Πάντα χρειάζονται δυο...

Πάντα χρειάζονται δυο...

Συχνά νομίζουμε και νοιώθουμε μόνοι. Δεν είμαστε ποτέ! Είμαστε μέρος και δημιουργοί αυτού του κόσμου, με διασυνδέσεις που μοιάζουν μαγικές, όμως δεν είναι. Είναι φυσιολογικές!

Σίγουρα δεν φαίνονται με το "γυμνό μάτι", όπως τα περισσότερα άλλωστε, στον επιφανειακό, υλικά εστιασμένο κόσμο μας...

Οι διασυνδέσεις υπάρχουν πέρα από τις συμβάσεις που δημιουργούμε, για να σκιάζουν τη θέασή μας. Ο μόνος λόγος που τις διατηρούμε είναι για να αποδεικνύουν την υφιστάμενη θέασή μας, η οποία είναι ανάγκη, πέρα από κάθε αλήθεια, που είναι πάντα πολύ πιο πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη.

Κάποιος που μάς εγκατέλειψε, αναγκάζοντάς μας να αποκολληθούμε από τις ασφάλειές μας, κάποιος που μάς απέρριψε για να δούμε βαθύτερα τον εαυτό μας και την ουσία μας, το ίδιο μας το σώμα που ασθενεί προκαλώντας την προσοχή μας, κάποιος που μάς στήριξε, μάς έσωσε όταν κινδυνέψαμε να πνιγούμε, κάποιος πού μάς πίστεψε όταν χρειάστηκε να τολμήσουμε το επόμενο βήμα... Σε όλη μας τη ζωή, πάντα χρειάστηκαν δυο...ή και περισσότεροι... Η πραγματική έννοια του "μαζί"!

Χωρίς διαχωρισμούς, αυτοματοποιημένες ερμηνείες και κατάταξη, όλα μάς δείχνουν, όλα συνδέονται, για να μας προσφέρουν, για να μετατρέψουμε την άγνοια σε γνώση, σε σοφία. Με άλλα μάτια, που βλέπουν αλλιώς...

Ένα πληγωμένο ζώο, πάντα θα τρέχει, θα φυλάγεται, γλείφοντας τις πληγές του. Χωρίς όμως να συνειδητοποιεί πως οι πληγές γιατρεύτηκαν....δεν υπήρξαν πραγματικά ποτέ!

Η ζωή μας μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη ή σε θαυμαστή αποκάλυψη, ανάλογα με την συνεχιζόμενη επίγνωση και διεύρυνση της συνείδησης...ή όχι. Κι αυτό, παραμένει ατομική επιλογή.

Πάντα είναι δυο....αλλά πρέπει να θέλουμε πολύ να το δούμε. Η αναπαραγωγή του δράματος είναι πολύ πιο ελκυστική, όσο κολυμπάμε σε νερά παρελθοντικής συνειδητότητας, που αναβιώνουμε αναλλοίωτη στο κάθε παρόν μας, με ασυνείδητη επιλογή, που δεν αναλαμβάνουμε συνειδητά. 

Εναλλακτικά, ξαναγράφουμε το παρελθόν μας, όχι αλλάζοντας τα βιώματά μας αλλά αλλάζοντας τις ερμηνείες μας, που διατηρούν τις υποτιθέμενες πληγές μας. 

Πάντα χρειάζονται δυο.... Όλοι όσοι χρειάζεται να ξαναδούμε, με καθαρή ματιά, κατεβάζοντας τους από εδώλια, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από κατηγορία, απελευθερώνοντας τη συνείδηση από βάρη που θεωρήσαμε πως οφείλουμε να κουβαλάμε, δημιουργώντας χρέη που δεν ξεπληρώνονται ποτέ. Σαν συνεχιζόμενοι μάρτυρες, θύματα, επιρρεπείς, δειλοί και φοβικοί.

Είναι μια εργασία άκρως απαραίτητη, αν θέλουμε να ζήσουμε, αν θέλουμε να εξαφανίσουμε τα αυτο-επιβαλλόμενα κλουβιά μας, αν θέλουμε η κάθε στιγμή μας να αξίζει, να έχει νόημα και να προσφέρει αληθινά.

Το δυσκολότερο επίτευγμά μας είναι να αφαιρέσουμε το "απέναντι" και να ακυρώσουμε τα εδώλια... απαλλάσσοντας τον εαυτό μας, ξυπνώντας το Πνεύμα μας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας... Η αποδόμηση του φτιαχτού μας κόσμου φανερώνει την αλήθεια που αγνοούμε...μεγαλόπρεπα, ταπεινά, απλά!

Χριστιάνα Σοφία