Δεν θέλει να πάει σχολείο

Έχω δει πολλά άρθρα , με αυτόν ή παρόμοιο τίτλο, όλα όμως, με απογοητεύουν μετά την τρίτη ή τέταρτη γραμμή. Γιατί;

Γιατί δεν αγγίζουν την ουσία του θέματος. Γιατί αναφέρονται σε συμπεριφορές και στρατηγικές που αν και αντιμετωπίζουν (προσωρινά) το σύμπτωμα, εντούτοις, δεν λύνουν το πρόβλημα, ούτε για τα παιδιά αλλά ούτε για τους γονείς.

Το αριχκό δόγμα είναι να ΘΕΛΕΙ το παιδί να πηγαίνει σχολείο... οπότε, πώς να το κάνουμε "να θέλει". Κάθε αφορμή όμως, αποτελεί πάντα μια ευκαιρία να δούμε βαθύτερα, πιο ουσιαστικά, να πάμε στην "καρδιά" ενός άλλου, αθέατου προβλήματος.

Δεν εξαντλείται φυσικά ούτε αυτό, ούτε οποιοδήποτε άλλο θέμα μέσα από ένα άρθρο, αλλά εύχομαι το παρόν να βοηθήσει προς μια άλλη κατεύθυνση, μια νέα, αόρατη ίσως οπτική.

Αν το παιδί δεν θέλει να πάει σχολείο, αλλά μέσα στη δική σου σκέψη, ως γονιός, δεν τίθεται καν σαν ζήτημα συνδιάλεξης, αν το να πάει σχολείο είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, η ΜΟΝΗ εναλλακτική, τότε ΕΔΩ ακριβώς τελειώνουν όλα, προτού καν αρχίσουν. Και το παιδί αισθάνεται ήδη ηττημένο και μειωμένο.

Και είναι πολύ απλό το γιατί. Το ξέρει, διαισθητικά. Δεν έχει σημασία τι θα αποφασίσεις να κάνεις "στο τέλος", δεν το ενδιαφέρει και τόσο η τελική έκβαση, αλλά η θέση του στον κόσμο... στον δικό σου κόσμο. Και δεν είναι ισότιμη.

Δεν μπορείς να ακούσεις πραγματικά όταν έχεις προκαθορισμένες θέσεις, απόψεις και θεάσεις από τις οποίες αρνείσαι (φοβάσαι) να μετακινηθείς. Έχεις ήδη σταματήσει να ακούς. Η οποιαδήποτε έκφραση, αντίδραση, άποψη του παιδιού, απλά ενισχύει τον εσωτερικό τρόμο της απειλής της θέσης σου, καθώς ετοιμάζεσαι να υπερασπιστείς, αυτό που δεν αμφισβητείς. Αυτό κάνουμε συνήθως. Έτσι έχουμε μάθει να επικοινωνούμε. Απλά ψάχνουμε τρόπους να γίνουμε πειστικοί, να φέρουμε το παιδί "με τα νερά μας".

Η αλήθεια είναι ότι ΚΑΙ ΕΣΥ πιστεύεις πως έχεις υποχρεώσεις, πως δεν έχεις άλλες εναλλακτικές, πως είσαι παγιδευμένος/η σε μια πραγματικότητα που δεν διάλεξες. Πώς να προσφέρεις οτιδήποτε άλλο ή διαφορετικό στο παιδί σου, από τον κόσμο που έχεις μέσα σου, από τον τρόπο που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου;


Το παιδί, απέναντι σε αυτήν την αθέατη – αλλά πολύ πραγματική – τοποθέτηση είναι εντελώς ανίσχυρο και αποδυναμωμένο. Συνειδητά ή λεκτικά, δεν θα μπορεί να σου το δηλώσει αυτό φυσικά, και εσύ δεν έχεις μάθει να εντοπίζεις την αθέατη αυτή συνδιάλεξη. Θα αντιδράσει όμως με τρόπους που επίσης θα σε παραπλανήσουν: ίσως κλειστεί στον εαυτό του, ίσως συμμορφωθεί για να κερδίσει την αποδοχή και την "αγάπη" σου, ίσως παρουσιασει κάποιο επιπλέον μαθησιακό πρόβλημα στο σχολείο, ίσως δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο να συγκεντρωθεί, ίσως βρει άλλους τρόπους να αντιδράσει, σε άλλους τομείς.

Όμως, η ακύρωσή του ως άτομο, έχει περάσει ως πληροφορία, την οποία θα προσπαθήσει και αυτό, με τη σειρά του, να αποποιηθεί.

Στο σχολείο μπορεί να συνεχίσει να πηγαίνει, όμως δεν ήταν ποτέ αυτό το κύριο θέμα στη μεταξύ σας σχέση, για την ψυχική ηρεμία και των δυο σας. Όμως, η κοινωνία μάς ωθεί να "προχωράμε"... Σύντομα θα ξεχαστεί το σκηνικό (ειδικά με τη συμμόρφωσή του), θα αισθάνεσαι ότι έχεις πετύχει (μέχρι νεοτέρας), ότι "λύθηκε" το θέμα, αλλά πόσα δεν έχουν συνδεθεί, πόσα κομματάκια σε αυτό το πάζλ δεν έχουν εντοπιστεί;

Έχω γνωρίσει παιδιά που υπήρξαν άριστοι μαθητές και έγιναν οι γιατροί που ήθελαν οι γονείς τους, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησαν πόσο δυστυχισμένοι ήταν σε όλη αυτή την φτιαχτή πραγματικότητα. Έχω γνωρίσει παιδιά με «μαθησιακές δυσκολίες» που άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία να είναι ο ΕΑΥΤΟΣ τους, έξω από συστήματα, "πρέπει" και συμβιβασμούς. Έχω γνωρίσει "αντάρτες" της κοινωνίας με ψυχές αγνές και αυθεντικές. Έχω γνωρίσει επίσης επιτυχημένους (κοινωνικά) μεσήλικες που ποτέ δεν αναγνώρισαν τη σπίθα που έκαιγε την καρδιά τους, ανυπομονόντας ακόμα να ΖΗΣΟΥΝ έστω και για λίγο με αυθεντικότητα και πάθος.

Η ουσία είναι ότι το κάθε παιδί, ο κάθε άνθρωπος, θέλει να ακουστεί, θέλει να εκφράσει αυτό που είναι πραγματικά. Η δική σου, η δική μου, η δική μας ικανότητα να ακούμε πραγματικά, δεν περιορίζεται στην αίσθηση της ακοής. Είναι μια ιερή λειτουργία που δυστυχώς δεν μαθαίνουμε… Παλαιότερα μπορεί να μην γνώριζαν. Τώρα όμως;

Αν το παιδί δεν θέλει να πάει σχολείο, είμαστε σε θέση να το ακούσουμε παραμένοντας ανοιχτοί; Γιατί, αν εσύ έχεις δίκιο, τότε έχει κι αυτό. Τότε και μόνο τότε μπορείς να το ακούσεις πραγματικά. Τότε, και ΜΟΝΟ τότε μπορεί ακόμα και να πάει σχολείο αν αυτό αποφασίσετε, αλλά η εμπειρία του να είναι εντελώς διαφορετική γιατί θα έχει αναγνωριστεί πραγματικά ως ύπαρξη: ισοτιμη και σεβαστή!

Θυμίσου όταν πρωτοήλθε στη ζωή σου... ήσουν έτοιμη/ος να κάνεις τα πάντα για αυτό. Πότε το ξέχασες και σταμάτησες να ακούς; Και γιατί;


Χριστιάνα Σοφία