Όλη η ζωή μας ένα καρναβάλι

Κάθε έθιμο σίγουρα έχει την αξία του, καθώς περνάμε από την εμπειρία της ζωής μας. Όμως όταν αρχίσει να γίνεται συνήθεια που ακολουθούμε μηχανικά, επειδή απλά «είναι καθιερωμένη», τότε αρχίζει, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε να λειτουργεί εναντίον μας. Όχι εναντίον της εικόνας μας, της κοινωνικής μας προσωπικότητας, μα εναντίον της συνειδητότητας, που έχουμε ξεχάσει πως είμαστε.

Κάθε χρόνο τα ίδια…

Μάσκες, στολές, πάρτι, παρελάσεις, ρύπανση, ψευδαισθήσεις, όμως εμείς συνεχίζουμε. Έχουμε ο καθένας μας τη δική του λογικο-συναισθηματική δικαιολογία που ενισχύουμε τις πρόσκαιρες κοινωνικές απολαύσεις μας.

Τα παιδιά δεν τα διδάσκουμε, τα μαθαίνουμε απλά να μιμούνται, να ακολουθούν το πλήθος, όπως άλλωστε κι εμείς. Όσο κι αν πιστεύουμε πως ψαχνόμαστε, πως ωριμάζουμε, πως γνωρίζουμε. Στολές, έξοδα, προετοιμασίες, για μερικές στιγμές φτιαχτής ευτυχίας. Έπειτα, επιστρέφουν κι αυτά στη βαρεμάρα, στη ρουτίνα και στη ρηχή ζωή που περνά, περιμένοντας το αύριο. Σοκαρίστηκα τις προάλλες όταν είδα ένα βρέφος περίπου 2 μηνών, κοιμισμένο κουνελάκι! Για την ικανοποίηση των γονιών του; Για τις φωτογραφίες που μαρτυρούν την πλαστή ευτυχία των γύρω του;

Όχι, δεν είμαι εναντίον του καρναβαλιού. Άλλωστε, η αντιμαχία φέρνει τα ακριβώς ίδια αποτελέσματα. Είμαι υπέρ της συνειδητής συμμετοχής οτιδήποτε αποφασίζουμε να κάνουμε, γνωρίζοντας τον πραγματικό λόγο που δίνουμε όχι μόνο τη συναίνεση και τη συγκατάθεσή μας μα και την ενέργεια της συμμετοχής ή της μη συμμετοχής μας.

Η διαφορά της συνειδητής και μη συνειδητής επιλογής της δράσης μας ούτε συγκρίνεται ούτε έχει καμία ομοιότητα στην ενέργεια που εκπέμπει και στις συνέπειες που προκαλεί. Για να φτάσουμε όμως σε μια ειλικρινή, απόλυτα συνειδητή δράση, όποια κι αν είναι, θα πρέπει να έχουμε περάσει από πολλά στάδια αμφισβήτησης, ουσιαστικής αναθεώρησης των συνηθειών μας και του κατεστημένου, μέχρι να αρχίσουμε να συνθέτουμε τα κομμάτια μας, που οι περισσότεροι χαρίζουμε απλόχερα σε κάθε είδους εξουσία, η οποία ορίζει την πραγματικότητά μας, με τη δική μας συγκατάθεση πάντα.

Όλα επιτρέπονται και όλα έχουν να προσφέρουν. Τίποτα όμως, ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν προσφέρει ενόσω εξακολουθούμε να πορευόμαστε ασυνείδητα στη ζωή μας, αγνοώντας όλα όσα κρύβουμε μέσα μας, φορώντας μάσκες που πλέον καν δεν αναγνωρίζουμε γιατί αντικατέστησαν τον εαυτό μας.

Το καρναβάλι, όμως και κάθε γιορτή, επέτειος, έθιμο, παραμένουν ουδέτερα και ακίνδυνα. Αυτό που τους δίνει ισχύ, χρώμα και σημασία είναι η δική μας πρόθεση, οι βαθύτερες ανάγκες μας, που φανερώνουν ποιοι πραγματικά θέλουμε και είμαστε... πέρα από τα λόγια μας, το φαίνεσθαι και τις όποιες επιφανειακές εκφράσεις μας. Στις λεπτομέρειες, στα απλά καθημερινά, σε όσα κάνουμε αμήχανα, συγκαταβατικά, βρίσκονται τα κλειδιά της ουσίας μας.

Χριστιάνα Σοφία