απλά δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να δουν, να καταλάβουν, να επιλέξουν ή να διακρίνουν οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που προστάζουν οι (πραγματικές) τους προθέσεις.

Στο παρελθόν, αυτές οι «ασπίδες αυτοθυσίας» ήταν πιο ευδιάκριτες και αργά ή γρήγορα μετατρέπονταν σε είδωλα, που μπορούσαμε εύκολα να λατρεύουμε, να απορρίπτουμε, να ερμηνεύουμε, να ακολουθούμε (θεωρητικά και μιμητικά) μα όχι να ΓΙΝΟΥΜΕ! Τώρα, αυτή η επιλογή, δεν υπάρχει ουσιαστικά πια, έστω κι αν οι περισσότεροι από μας ανήκουμε και ζούμε ακόμα στο παρελθόν, πράττοντας τα ίδια, αναμένοντας τα ίδια, κοιτάζοντας μυωπικά, θεωρώντας ότι αντιλαμβανόμαστε, διαφέρουμε, ουσιαστικά όμως χωρίς να φανερώνουμε τον Εαυτό μας στην πραγματική ζωή μας.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε, πως δεν υπάρχει «άλλος» παρά μόνο ο εαυτός μας. Μέχρι να καταλάβουμε ότι χρησιμοποιούμε τους «άλλους» έως ότου μετακινηθούμε εμείς. Μέχρι να αναλάβουμε την ευθύνη να διαφοροποιηθούμε από το πλήθος για να ΓΙΝΟΥΜΕ πολλοί). Μέχρι να αναλάβουμε την ευθύνη για τη δική μας πραγματικότητα και να γνωρίζουμε ότι αυτή υπάρχει ως θέλημά μας. Μέχρι να καταλάβουμε ότι ο χρόνος κυλάει και ότι οι στιγμές είναι σημαντικές. Μέχρι τότε, τίποτα ουσιαστικό δεν θ’ αλλάζει…

Η πληροφόρηση από μόνη της δεν αλλάζει κανέναν και τίποτα. Η διαμαρτυρία δεν μετακινεί. Η αναμονή αναβάλλει τη δράση. Η συναίνεση είναι συνενοχή. Η υποταγή είναι θυματοποίηση. Η άγνοια είναι επιλογή… όσο κι αν χρυσώνουμε το χάπι!

Μέχρι τότε, αυτοί οι Άνθρωποι «ασπίδες αυτοθυσίας» θα περνάνε απαρατήρητοι αν και ακριβώς δίπλα μας, θα υποφέρουν για χάρη μας γιατί εμείς παραμένουμε φυγόπονοι, θα είναι η ζωή τους κρυμμένη από τα μάτια μας γιατί είναι η δική μας ζωή κρυμμένη από τα δικά μας μάτια, θα αναλαμβάνουν το ασήκωτο βάρος που ΟΙ ΙΔΙΟΙ ανέλαβαν, χωρίς παράπονο, χωρίς μετάνοια, χωρίς δισταγμό, χωρίς να μετράνε κόστος… μέχρι να… όσο χρειαστεί…

Και εκεί που εύκολα κατατάσσουμε τον εαυτό μας σε αυτούς τους ανθρώπους «ασπίδες αυτοθυσίας», ας αναρωτηθούμε με τον Εαυτό μας, αν πραγματικά έχουμε ξεβολευτεί από την κοινωνική εικόνα μας και τα γνώριμα ένστικτά μας…αν πραγματικά αντέχουμε να είμαστε μια σταγόνα σε ένα ωκεανό... μόνο... μέχρι να...


Γιατί, όταν τους γνωρίζεις, αισθάνεσαι τον πόνο και τη θλίψη τους, μα και τη χαρά και την προθυμία τους, βλέπεις την αληθινή φύση τους που δεν μετράει βιολογικά χρόνια, σηκώνεις μέρος του βάρους τους ως δικό σου πια γιατί θυμάσαι ξαφνικά και συνδέεσαι με την Ύπαρξή σου, θαμπώνεσαι από την ταπεινότητα και την ειλικρίνειά τους, σκλαβώνεσαι από την αθωότητα και την παιδικότητά τους, επηρεάζεσαι από το θάρρος τους… Δεν γίνεται αλλιώς!

Και γίνεσαι επιτέλους Εσύ!