Η σπουδαιότερη, για μένα, ιδιότητα του να είσαι παιδί, είναι να βλέπεις τα πάντα με δέος και να τολμάς να κάνεις απλές ερωτήσεις. Όταν θέλεις να γνωρίσεις κάτι, να μάθεις, απλά ρωτάς, όποιον κι αν έχεις απέναντί σου, όπως κι αν φανείς τολμώντας της ερωτήσεις.
Έχω αντιληφθεί, δουλεύοντας με ανθρώπους κάθε ηλικίας, ότι ένας από τους κυριότερους λόγους που οι άνθρωποι γερνούν και υποφέρουν είναι γιατί έχουν σταματήσει να θέτουν απλές, άμεσες, αθώες ερωτήσεις.
Οι ενήλικες, πιο συχνά κάνουν ερωτήσεις για να επιβεβαιώσουν αυτά που ήδη ξέρουν ή νομίζουν πως ξέρουν. Αυτή είναι μια πολύ διαφορετική συμπεριφορά/λειτουργία, από την παιδική αθωότητα, η οποία ζητά παθιασμένα να μάθει. Όταν ο νους είναι απασχολημένος να κατηγοριοποιεί, να υποθέτει, να φτιάχνει πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι συμπαγείς και αδιαπραγμάτευτα δομημένες, οι απαντήσεις δεν γίνονται κατανοητές ή απορρίπτονται από το εγώ, ενώ οι συζητήσεις είναι πάντα «κλειστές», οδηγώντας σε στασιμότητα και επιπλέον διάσπαση.
Αρκετά απλό, δεν είναι; Τότε, γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε; Η απάντηση είναι, όπως πάντα, πολύ απλή (όπως είναι πάντα η αλήθεια). Δεν παρατηρούμε το νου μας! Είμαστε πολύ απασχολημένοι να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, να παρατηρούμε άλλους, να χτίζουμε την προσωπική μας υπόθεση (του εγώ μας) στην μυστικότητα των κρυφών μας σκέψεων. Όμως, η αληθινή προσοχή χρειάζεται έναν άδειο νου.
Αυτό σημαίνει ότι είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε τις προαποφασισμένες ιδέες μας πίσω μας, να αδειάσουμε το νου και να «ανοίξουμε» τον εαυτό μας για να συνδεθούμε με τον άλλον. Το ν’ ακούμε (διαβάζουμε) κάποιον, το να κατανοούμε πραγματικά, σημαίνει να συνδεόμαστε απόλυτα με το άλλο άτομο (ομιλητή ή συγγραφέα), χωρίς προσωπική άποψη, ατζέντα ή δομημένες ιδέες στο νου μας.
Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο θα επιχειρήσω να διερευνήσω σε ευρύτερη κλίμακα, σε πρακτικό επίπεδο, ανοίγοντας μια πραγματική, αναγκαία συζήτηση με τους αναγνώστες του χώρου. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι…
Ας θυμηθούμε λοιπόν την αθωότητά μας και ας δούμε αν μπορούμε να δημιουργήσουμε διαφορετικούς, εμπνευσμένους διαλόγους, πάνω σε όλα εκείνα τα σημαντικά θέματα που κάνουν την ζωή μας να έχει νόημα.
Προσωπικά, δεσμεύομαι να δηλώνω ξεκάθαρα και με ειλικρίνεια, όλα όσα γνωρίζω, όπως είμαι ταυτόχρονα αφοσιωμένη στο να κάνω ερωτήσεις, επάνω σε ό,τι δεν κατανοώ ή δεν είναι ξεκάθαρο σε μένα.
Ξεκινώντας, παραθέτω κάποιες παρανοήσεις ή απορίες που διαπιστώνω ότι υπάρχουν, χωρίς να τολμούνται οι άμεσες, συγκεκριμένες ερωτήσεις. Μπορεί φυσικά ο καθένας να ρωτήσει ό,τι θέλει…:
Τι είναι η αυτογνωσία;
Τι είναι τελικά η δυσλεξία;
Τι είναι η ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και/ή Υπερκινητικότητα);
Ποιος ο ρόλος του δεξιού ημισφαιρίου;
Τι σημαίνει πραγματικά «παρατήρηση» ή «παρατηρητικότητα»;
Χρειάζεται πραγματικά» μια ολόκληρη ζωή» για να μάθουμε τον εαυτό μας και είναι πράγματι τόσο «επώδυνο»;
Είμαι σίγουρη ότι οι ερωτήσεις που ο καθένας θα ήθελε να θέσει, είναι άπειρες, αν δεν φοβόταν να ρισκάρει να φανεί ανόητος ή αδαής. Απαλλάξτε τον εαυτό σας από αυτήν την περιοριστική τακτική του δομημένου εγώ, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν έχει όλες τις απαντήσεις, κανείς δεν βλέπει το όλον, κανείς δεν έχει Την Πληροφορία αναλλοίωτη. Η πρόκληση είναι άλλη…
Έχοντας την πρόθεση να εκφράζουμε την αθωότητά μας, να τολμάμε τις ερωτήσεις που χρειαζόμαστε για να λειτουργούμε συνειδητά, βοηθάμε κι άλλους να διευρύνουν την οπτική τους, ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, προσφέρουμε αυτό που είμαστε στους άλλους. Περισσότερη σημασία έχουν οι ερωτήσεις, η πρόθεση να μετακινηθούμε, η θέληση να μοιραστούμε. Ας μην κλεινόμαστε στον προσωπικό, υποκειμενικό νου μας, κάνοντάς το «το όλον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου