Γιατί να το κάνουμε;
Πώς είμαστε παγιδευμένοι εν αγνοία μας;
Το έχω γράψει πολλές φορές, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά διαπιστώνω ότι κάποια πράγματα ακόμα δεν έχουν γίνει κατανοητά, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Δεν μπορείς να προχωρήσεις στο «γυμνάσιο» αν δεν έχεις ακόμα κατακτήσει το «δημοτικό», όπου μπαίνουν οι βάσεις για την μετέπειτα πορεία σου. Γιατί δεν γίνεται κατανοητό και αποδεκτό αυτό;
Η εξήγηση είναι τόσο απλή και φανερή, που αδυνατούν πολλοί να την εντοπίσουν και να την παραδεχθούν. Παρασυρόμαστε από τη μορφή και την επιφάνεια της πραγματικότητάς μας.
Αρχικά σε σωματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο, λες, «είμαι ενήλικας πια, έχω κάνει 12 χρόνια σχολείο, έχω διαβάσει τους αρχαίους σοφούς, έχω καθίσει με δασκάλους, έχω παρακολουθήσει σεμινάρια, έχω κάνει ψυχανάλυση κλπ». Φυσικό επακόλουθο λοιπόν είναι να πιστεύεις ότι δεν έχεις άγνοια, ότι έχεις κάποιες βάσεις, ότι έχεις φτάσει κάπου, δεν έχει σημασία πού το τοποθετείς αυτό το «κάπου». Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα και ελάχιστοι (ακόμα) είναι πρόθυμοι να το παραδεχτούν. Οι επηρεασμοί της κοινωνικής και «πνευματικής» πραγματικότητας γύρω σου, είναι ένας τεράστιος πειρασμός που σε κρατά στην πλάνη του εαυτού σου και της «γνώσης» σου.
Κάποιοι (όσοι έχουν το θάρρος), διαβάζοντας τα άρθρα μου, μού λένε, «πώς τα γράφεις τόσο ωμά και γίνεσαι κάποιες φορές σκληρή!» Και δεν έχουν άδικο. Αρχικά, μπορώ και έχω την άνεση να το κάνω αυτό γιατί είμαι αληθινή, γιατί έτσι ακριβώς «μιλάω» και στο δικό μου εγώ, χωρίς να εμποδίζομαι από επιφανειακές ηθικές και διδαχές. Έπειτα, βλέπω τη ζημιά που γίνεται από πολλούς που θέλουν να «χαϊδεύουν αυτιά» και να παραπλανούν τους αναζητητές για προσωπικό όφελος. Άλλωστε, βρισκόμαστε σε μια περίοδο της εξέλιξής μας ως είδος, που χρειάζεται να αποκτήσουμε το θάρρος να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε ή πιστεύουμε πως είναι, αν είναι να διαφοροποιηθούμε και να εκδηλώσουμε τον πραγματικό Εαυτό μας, να δημιουργήσουμε μια διαφορετική κοινωνία και ανθρωπότητα μέσα από καθαρότητα της σκέψης και διάκρισης της βούλησής μας. Η εποχή του ψεύδους, του κουκουλώματος και της αυταπάτης, πιστεύω φτάνει στο τέλος της αν δεν έχει ήδη τελειώσει!
Ένα σημαντικό θέμα λοιπόν που έχει παραβλεφθεί από τις «πνευματικές», ψυχολογικές και υποστηρικτικές ομάδες είναι το θέμα του αποπρογραμματισμού, του αδειάσματος, της «επιστροφής» στην αγνότητα και την καθαρότητα του νου. Ολόκληρο το «πνευματικό» και κοινωνικό σκηνικό, εστιάζεται στην αλλαγή, στη δημιουργία του καινούργιου, στην γρήγορη «ανάληψη» της ανθρωπότητας προς μια πιο συνειδητή και λεπτή ενεργειακά συνειδητότητα. Αδύνατον να συμβεί! Όποιος θέλει να βλέπει καθαρά και να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, το αντιλαμβάνεται εύκολα αυτό, κοιτώντας τον εαυτό του και τους γύρω του.
Πολλά λέμε, πολλά γράφονται, ακόμα περισσότερα διδάσκονται και διαλαλούνται, μα τι απ’ όλα αυτά είναι αληθινό, βιωματικό, τι έχει νόημα και πράξη στην καθημερινότητα της ζωής μας; Είναι εύκολη η παρουσίαση μιας εικόνας που θέλουμε να προβάλλουμε, αλλά τα καίρια ερωτήματα είναι άλλα: Τι λέμε στον εαυτό μας όταν είμαστε μόνοι μας; Τι κάνουμε με τα αισθήματα απογοήτευσης, αγωνίας, φόβου, κριτικής των άλλων και αμφισβήτησης του εαυτού μας, όταν συμβαίνουν μέσα μας; Τι πιστεύουμε αλήθεια όταν επιτρέπουμε (τις λίγες φορές που το επιτρέπουμε) να κατεβαίνουμε από το ροζ συννεφάκι μας; Πόση ανταπόκριση έχουν όλ’ αυτά που θέλουμε να υιοθετούμε (θεωρητικά) στα πρακτικά ζητήματα της ζωή μας;
Φυσικά αυτές οι ερωτήσεις σπάνια ερωτούνται και ακόμα πιο σπάνια γίνονται αποδεκτές από το φτιαχτό εγώ μας, πόσο μάλλον να απαντιούνται με απλότητα και ειλικρίνεια. Οφείλει όμως, όποιος θέλει να είναι αληθινός με τον εαυτό του (και τους γύρω του) να τολμήσει τις ερωτήσεις και να έχει το θάρρος να παραδεχτεί τις απαντήσεις. Την ειλικρίνεια την οφείλουμε πρωτίστως στον Εαυτό μας. Με κανέναν άλλον δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς αν δεν είμαστε με τον Εαυτό μας, με την Ουσία μας.
Επιστρέφοντας λοιπόν στην «πρώτη τάξη», ό,τι κι αν έχεις καταφέρει, μάθει, θέλεις να πιστεύεις, δεν πρόκειται να σε οδηγήσει πολύ μακριά από το δομημένο εγώ σου, αν δεν έχεις αποπρογραμματίσει το νου σου, αν δεν έχεις αδειάσει από το φορτίο που κουβαλάς εν αγνοία σου. Ό,τι κι αν προσθέτεις πάνω από αυτό, αργά ή γρήγορα θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδα, σε κόλλημα, σε επικίνδυνη πλάνη, καθώς επηρεάζεις και άλλους γύρω σου, όχι μόνο τη δική σου ατομικότητα και τη δική σου πραγματικότητα.
Πώς να είσαι προστατευμένος όταν δεν έχεις διάκριση, όταν ο καθένας, το οτιδήποτε μπορεί πολύ εύκολα να σε παρασύρει στην ενέργειά του, στις διδαχές του, όταν αγνοείς πώς λειτουργεί η σκέψη σου, πώς ανταποκρίνεται «το λογισμικό» σου; Παραμένεις ένας «χειριστής» προγράμματος (του νου σου), χωρίς να έχεις ζητήσει ποτέ να μάθεις τον προγραμματισμό του, να μάθεις πώς προγραμματίζεσαι, τι σημαίνει προγραμματισμός, πώς επιδρά αυτός ο προγραμματισμός με το περιβάλλον σου, τι ρόλο παίζει στη ζωή σου.
Εύκολα διαπιστώνεις ότι «τρέχει» ένα υπόγειο πρόγραμμα το οποίο αγνοείς, αν παρατηρήσεις ότι δεν ελέγχεις τη σκέψη σου, δεν ελέγχεις το συναίσθημά σου (κι αν το κάνεις είναι προσωρινό ή παραμένει «προσπάθεια» που σκοπό έχει τη διατήρηση της εικόνας σου), δεν έχεις βρει λύσεις στα πρακτικά ερωτήματα της ζωής σου, βρίσκεσαι σε αντιπαράθεση με κάποιους ανθρώπους ή ομάδες γύρω σου, δεν είσαι πηγαία ευτυχισμένος, γαλήνιος, ό,τι κι αν συμβαίνει στην επιφάνεια της ύπαρξής σου. Οι ενδείξεις είναι όλες εκεί! Όμως δεν θέλεις να τις βλέπεις, πιστεύεις ότι «στο μέλλον» θα αλλάξουν ή ότι δεν εξαρτάται όλο αυτό απόλυτα από σένα. Κάποια δικαιολογία σίγουρα θα βρει το εγώ σου.
Νομίζεις ότι επιλέγεις, ότι έχεις την ικανότητα να σκεφθείς «ορθά» και να ορίσεις τη βούλησή σου. Και εκεί βρίσκεται και το τρωτό σημείο της χειραγώγησής σου. Όμως δεν μπορείς να έχεις διάκριση, δεν μπορείς να έχεις ελεύθερη βούληση αν δεν έχεις τολμήσει να δεις ευθέως, καθαρά, με ταπεινότητα και ειλικρίνεια τους χειρισμούς του πλαστού σου εγώ. Τελεία και παύλα! Είναι απαραίτητη προϋπόθεση – όσο κι αν θέλεις να το αποφεύγεις ή να το αγνοείς – για να μπορείς να πας παρακάτω, οπουδήποτε, στο επόμενο σου βήμα.
Η αλήθεια είναι ότι χειραγωγείσαι εν αγνοία σου (ειδικά όποιος πιστεύει ότι δεν χειραγωγείται η σκέψη του) από όποιον φαίνεται να γνωρίζει περισσότερα από σένα, να έχει φτάσει «μακρύτερα» ή «πιο πάνω» από σένα, να έχει ιδιότητες που θα ήθελες να αποκτήσεις κ.λ.π., …όχι κατ’ ανάγκην με δική του πρόθεση (αν και συμβαίνει και αυτό) αλλά πιο συχνά με δική σου! Εν αγνοία σου φυσικά!
Έτσι παραμένεις σαστισμένος, «μαγεμένος», ψάχνοντας και αναζητώντας «ΤΗ Γνώση», έτοιμος να γραπωθείς από αυτό που έλκει και «κλειδώνει» την ανάγκη σου και την κατώτερη διάνοιά σου. Το μόνο που σου απομένει να κάνεις σε αυτήν την κατάσταση ύπαρξης και λειτουργίας του νου είναι είτε να διαφωνήσεις είτε να συμφωνήσεις, να απορρίψεις ή να αποδεχτείς, να υιοθετήσεις ή να αγνοήσεις. Η δυαδική λειτουργία της δέσμευσής σου, σε όλο της το μεγαλείο… εν αγνοία σου φυσικά!
Πολύ χαρτί, πολλές σελίδες, πολλά λόγια σπαταλούνται στην πειθώ, στην επιχειρηματολογία, στη θεωρητική - αναλυτική ανάπτυξη, χωρίς καθόλου περιεχόμενο. Υποστηρίζεις, αγωνιάς να πείσεις ή να σε καταλάβουν (ή να καταλάβεις) αλλά με ποια εργαλεία; Με αυτά που έχεις μάθει μέσα από την εκπαίδευσή σου, χρησιμοποιώντας ένα πολύ μικρό «τμήμα» του άπειρου Νου σου… το μόνο που βρίσκεται στη διάθεσή σου… από επιλογή! Μα δεν έχεις κάτι άλλο στη διάθεσή σου. Δεν έχεις ζητήσει κάτι άλλο. Περιμένεις να σου δοθεί «δωρεάν», όπως πίστεψες ότι «δωρεάν» σου δόθηκε η εκπαίδευσή σου.
Τίποτα αγαπητέ μου αναγνώστη δεν σου έχει δοθεί δωρεάν! Τίποτα! Πληρώνεις καθημερινά, την άγνοιά σου, με την πραγματικότητα της ζωής σου. Εκπαιδεύτηκες να κοιτάς αλλού, να θέλεις άσχετα πράγματα, να ορίζεις το ψεύτικο σημαντικό, να κυνηγάς όνειρα και απατηλές προσδοκίες, να παραμένεις νησί σε ένα ωκεανό τον οποίο θεωρείς τρομακτικό και «άδικο». Κλείστηκες μέσα στην πλάνη του νου σου και δεν έχεις ιδέα πώς να βγεις. Βλέπεις γύρω σου και διαπιστώνεις ότι και οι άλλοι κάπως έτσι είναι, αλλά κανείς δεν τολμά να βγει από τη φυλακή του.
Και αναδύεται το εύλογο ερώτημα: «τι θα κάνω χωρίς τις πεποιθήσεις μου, τις ιδέες μου, την όλη θεώρησή μου; Δεν κινδυνεύω από επιτήδειους αν δεν έχω την άποψή μου; Δεν κινδυνεύω να επαναπρογραμματιστώ αν παραμείνω ευάλωτος;» Εύλογο ερώτημα, ναι. Αλλά είναι ένα ερώτημα του ίδιου νου που σε παγιδεύει, που αδυνατεί να αντιληφθεί οτιδήποτε διαφορετικό, έξω από τη δική του φτιαχτή πραγματικότητα. Και κανείς – μα ΚΑΝΕΙΣ – δεν μπορεί να σε πείσει ή να σου δείξει κάτι που δεν είσαι πρόθυμος να ανακαλύψεις και να δεις μόνος σου! Γι’ αυτό, δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω για τίποτα. Ούτε θα προσπαθήσω να σε βγάλω από την πλάνη σου.
Πρέπει να καθίσεις εκεί που κάθεσαι, μέχρι ο ίδιος να φτάσεις σε ένα δικό σου σημείο του χρόνου (όσο χρόνο πιστεύεις πως έχεις) που θα πεις, «φτάνει πια, δεν πάει άλλο, δεν με βγάζει πουθενά, δεν βρίσκω τις ακλόνητες, διαχρονικές εκείνες απαντήσεις που θα μου δώσουν την εσωτερική γαλήνη που ψάχνω, που θα δώσουν νόημα και σκοπό στη ζωή μου.» Τότε θα είσαι έτοιμος να στραφείς προς τον εαυτό σου, να δεις με θάρρος τις πολλές πλάνες σου, να αντικρίσεις βήμα βήμα τον προγραμματισμό σου, να σταθείς με ταπεινότητα μπροστά στο μεγαλείο του Εαυτού σου. Και μην πλανάσαι ότι μπορείς να το κάνεις αυτό μόνος σου, μην νομίζεις ότι θα βρεις αυτήν την βιωματική πρακτική μέσα σε κάποιο βιβλίο.
Χρειάζεται πάντα κάποιος δάσκαλος, όπως χρειάζεσαι δάσκαλο να για μάθεις οτιδήποτε επιλέγεις να μάθεις. Ο σωστός δάσκαλος δεν σου δίνει τις έτοιμες απαντήσεις για να αναμασήσεις και να αποστηθίσεις, πιστεύοντας ότι «ξέρεις», αλλά θα σου δείξει τον τρόπο να τις ανακαλύπτεις μόνος σου, θα σου δείξει τον τρόπο να αποπρογραμματίσεις τον εαυτό σου, στο βαθμό που θέλεις και αντέχεις. Θα σου δώσει το πρακτικό και βιωματικό πεδίο της δράσης σου, αυτό που έχει ο ίδιος κατακτήσει. Κανείς δεν κάνει τη δουλειά για σένα, πρέπει να την κάνεις μόνος σου. Χρειάζεται να αφοσιωθείς και να πειθαρχήσεις διαφορετικά θα παραμείνεις ανεύθυνος, υποταγμένος, συμβιβασμένος, αναζητώντας εξωτερικές λύσεις, απαντήσεις άλλων, υιοθετώντας ακόμα περισσότερους προγραμματισμούς στην ήδη επιβαρημένη συνειδητότητά σου.
Επέλεξέ τον συνειδητά λοιπόν, γιατί συχνά θα έρθεις σε αντιπαράθεση μαζί του. Συχνά θα σε δυσκολεύει καθώς θα αντιστέκεσαι να ξεβολεύεσαι από τη ζώνη άνεσής σου. Συχνά θα σου αποκαλύπτει κρυφά σημεία της ύπαρξής σου που μπορεί να δει, για το καλό σου. Με το ένα χέρι θα σε αγκαλιάζει και με το άλλο θα σε σπρώχνει. Θα σε βοηθάει και θα σε δυσκολεύει. Θα σου δείχνει και θα σε αφήνει ξεκρέμαστο στο κενό. Βιωματικά και πρακτικά πάντα μιλώντας, μια σχέση πραγματική, ανάμεσα σε μαθητή και δάσκαλο, πρέπει να είναι ΜΟΝΟ ατομική, περνά από πολλά στάδια και είναι μοναδική εμπειρία αποκάλυψης, για όποιους θέλουν πραγματικά να απελευθερωθούν. Κύριο χαραχτηριστικό τέτοιων δασκάλων είναι η άβολη ελευθερία που σου προσφέρουν και η (σχεδόν) εμμονή με την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά σου. Δεν μαζεύουν οπαδούς και ακόλουθους, δεν αρέσουν στο εγώ σου!
Χρησιμοποιείς ήδη όλες αυτές τις λέξεις και φράσεις, που έχεις διαβάσει από θεωρητικούς, αλλά δεν καταλαβαίνεις βιωματικά. Παραμένεις με τα ίδια ερωτήματα, στα ίδια αδιέξοδα, μη μπορώντας να δεις πέρα από το πέπλο του επιφανειακού σου νου.
Δεν έχει σημασία τι πιστεύεις για την «Πέμπτη διάσταση», τη «μετά θάνατο ζωή», ή τα «ΑΤΙΑ». Δεν θα μπορέσεις ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, ΑΚΕΡΑΙΟΣ, ΓΑΛΗΝΙΟΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, ενόσω παραμένεις προγραμματισμένος – συνδεδεμένος και επηρεασμένος από ένα πρόγραμμα που όχι μόνο αγνοείς την ύπαρξή του αλλά αυτό ελέγχει ολοκληρωτικά την προσωπικότητά σου, το νου σου, την ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου