Συμβαίνει ξανά και ξανά. Μπορείς πλέον ν’ αναγνωρίσεις το μοτίβο: αφιερώνεσαι αρχικά σε κάτι που θέλεις ολόψυχα και ολότελα. «Χάνεσαι» μέσα σε αυτό και η αίσθηση του χρόνου μπερδεύεται, ενόσω βυθίζεσαι με πάθος σε αυτό που κάνεις. Μετά, όσο ξαφνικά αφοσιώθηκες, άλλο τόσο αποτραβιέσαι από αυτό και «επιστρέφεις» στην «πεζή» πραγματικότητα.
Φαίνεται να μην μπορείς ποτέ να τελειώσεις κάτι που έχεις αρχίσει (κατ’ επιλογήν). Χάνεται ξαφνικά ο αρχικός ενθουσιασμός, εισχωρούν τα «φίδια» της αμφιβολίας και της αυτό-απόρριψης και ξαφνικά, έχεις την παρόρμηση να εγκαταλείψεις αυτό που υποθέτεις ότι σου στερεί το κέντρο της εστίασής σου. Προχωράς παρακάτω, μέχρι να συναντήσεις κάτι άλλο που θα τραβήξει την περιέργεια, τον ενθουσιασμό και το πάθος σου ή να τολμήσεις για άλλη μια φορά να καταπιαστείς με το ίδιο, μόνο και μόνο για να επαναλάβεις τη γνωστή διαδικασία, για άλλη μια φορά.
Γιατί όμως; Τι συμβαίνει;
Μήπως έχεις μια φοβία για το φόρτο εργασίας που απαιτείται να εκπληρώσεις κάτι; Ίσως χρειαστεί να «σπάσεις» την όλη διαδικασία σε μικρότερα κομμάτια, για να μην παγιδεύεσαι στην προσπάθεια να τ’ αφομοιώσεις όλα, με μιας.
Μήπως πιστεύεις ότι δεν είσαι ικανός να τελειώσεις ποτέ κάτι που αρχίζεις; Λες ότι «είναι χαραχτηριστικό σου». Σίγουρα το έχεις ζήσει αυτό πολλές φορές στο παρελθόν αλλά ίσως έχει έρθει η ώρα να σκεφθείς συνειδητά το θέμα, αποκαθιστώντας την αυτό-αξία σου.
Μήπως πιστεύεις ότι «είναι πολύ αργά για σένα»; Αν παρατηρήσεις τα λόγια και τις φράσεις που συχνά χρησιμοποιείς από συνήθεια για τον εαυτό σου, θ’ ανακαλύψεις πολλά για τις πεποιθήσεις σου και τον τρόπο που τοποθετείς τον εαυτό σου.
Μήπως πιστεύεις ότι δεν μπορείς να μάθεις όλ’ αυτά τα πράγματα γιατί δεν μπορείς να θυμηθείς ονόματα, ημερομηνίες και περιγραφές; Εδώ χρειάζεται να εφαρμόσεις τον δικό σου προσωπικό τρόπο μάθησης, με άλλες στρατηγικές που θ’ αναζητήσεις, καθώς και να επιλέγεις τα σημαντικά σημεία για να θυμάσαι, απορρίπτοντας τις λεπτομέρειες.
Μήπως αποσυντονίζεται η προσοχή σου από άλλα θέματα που συμβαίνουν στη ζωή σου και χάνεις την εστίασή της προσοχής σου, νοιώθοντας ότι αφήνεις άλλα σημαντικά στο περιθώριο ή ότι δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι απορροφημένος με τα δικά σου ενδιαφέροντα; Δες αν έχεις ισορροπήσει τη ζωή σου ανάμεσα στα δικά σου ενδιαφέροντα και των άλλων, ή αν έχεις αφήσει τον εαυτό σου (ή τους άλλους) πίσω για κάποιο λόγο που δεν έχεις συνειδητά αποδεχτεί.
Ίσως ισχύουν ΟΛΑ αυτά ΚΑΙ ταυτόχρονα.
Οπότε, τι κάνεις;
Πολλές φορές, η απλή επανεστίαση συνειδητά, να είναι αρκετή. Να επανατοποθετείς την επιθυμία σου και να την ακολουθείς, ένα βήμα κάθε φορά, προς την εκπλήρωση του σκοπού σου. Δεν χρειάζεται να νοιώθεις εξουθένωση ή να βιάζεσαι να τελειώσεις, επειδή είσαι ανυπόμονος να δεις αποτελέσματα. Εξάσκησε την υπομονή σου, την εμπιστοσύνη σου και επέτρεψε στον εαυτό σου να απολαύσει τη διαδικασία αντί να νοιώθεις ότι είναι βάρος και ότι ΠΡΕΠΕΙ να εκτελέσεις με συγκεκριμένο τρόπο (ειδικά) ή σε συγκεκριμένο χρόνο. Τα άλλα θέματα που χρειάζεται να φροντίσεις στη ζωή σου αποτελούν μέρος της διαδικασίας και μέρος της μάθησης αν δεις τον εαυτό σου και τη ζωή σου από απόσταση, διευρύνοντας την αντίληψή σου.
Είναι σημαντικό να παραμένεις εστιασμένος και να αισθάνεσαι την πορεία σου, αναγνωρίζοντας όλες τις μικρές αλλαγές που συμβαίνουν μέσα σου. Είναι όλες σημαντικές πλευρές του εαυτού σου, οι οποίες σε διδάσκουν και σου δείχνουν ποιος είσαι (αν αφαιρέσεις την αυτό-κριτική). Πιο ουσιαστικά, η μεταμόρφωση ορισμένων κομματιών ή όψεών μας είναι ο λόγος που βιώνουμε τα «κατώτερα» κομμάτια μας. Αυτό είναι το καλύτερο «δώρο» που μπορείς να προσφέρεις στον Εαυτό σου, και η διαδικασία αφορά καλοσύνη, σεβασμό και ευγένεια.
Η ανυπομονησία σου και η πρώιμη απογοήτευση που την συνοδεύει, πάντα υπό με την απειλή της εγκατάλειψης, μπορεί να μεταμορφωθεί, μέσω της κατανόησης ότι δεν βρίσκεται σε ανταγωνισμό με κανέναν, ούτε με τον εαυτό σου αλλά ούτε με τον χρόνο. Τα πάντα πρέπει να γίνονται με χαρά, σεβασμό και πάθος ή καθόλου. Οπότε, όταν η απογοήτευση ή η εξουθένωση εμφανίζονται μπροστά σου, μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου ένα «διάλλειμα», με σκοπό ν’ αφιερώσεις χρόνο για να αφομοιώσεις όλα όσα έχεις μάθει ή κάνει μέχρι τώρα. Έτσι, επιτρέπεις στη ζωή (ή στον Εαυτό σου) να συνεχίσει να σου προσφέρει την σοφία της.
Ο ενθουσιασμός σου, που μοιάζει σαν ένα κύμα τσουνάμι το οποίο δεν μπορεί να εμποδιστεί και σαρώνει όλα τα άλλα στο πέρασμά του, ο οποίος σε βοηθά να απορροφάς πολλά ταυτόχρονα και να αισθάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις και αμέριστη την προσοχή σου, είναι προσόν!. Το να αποδεχτείς και τις δυο πλευρές αυτού του εαυτού σου, οδηγεί στην ισορροπία… όσο παραμένεις αντικειμενικός παρατηρητής του εαυτού σου, διατηρώντας τον έλεγχο του νου σου.
Εμπιστεύσου ότι όταν έχεις «ξεχειλίσει» για την ώρα, σημαίνει ότι χρειάζεται να αποστασιοποιηθείς για λίγο (όχι να εγκαταλείψεις), επανεξετάζοντας όλα όσα έχουν συμβεί. Όταν αισθανθείς ότι είσαι έτοιμος να συνεχίσεις και να αφομοιώσεις κι άλλα, επιστρέφεις σε αυτό, με ανανεωμένη ενέργεια, έχοντας κατακτήσει πολύτιμα μαθήματα, και φυσικά έχοντας κατανοήσει (και αποδεχτεί) τον εαυτό σου περισσότερο.
Ίσως υπάρχει κάτι σε αυτές τις ενδιάμεσες φάσεις το οποίο χρειάζεται να δεις, να ανακαλύψεις ή να χρησιμοποιήσεις για το επόμενο κύμα ενθουσιασμού και παθιασμένης ενασχόλησής σου, το οποίο διαφορετικά δεν θα μπορούσε να έχει αποκαλυφθεί όταν βρίσκεσαι «ψυχή τε και σώματι» σε αυτό που θέλει όλη η δυναμική του ενθουσιασμού και του πάθους σου να αφοσιώνεται.
Το σημαντικό είναι να μην επιτρέψεις στην κατηγορία, στην απόρριψη και στην ενοχή να εισχωρήσουν, σε κανένα σημείο της διαδικασίας της διεύρυνσης και να προχωρήσεις ελεύθερος και με αυτάρκεια, ακολουθώντας το κάλεσμα της καρδιάς σου.
Σε ό,τι κι αν κάνεις, βιώνεις και αισθάνεσαι, ο εαυτός σου αξίζει την αποδοχή σου, ΑΚΟΜΑ και όταν δεν κατανοείς. Είναι ο εγωικός νους που δεν κατανοεί! Όταν αρχίσεις να τον παρατηρείς, θα διαπιστώσεις ότι είναι ένα πολύπλοκο σύστημα προγραμματισμού, το οποίο ελάχιστα έχεις επιλέξει συνειδητά εσύ.
Η αυτό-αποδοχή όμως, που είναι αγάπη εν δράση, είναι εντελώς δική σου απόφαση και αποκατάσταση της πραγματικής αξίας σου.
Απευθύνεται εξίσου και σε όσους έχουν κυρίαρχο το αριστερό ημισφαίριο...σε όσους αφοσιώνονται με πάθος και ενθουσιασμό σε κάτι και κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται το τέλμα ή την αποτυχία....οι αντιδράσεις τους απλώς μπορεί να ειναι πιο επιτήδεια καμουφλαρισμένες ή απλά μπορεί να μην μπορούν να τα αναγνωρίσουν καν ... Το γκρέμισμα όμως κι η απελπισία ειναι τα ιδια σε όλους, σ' αυτούς δε που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την αποτυχία τους, η απελπισία μετατρέπεται στο πιο ύπουλο κρυφό σαράκι που τους τρώει από μέσα χωρίς να το συνειδητοποιούν..
ΑπάντησηΔιαγραφή