Τα συναισθήματα είναι ακριβώς αυτό: συναισθήματα! Υπάρχουν για να τα αισθανόμαστε, όχι για να τα εξηγούμε, να τα αναλύουμε ή να τα εκλογικεύουμε. Αν μπορούμε να παραμένουμε παρατηρητές ενώ βιώνουμε τη δεδομένη στιγμή συναισθηματικά, αυτό είναι η ύψιστη προσφορά που μπορούμε να προσφέρουμε στον Ανώτερο σκοπό της ύπαρξής μας.
Το να αποδέχεσαι ΟΛΑ σου τα συναισθήματα δεν σημαίνει να τα παραδέχεσαι λογικά, να τα ονοματίζεις ή να τα κατηγοριοποιείς. Σημαίνει να έχεις το θάρρος να τα βιώνεις, συνειδητοποιώντας ότι είναι προϊόντα της ψευδαίσθησης που έχεις επιλέξει και έχεις συναινέσει να βιώσεις. Σημαίνει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να υπάρχει μέσα σε αυτά, να νοιώθει το βάθος και το εύρος τους, να παίρνεις το χρόνο σου να ταξιδεύεις «πάνω τους» σαν έμπειρος σέρφερ. Αυτό απαιτεί χρόνο, απαιτεί κάποια «βύθιση» και μερική, προσωρινή «απώλεια» του εαυτού σου!
Όσο πιο «ψηλά» ανεβαίνεις πνευματικά, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να αφεθείς και να επιτρέψεις το βίωμα, τόσο λιγότερο επιτρέπεις στον εαυτό σου να ΕΙΝΑΙ η εμπειρία σου, γιατί πιστεύεις ότι αυτός είναι ο τρόπος να ελέγχεις το εγώ σου. Όμως τα συναισθήματά μας είναι το κλειδί των εμπειριών μας ως ανθρώπινα όντα και ο τρόπος να καταλάβουμε, να μάθουμε και να εξελιχθούμε.
Τι είναι το «συναισθηματικό φορτίο»; Τα συναισθήματά μας αποτελούν «φορτίο»; Υποθέτουμε ότι είναι και αγωνιζόμαστε να «ξεπεράσουμε» τον συναισθηματικό εαυτό μας, με σκοπό να αναδείξουμε την πνευματική μας «ωριμότητα», την ικανότητά μας να ελέγχουμε, την φαινομενική μας εξέλιξη. Αλλά αυτή είναι άλλη μια ψευδαίσθηση, μια παγίδα, στο μονοπάτι του αναζητητή της αλήθειας.
Τα αισθήματα έρχονται και φεύγουν. Οι ερμηνείες μας αλλάζουν επίσης. Αλλάζουμε γνώμη συνέχεια. Τι είναι σταθερό και μόνιμο; Ο νους υποθέτει ότι τα πάντα είναι ή θα έπρεπε να είναι μόνιμα. Ως αποτέλεσμα, φτιάχνει ένα σωρό σενάρια, είτε για να αλλάξει την πραγματικότητα είτε για να διατηρήσει αυτήν που φοβάται να χάσει. Γιατί στην πραγματικότητα, φοβάται την προσωρινή του κυριαρχία επάνω στη συνειδητότητα, (την οποία αρνείται να παραδεχθεί).
Μπορούμε να εκδηλώσουμε μόνο αυτό που έχουμε μάθει. Η μάθηση δεν μπορεί να επιτευχθεί (παρόλο που πιστεύουμε πως μπορεί) όταν έχουμε στερήσει τον εαυτό μας από την εμπειρία και την προθυμία να υπάρξουμε ως συναισθηματικά όντα, παρατηρώντας τα συναισθήματα που αγγίζουν την καρδιά μας.
Πολλοί κατηγορούν άλλους για τις εξαρτήσεις τους, τις οποίες βολικά ονομάζουν: το φαγητό, τα ναρκωτικά, το κάπνισμα, τα χάπια, το αλκοόλ κ.λ.π. Αλλά γινόμαστε κριτές όταν δεν αναγνωρίζουμε τις δικές μας εξαρτήσεις που παραμένουν κρυμμένες πίσω από τις φανερές. Αυτές οι εξαρτήσεις είναι δυσκολότερο να τις παρατηρήσουμε αλλά και να απεξαρτηθούμε. Είναι οι πνευματικές εξαρτήσεις, οι ψυχολογικές, οι πεποιθήσεις, συγκεκριμένες πρακτικές και ιεροτελεστίες μας.
Η ενοχή πάντα συνοδεύει το θυμό, αλλά ο φόβος είναι πιο εμφανές από την ενοχή. Η ενοχή είναι το συναίσθημα που προκαλείται από την ανάγκη να παραμένουμε κρυμμένοι, την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι δεν είμαστε αποδεκτοί, ότι δεν μας αγαπούν ή δεν αξίζουμε εκτός κι αν είμαστε τέλειοι ή ολοκληρωμένοι. Είναι μια πολύ έντονη πεποίθηση, καθώς αυτός είναι ο τρόπος που και εμείς συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους της ζωής μας – τους οποίους δηλώνουμε ότι αγαπάμε. Αυτό το μοτίβο είναι το δυσκολότερο να σπάσουμε, γιατί όταν αισθανόμαστε και πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε κίνδυνο, όταν αμυνόμαστε, μπαίνοντας σε ολογράμματα ψευδαίσθησης, διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τη Ζωή και από τους άλλους.
Ο καρκίνος είναι η εξωτερίκευση ή η υλοποίηση της ενοχής. Δεν θα μπορούσε ο καρκίνος να υπάρξει και επίσης θα μπορούσε εύκολα να θεραπευθεί, αν παίρναμε τη θαρραλέα και γενναία απόφαση να αντιμετωπίσουμε τα μυστικά μας, φέροντάς τα στην επιφάνεια (της συνειδητότητάς μας), συγχωρώντας τον εαυτό μας για τις ψευδαισθήσεις μας και απελευθερώνοντας τον πόνο που έχουμε επιβάλει στον εαυτό μας.
Όμως, όσο παραμένουμε εστιασμένοι στο σώμα (ταυτόχρονα αγαπώντας και μισώντας το), το διαχωρίζουμε από το νου και την προέλευση της ασθένειας. Έτσι, γινόμαστε θύματα, κατακριτές και εκμεταλλευτές άλλων και του εαυτού μας. Γιατί το θύμα είναι ο μεγαλύτερος εκμεταλλευτής πίσω από τη μάσκα της ανικανότητας και της αδικίας.
Πού χωράει σε όλη αυτή τη θέαση η συμπόνια; Βρίσκεται στην αναγνώριση των παιχνιδιών που ο προγραμματισμός του νου μας παίζει και αναλαμβάνοντας τη συνειδητή ευθύνη όσων έχουμε επιλέξει να συμβάλλουμε και να ευθυγραμμιζόμαστε μαζί τους. Γιατί η συμπόνια δεν είναι οίκτος, κριτική, ούτε η θεώρηση ότι το «λιγότερος» ή η έλλειψη είναι αληθινά.
Η ίαση – η πραγματική ίαση – προέρχεται μόνο από την Καρδιά. Βγαίνοντας από τις ψευδαισθήσεις του νου, απελευθερώνουμε την καρδιά από τα δεσμά και συνδεόμαστε με την Ανώτερη Φύση μας.
Δίνουμε στους άλλους αυτά που έχουμε αντιληφθεί και έχουμε προσφέρει στον εαυτό μας… αλλά επειδή η έννοιες «οι άλλοι» και «ο εαυτό μας» είναι ψευδαισθήσεις διαχωρισμού, αληθεύει επίσης ότι όταν η συνειδητότητά μας διευρύνεται, αυτό που μπορούμε και προσφέρουμε στους άλλους, μπορούμε και το προσφέρουμε και στον εαυτό μας.
Η επιλογή παραμένει πάντα δική μας.
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου