Είναι μια συγκεκριμένη οπτική, αληθινή στην αντίληψή της, που όμως δεν αποτελεί το όλον. Είναι μια σταγόνα, ένα μέρος μιας συνολικής, άπιαστης Γνώσης που βρίσκεται έξω από αντιλήψεις, η οποία σταγόνα δίνει εκείνη ακριβώς (και μόνο) την μερική οπτική.
Η εκπαίδευσή μας δίνει άλλους ορισμούς για το ψέμα (οι οποίοι δεν θα μας απασχολήσουν σε αυτό το άρθρο), που όλοι έχουμε λειτουργήσει σε κάποιες φάσεις της ζωής μας.
Με αυτήν την πιο πάνω έννοια λοιπόν (την μερική οπτική), δεν υπάρχει κατηγορία, έχθρα ή κάποια ανάγκη εκδίκησης των υποστηρικτών του ψεύδους, μέσα στους οποίους εντάσσομαι εγώ και όλοι μας, αφού ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το απόλυτο Όλον.
Εν όψει αυτής της κατανόησης, καλό είναι όλοι να παραμένουμε ταπεινοί και ανοιχτοί στην διεύρυνση της συνειδητότητάς μας, ανά πάσα στιγμή. Δυστυχώς το ξεχνάνε πολλοί αυτό, διατηρώνταςμια στάση αλαζονείας, πιστεύοντας ότι εκείνοι μόνο κατέχουν την «απόλυτη αλήθεια».
Εδώ που βρισκόμαστε, στο στάδιο της εξέλιξής μας, διαπιστώνω ότι πολλά πρόκειται να φανερωθούν, πολλοί χάρτινοι πύργοι πρόκειται να πέσουν, πολλά φτιαχτά οικοδομήματα χάνουν την προηγούμενη αίγλη τους. Έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει αυτό…
Κλειστές ομάδες συσπείρωσης σε μια μόνο οπτική, κλειστοί νόες σε μια μόνο θέαση, όλο και πιο πολύ αντιδρούν και φοβούνται τον οποιονδήποτε διάλογο αμφισβήτησης της απολυτοσύνης τους.
Μπορεί μέχρι τώρα να χρειαζόταν να είμαστε πιο ανεκτικοί, πιο συμβιβαστικοί, πιο «υπάκουοι» ίσως, μαθαίνοντας τα δικά μας μαθήματα, αναπτύσσοντας τη δική μας εσωτερική ενέργεια αυθεντικού φωτός, αλλά τώρα αυτό σταδιακά αλλάζει. Είναι η εποχή της διαφάνειας και η διαφάνεια απαιτεί πρωτίστως αμφισβήτηση των δεδομένων δομών της σκέψης, όποιες κι αν είναι. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η πρόκληση όλων μας.
Θα τολμήσουμε να διαφοροποιηθούμε; Τολμάμε να αμφισβητήσουμε και να ξεχωρίσουμε κάνοντάς το; Τολμάμε να μείνουμε χωρίς τις συνήθεις ασφάλειες της κοινωνικής αποδοχής και επιβεβαίωσής μας; Τολμάμε να είμαστε ατομικότητες εκφράζοντας απλά, ταπεινά και με πλήρη επίγνωση την αλήθεια του Είναι μας, γνωρίζοντας ότι αυτή ίσως αλλάξει καθώς επιτρέπουμε άλλες, διαφορετικές απόψεις και αλήθειες να συνυπάρξουν μέσα μας;
Διαπιστώνω τον φόβο της αλλαγής και τις μετακίνησης που παίζει αθέατα μέσα σε πολλούς. Προτιμούν την υπεράσπιση της εικόνας τους από την αποκάλυψη της αλήθειας Τους πέρα από τις πεποιθήσεις και τα στερεότυπα του νου τους. Θεωρητικά αμφισβητείται, πρακτικά γίνεται όλο και πιο φανερό, αφού τίποτα πλέον δεν μπορεί να παραμείνει κρυμμένο και σκεπασμένο. Είναι λυπηρό μα και απελευθερωτικό μαζί.
Έχοντας την ευκαιρία και τη δυνατότητα να βλέπουμε καθαρά, μέσα από διάκριση της καρδιάς, μπορούμε να επιλέγουμε ελεύθερα πού θέλουμε να βρισκόμαστε, γιατί επιλέγουμε αυτά που επιλέγουμε, πότε αποφασίζουμε να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας και γιατί. Ταυτόχρονα είναι πρόκληση να επιτρέπουμε στον καθένα μας να βρίσκεται ακριβώς στο σημείο, το καταλληλότερο για τη δική του εξέλιξη, όπως το έχει ορίσει, πριν από εμάς η βούλησή Μας… εκείνο το απέραντο, άυλο, ολιστικό μέρος του Εαυτού μας, που δεν θέλω να περιορίσω σε ένα ορισμό, μια χιλιοειπωμένη λέξη ή περιγραφή, το οποίο για πολλούς παραμένει άγνωστο, άπιαστο και θεωρητικό.
Το βίωμά Του τα αλλάζει όλα! Και είναι προσωπικό… μια ιερή σχέση που ανήκει αποκλειστικά στον καθένα που την βιώνει.
Τότε βλέπεις πίσω από τα φαινόμενα… Βλέπεις το φόβο που φαίνεται ως επίθεση, την ανασφάλεια και την αυτo-αμφιβολία που παρουσιάζονται ως απόλυτη σιγουριά η οποία στερείται συμπόνιας και κατανόησης, βλέπεις το κλείσιμο που δεν τολμά να ανοίξει και να απλωθεί ενώ ονομάζεται προστασία… βλέπεις πολλά. Άλλα τα προσπερνάς, άλλα τα προκαλείς, άλλα έχουν να προσφέρουν άλλα όχι. Μα όλα όσα εξακολουθούν να υπάρχουν εξακολουθούν να είναι αναγκαία, μέχρι να ισορροπήσουμε εξασκώντας τη δύναμη της διάκρισής μας, βγαίνοντας από το εκπαιδευμένο εγώ μας, όλο και περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου