Μια Άλλη Εκπαίδευση

Και μετά - δύσκολα - αρχίζεις ν' ανακαλύπτεις πως είναι άλλη η εκπαίδευση, είναι άλλα τα εργαλεία, είναι άλλη η ζωή.

Και όσα μαθαίνεις, όσα ανακαλύπτεις, δεν αποτυπώνουν επακριβώς το μέγεθος της άγνοιας, μα και τη μεγαλοπρέπεια της απλότητας της έμπνευσης. 

Και χαλαρώνεις, όλο και περισσότερο, όσο παθιάζεσαι. Δεν χρειάζεται να μιλάς ακατάπαυστα και παντού. Έτσι κι αλλιώς βλέπεις το αστείο της προσπάθειας αναγνώρισης.

Οι λέξεις αποκτούν νόημα μόνο μέσα στο πλαίσιο στο οποίο διατυπώνονται. Χαμογελάω...υπάρχει λόγος που οι δυσλεκτικοί γράφουν διαφορετικά την ίδια λέξη, στο "ίδιο" σύνολο/περιεχόμενο. Αλλά δεν πειράζει...ο ύπνος είναι αναγκαίος για όσο τον χρειαζόμαστε και το ξύπνημα έχει ήδη παρερμηνευθεί.

Προχωράμε επιστρέφοντας; Ορίζουμε σκοπό...για πού; Όλες οι θεάσεις και όλες οι αντιλήψεις είναι χρήσιμα περάσματα. Αλλά το πέρασμα το θεωρούμε πεδίο άφιξης....έστω κι αν δεν το φτάνουμε ποτέ!

Διασκεδάζουμε τα όνειρα, τα οράματα, τους εφιάλτες και τις γνώσεις μας, ως μικροί (ή μεγαλοφανείς) θεοί. Κι ο χρόνος παραμένει αδυσώπητος, όπως το κύμα που αλλάζει την ακτή με κάθε πέρασμά του. 

Ένα παιδί γράφει με ένα ξυλαράκι στην άμμο. 

- Γιατί γράφεις τόσο κοντά στο κύμα, αφού τα σβήνει το κύμα;

- Μα, γιατί ανήκουν στη θάλασσα αυτά που γράφω, αυτά που θέλω να της πω. Το κύμα τα πάει μέσα της, κι έτσι γίνονται δικά της.

Πόσα ακόμα δεν καταλαβαίνουμε που έχει να μάς διδάξει ένα (γνήσιο) παιδί, επειδή εκπαιδευόμαστε αλλιώς; Επειδή μεγαλώσαμε. Επειδή δεν υπήρξαμε παιδιά!

Στην άκρη του ματιού σου υπάρχουν πολλά που η κεντρική, εστιασμένη σου όραση δεν βλέπει. Έτσι, το κάθε παιδί αντιλαμβάνεται πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζεις ή απ' όσα σού δείχνει. Τα "παιδιά" δεν έχουν να κάνουν με τη βιολογική ηλικία ή τα σώματα. Η κεντρική όραση σε παγιδεύει, όπως και όλη η γνώση σου.

Κάποια άλλη στιγμή, θα χρησιμοποιήσω άλλα λόγια, άλλους ορισμούς, άλλες εκφράσεις. Και θα μου πεις, "μα τότε είπες αυτό", χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι εσύ έχεις μείνει κάπου που εγώ δεν βρίσκομαι πια, προσπαθώντας ακόμα να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. 

Δεν μπορείς βλέπεις να κλείσεις τη μάθηση σε "εκπαίδευση", τη γνώση σε "μεθόδους", τη σοφία σε "προσωπικότητες". Δεν μπορεί ο λογικός, αναλυτικός νους σου να βγάλει νόημα από ένα περιεχόμενο που φαίνεται να μην έχει κεντρικό θέμα, αρχή και τέλος, αναλυτική επεξεργασία πληροφοριών. 

Δεν ανήκεις ουσιαστικά σε καμία ομάδα, σε καμία θεωρία, σε καμία σχέση, σε καμία ζωή, αν δεν ανήκεις στον Εαυτό σου. Αλλά μην προσπαθήσεις να τον ορίσεις. Οι λέξεις είναι επικίνδυνες, όσο είναι και εργαλεία.

Αυτό (το να ανήκεις στον Εαυτό σου) απαιτεί να καταστρέψεις τα πάντα. Να πετάξεις όλα τα άχρηστα που μαζεύεις τόσο καιρό, μήπως και κάποια μέρα τα χρειαστείς. Να καθαρίσεις το χώρο σου. Απαιτεί να παραιτηθείς από τα όρια της ασφάλειάς σου. Ακόμα κι αν δεν έχεις από πού να κρατηθείς. Ειδικά αν δεν έχεις από πού να κρατηθείς. 

Χρειάζεται να αποδεχθείς και να ακολουθήσεις όλη τη γνώση που έχεις κατακτήσει μέχρι να την απορρίψεις, όλη. Να σκοτώσεις όλους τους σοφούς, τους ειδικούς, τις αυθεντίες, έναν έναν. Όχι όλους μαζί! Αυτό θα είναι η αλαζονεία που καραδοκεί σε κάθε σου θαρραλέο βήμα, η πλάνη της ψευδούς ατομικότητας. Τα αντίθετα θα συνεχίζουν να πολεμούν μέσα σου, ενώ θα νομίζεις πως απαλλάσσεσαι. 

Να θυμάσαι πως όταν τα κάνεις όλ' αυτά, όταν κατανοήσεις τις λέξεις μου μέσα στο συναίσθημα, στα κύτταρα, στη σκέψη και στη δράση της ζωής σου (που σημαίνει πως δεν θα είναι "δικά μου" πλέον αλλά "δικά σου", με εντελώς δική σου έκφραση) θα περνάς απαρατήρητος. Αόρατος στους πολλούς.

Δεν μπορείς να έχεις δάφνες, έπαθλα, τίτλους, ακόλουθους. Δεν μπορείς να κρατήσεις ή να εκμεταλλευτείς τίποτα απ' όσα έχεις κατακτήσει. Αν και θα προσπαθήσεις...για να θυμάσαι τα περάσματα...

Αλλά ούτε μπορείς να χαρίζεις την πολυτιμότερη ουσία της ύπαρξής σου. Τίποτα δεν χαρίζεται πραγματικά κι ας συνεχίζει το όνειρο να διαδραματίζεται δίπλα στην αλήθεια της πραγματικότητας. Άλλωστε, το Επέλεξες. 

Κι εσύ, συνεχίζεις να υπάρχεις και να λειτουργείς μέσα σε αυτό και ταυτόχρονα έξω από αυτό. Μια συνεχιζόμενη λεπτή ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί, μαθαίνοντας να ισορροπείς, να κρατιέσαι, να πέφτεις, να αιωρείσαι...

- Μαμά, γιατί δεν μπορώ να πετάξω;

- Μα μπορείς, αλλιώς δεν θα θυμόσουνα τη σκέψη για να την εκφράσεις. Μήπως όμως επέλεξες να μάθεις να περπατάς, να ισορροπείς, να πέφτεις, να κουράζεσαι, να πονάς, να πειθαρχείς, να αφοσιώνεσαι, να εκτιμάς τα βήματα, να παραμένεις αντί να προσπερνάς, ενόσω ξέρεις/θυμάσαι πως μπορείς να πετάς;

Είναι πιο εύκολο να δραπετεύεις. Ο άνθρωπος έμαθε να επιλέγει τη φυγή πιο εύκολα. Πολεμά μόνο όταν δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Υπάρχει λόγος που μάθαμε πρώτα τη φυγή. Δεν θα τον ανακαλύψεις αν κατηγορείς.

Η εκπαίδευση μάς διδάσκει να "ξεπερνάμε" τα ένστικτα μας, εκλογικεύοντας. Κι όλο κι εμφανίζονται καμουφλαρισμένα, πιο ισχυρά, πιο διαστρεβλωμένα. Με άπειρες γνωματεύσεις, διαγνώσεις, θεραπείες που δεν αντιλαμβανόμαστε πως μάς κρατάνε σε έναν εικονικό χρόνο, ίδιο, ξεπερασμένο, ενώ νομίζουμε πως προχωράμε. Για πού; 

Χρειαζόμαστε την περιφερική όραση για να δούμε αυτά που η κεντρική, εστιασμένη γραμμικά όραση αδυνατεί να δει. Χρειάζονται και τα δυο...γι' αυτό και τα διαθέτουμε!

Καμία ποσότητα λέξεων ή αναλυτική περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει το σύνολο όλων όσων θέλω να γράψω. Καμία ποσότητα βιβλίων δεν μπορεί να χωρέσει τη γνώση. Καμία τελεία δεν τελειώνει κανένα άρθρο, όπως ούτε την ύπαρξη. 

Η κάθε "τελική" τελεία, σημειώνει μια νέα πρόκληση, που έχουμε την επιλογή ν' αναλάβουμε, γράφοντας τη συνέχεια στη ζωή ή όχι. 

Το αστείο είναι ότι λέξη "εκπαίδευση" στον τίτλο, θα απωθήσει ήδη πολλούς....