Φτιάχνοντας το καβούκι

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τον "πνευματικό άνθρωπο".

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για την "καλή μαμά", το "σωστό άντρα", τη "σωστή σχέση", την ορθή πορεία ζωής".

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για το "φυσιολογικό" και οτιδήποτε πέρα ή έξω από αυτό σε απειλεί, είτε το δείχνεις είτε όχι.

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τη διατροφή, τις ασθένειες, τον "υγιεινό τρόπο ζωής", τη θεραπεία.

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για το φόβο, τα συναισθήματα, τους άλλους, τον εαυτό σου. Δεν τα γνωρίζεις όλ' αυτά ξεκάθαρα γιατί δεν έχεις τολμήσει να τα σκεφτείς συνειδητά, αλλά υπάρχει πολύ συγκεκριμένη άποψη για όλα. Λέγεται, ο προγραμματισμός σου!

Επιλέγεις πολύ προσεκτικά πού και πώς θα εμφανιστείς, γιατί έχεις όλα τα προηγούμενα να υποστηρίξεις... πρώτα πρώτα στον εαυτό σου. Έπειτα, η άποψη όσων είναι γύρω σου είναι απόλυτα σημαντική για σένα. Εξαρτάσαι από αυτήν!

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τους Αλβανούς, τους Σύριους, τους μαύρους, τους γκέι, τους καλλιτέχνες, τους τρελούς, τους Βουδιστές, τους άθεους, τους έφηβους, τα παιδιά, το σχολείο, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, τους άστεγους, τους φτωχούς, τους πλούσιους, τη μοναξιά, τις σχέσεις, τη φιλία, την Ιστορία, την επιστήμη... έχεις συγκεκριμένη άποψη επί παντός επιστητού, ακόμα κι αν δεν τις έχεις εξετάσει ποτέ αυτές τις απόψεις, ακόμα κι αν νομίζεις πως δεν έχεις άποψη. Είναι όλα καταγεγραμμένα.

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για τα πάντα, αλλά είναι η σωστή; Υπάρχει σωστή; Απειλείσαι με αντίθετες απόψεις; Έχεις μόνος σου κλειστεί σε στενά όρια αυτο-περιορισμού; Και το ονομάζεις αυτό "ηθική" ή "σωστή ζωή"; Σε κάνει ευτυχισμένο ο τρόπος που ζεις; Κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό από τους άλλους, τον εαυτό σου; Ή θεωρείς πως είσαι ειλικρινής, απλά επειδή έχεις ακλόνητες απόψεις που δεν τολμάς να αμφισβητήσεις πραγματικά; Πώς ορίζεις την ειλικρίνεια και την αλήθεια; Με ό,τι βολικά πιάνεις στην επιφάνεια της σκέψης και του συναισθήματος σου, των αναγκών, των πεποιθήσεων και των επιθυμιών σου; Μα, όλ' αυτά αποτελούν το καβούκι σου!

Τολμάς να βγεις ένα από τα προκαθορισμένα σου; Έχεις τολμήσει να εξετάσεις τις ακριβώς αντίθετες απόψεις/θέσεις ζωής κι ας αισθάνεσαι εκεί σαν τη μύγα μεσ' το γάλα; Τολμάς να βρεθείς σε μέρη που οι γύρω σου αλλά και οι απόψεις σου δεν θα δεχόντουσαν ποτέ; Τολμάς συζητήσεις ουσιαστικές εκεί που "δε σε παίρνει";

Αισθάνεσαι ελεύθερος μέσα σε αυτό το ασφαλές καβούκι σου;

Το καβούκι σου είναι όοοοοολες αυτές οι απόψεις σου, οι πεποιθήσεις σου, τα "σωστά" και τα "φυσιολογικά" σου. Πού και πώς να είσαι χωρίς αυτό ε; Απειλητική παραμένει η απάντηση: "στο πουθενά"!

Τόσο εύθραυστη, αν και ισχυρή η προσωπικότητα που αγωνίζεσαι να διατηρήσεις... χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι φυσικά. Δεν αντιλαμβάνεσαι τον κόπο, το χρόνο, την ενέργεια, τη φαιά ουσία που σπαταλάς για να πετυχαίνεις συνεχώς την ανύψωση του οικοδομήματος. Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι πως γκρεμίζεται κάθε δευτερόλεπτο και πως σπαταλάς όλ' αυτά για να το ανυψώνεις και να το διατηρείς ξανά.

Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτό; Δεν το φαντάζεσαι καν! Αυτή η σκέψη βρίσκεται έξω από το πεδίο αντίληψής σου.

Κι αν είσαι "κάποιος" σε αυτό το κοινωνικό σύστημα επιφανειακών αξιών, αν έχεις κάποια θέση, αξίωμα, προφίλ, επάγγελμα, εκτόπισμα κλπ, τότε γίνεται σχεδόν αδύνατον να υπάρξεις έξω από αυτό, να εξετάσεις αντικειμενικά, να αμφισβητήσεις θαρραλέα, να επανατοποθετηθείς αληθινά.

Και όλ' αυτά, παραμένουν επιλογές, όχι επιβολές, όχι εξαναγκασμοί, όχι θυματοποιήσεις, αλλά επιλογές! Μόνο εσύ τα διατηρείς... θεατά ή αθέατα, χτίζεις το δικό σου αυτο-οικοδόμημα.

Βασίζεται όλο σε συνειδητοποιημένες και ασυνείδητες ανάγκες, που ορίζουν το ποιον και την πορεία σου. Βέβαια, πάνω από αυτές υπάρχουν σωρεία πεποιθήσεων, θεωριών, ηθικές και ερμηνείες επιλεκτικές, όμως αυτό δεν τις κάνει λιγότερο υπαρκτές και επιβλητικές.

Έτσι, το καβούκι γίνεται η φυλακή σου, από την οποία δεν μπορείς να απαλλαγείς γιατί δεν είναι κάτι που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις σου και ο γραμμικός νους σου. Άλλωστε, δεν ξεχωρίζει πραγματικά το προφίλ από την ουσία όταν δεν θέλεις. Δεν φαίνεται το ψέμα που έχει ανάγκη να παρουσιάζεται ως αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να παραδεχτείς πως φοβάσαι όταν η παραδοχή θα γκρεμίσει όλα όσα έχεις με τόσο κόπο, χρόνο και εμπειρία χτίσει.

Πίσω από όλα αυτά και πολλά άλλα, κρύβεται η πραγματικότητα που θα θυσιάσεις τη ζωή σου για να μη μαρτυρήσεις!

Θα προτιμούσες όλο αυτό να είχε πιο ήπιο χαραχτήρα, να τα έγραφα στο πρώτο πληθυντικού, και έτσι να ικανοποιούσες για άλλη μια φορά την ανάγκη σου να ανήκεις, να είσαι νορμάλ, να ξεφύγεις από το τετ α τετ με τον εαυτό σου... αλλά, δεν έχω κάτι ανάγκη από σένα, όπως δεν έχω ανάγκη προσωπική που δεν είμαι πρόθυμη να φανερώσω και να κοιτάξω κατάματα γι' αυτό που είναι.

Άλλωστε, έχω μιλήσει με όλους τους τρόπους, τα ύφη, τους τόνους και τη χροιά, η ίδια στον εαυτό μου. Μόνο αυτό, μου δίνει το δικαίωμα... ή μάλλον το παίρνω μόνη μου. Όποιος θέλει, εξίσου ελεύθερα προσπερνά.

Τόλμησε όμως να δεις τις φωτογραφίες που δεν τραβάς, να ακούσεις τα λόγια που δεν ξεστομίζεις, να ανοίξεις πόρτες που κρατάς ερμητικά κλειστές... θα έχεις περισσότερο όφελος από το να προσπεράσεις...για ΣΕΝΑ! Όλοι οι άλλοι έρχονται έπειτα, φυσιολογικά και αβίαστα.

Γιατί η μαριονέτα είσαι εσύ και ο εκβιαστής είναι εντός. Άσε τι λες, τι ακούς ή τι βολεύει να πιστεύεις. Τίποτα δεν αλλάζει αυτό που είναι πραγματικά, όμως η άρνηση να το δεις το κάνει πράγματι επίμονο και το ψέμα φαντάζει αληθινό.

Και για να σε προλάβω... δεν γράφω αυτά που αρέσουν. Τέτοια υπάρχουν μυριάδες και δεν απειλούν το μάτριξ που στηρίζεις! Γράφω για να προκαλώ και για να κοιτάμε και οι δυο, μαζί, την αλήθεια που είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να ξεσκεπάζουμε. Μόνο έτσι έχει ουσία ο πληθυντικός (ο άλλος είναι φοβικός και τυπικός). Μόνο έτσι φτάνουμε σε διάλογο... οι συνήθεις συζητήσεις δεν με ενδιαφέρουν.

Χριστιάνα Σοφία