Φεύγει το καλοκαίρι (;)

Οι μέρες μικραίνουν, η δουλειά πλησιάζει, το προκαθορισμένο πρόγραμμα απειλεί, τα προβλήματα αρχίζουν να ξαναφαίνονται στον ορίζοντα. Καμία προετοιμασία δεν είναι αρκετή για να διώξει τον πόνο, το κρύο, την έλλειψη, το κρύψιμο του ήλιου.

Αλλά είναι έτσι;

Το καλοκαίρι θολώνει το μυαλό, όπως και ο χειμώνας. Η πραγματικότητα κρύβεται μόνο προσωρινά.

Μπορούμε (και αυτό κάνουμε) να ικανοποιούμε τις αισθήσεις μας, τον προγραμματισμό μας, κι αυτό κοιμίζει το πνεύμα μας, την ανώτερη διάνοια που είμαστε. Το κοίμισμα δίνει την ψευδαίσθηση στο νου πως μπορεί να αγνοεί τη ζωή, να αγνοεί τα σημάδια της, να αγνοεί τις προκλήσεις, να αγνοεί τα μαθήματα, να αγνοεί την προσωρινότητα. Γίνεται επιδέξιος, ο επιφανειακός γραμμικός νους, στο να αγνοεί, να αναβάλλει να έχει την εντύπωση πως αντιλαμβάνεται σωστά, να βαυκαλίζεται πως σκέφτεται, ενώ απλά ανακυκλώνει τα εγκατεστημένα προγράμματα.

Αναπόφευκτα, έρχονται οι (σωστές) στιγμές που τα βρίσκει όλα μπροστά του, σαν βουνό που πρέπει ν’ ανέβει, σαν θυελλώδες θάλασσα που πρέπει να περάσει, σαν φοβικό σεισμό που πρέπει να αντέξει, σαν τυφώνα που αναποδογυρίζει τα πάντα όσα προσπαθεί να διατηρήσει.

Ήταν όλα, πάντα εκεί! Πολύ βαθιά για να τα εντοπίσει, πολύ μακριά για να μπορεί να τα δει…

Το να εστιάζεται ο επιφανειακός νους/εγώ σε αυτό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά του είναι άκρως απειλητικό και παντελώς παρεξηγημένο. Πώς να υπάρξει χωρίς να ξέρει ακόμα και το επόμενο δευτερόλεπτο, χωρίς να μπορεί να εντοπίσει τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια που κολυμπάει, και παράλληλα να πορεύεται ήσυχος, όμως κυνηγημένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος;

Είναι τόσο εμφανές (είναι;) πως είναι ανίκανος να προστατεύσει αλλά και να οδηγήσει τη ζωή μας! Κι όμως, τον εμπιστευόμαστε! Από έλλειψη διαλλακτικότητας, από ανωριμότητα, από αυτό-επιβαλλόμενο διαχωρισμό από τον αληθινό μας Εαυτό.

Η τραγικότητα της επανάληψης δεν τον αγγίζει, καθώς η μυωπική του αντίληψη πιστεύει πως προχωράει γραμμικά. Ένα, δύο, τρία, βήματα και βρίσκεται και πάλι στο ίδιο σημείο….χωρίς να υπάρχει η στασιμότητα, το κενό, το τίποτα. Έννοιες μπερδεμένες που δεν διδάσκονται στα σχολεία ή στη δεσπόζουσα, μαζική πληροφόρηση.

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, κι όμως η ατομική επιλογή στο τι αντιλαμβανόμαστε εξακολουθεί να μας βαραίνει, να μας περιορίζει ή να μας απελευθερώνει, ανάλογα πάντα με την τόλμη της θέλησής μας, τη σταδιακή διάλυση των ψευδαισθήσεων μας.

«Σταδιακή» γιατί η αποκόλληση από τις υποτιθέμενες (πάντα) ασφάλειές μας και η ταυτόχρονη σύνδεση με την ύψιστη αλήθεια μας χρειάζονται βιωματικά βήματα, διαφορετική πληροφόρηση από αυτήν που μάθαμε να ζητάμε και έμπρακτη εκδήλωση όσων θεωρούμε πως κατακτήσαμε.

Τότε, έρχεται «μια στιγμή» που ο ήλιος λάμπει και το χειμώνα, που η βροχή ξεπλένει τη σκόνη στα μάτια μας, που το κρύο μάς μαζεύει και κουρνιάζουμε στην άπειρη αγκαλιά του Εαυτού μας, που το ουράνιο τόξο δεσπόζει λαμπρά στον ορίζοντά μας…. Που ξαναβρίσκουμε την αθωότητα, τον έρωτα, το πάθος, την περιέργεια... την ουσία της ύπαρξής μας. 

Ποτέ δε φεύγει ουσιαστικά το καλοκαίρι. Αλλά ο αισθητικός εγκέφαλος μπορεί να σε πείσει για τα πάντα...ακόμα κι ό,τι ονειρεύεσαι μόνο το βράδυ... Και ό,τι δεν καταλαβαίνει, το απωθεί.

Χριστιάνα Σοφία