Ντρέπομαι…

Ντρέπομαι που ανήκω σε αυτή τη γενιά που ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια ευθύνη που έχει απέναντι στην ίδια τη ζωή, τη συνέχιση, τα παιδιά, την ύπαρξη.

Θυμώνω και αηδιάζω με τα ψεύτικα λόγια «ενδιαφέροντος», «ανάπτυξης» και «επένδυσης» που είναι μεγάλα αλλά κούφια, φανταχτερά αλλά άδεια από συνέπεια, ευθύνη και ανάλογη δράση.

Λυπάμαι που ακόμα ζει και βασιλεύει το σύστημα του προσωπικού κέρδους, της άγνοιας και της τεράστιας παραπληροφόρησης.

Αγωνιώ για την παρατεταμένη αδράνεια, τον ανίσχυρο πανικό που ακινητοποιούν τον κατά τα άλλα ασύλληπτο δυναμισμό της ατομικότητας.

Ντρέπομαι για τα ψεύτικα ιδανικά που παρορμητικά μεταφέρουμε στα παιδιά μας, όντας ένοχοι, μικροί και αποπλανημένα πρόβατα στο ισχυροφανές σύστημα υποδούλωσής μας.

Παράλληλα…

Χαίρομαι που ανήκω στη γενιά των συνειδητών πολεμιστών, που έχουν έρθει για να αγωνιστούν μέσα στο χάος που φαίνεται ως τάξη «κατάκτησης», με σκοπό να σηκώσουν το βαρύ πέπλο που σκιάζει τη συνειδητότητα.

Πιστεύω στην ατομικότητα, που αθόρυβα εργάζεται, μάχεται και παραμένει ακλόνητη, όσα χτυπήματα, ψέματα και δήθεν «αλήθειες», με τα οποία προσπαθούν να την καταποντίσουν.

Συνδέομαι με ορατές πλέον φωτεινές, αντίστοιχες υπάρξεις που έχουν κοινό όραμα, αντίστοιχη, κουρασμένη αλλά ακαταμάχητη Όραση, με αντίστοιχη δράση και συνέπεια.

Ο δρόμος είναι μακρύς, στενός, γεμάτος αγκάθια και πτώσεις αν παραμείνουμε συμβιβασμένα ανθρωπάκια στο σύστημα σκέψης που μας μεγάλωσε.

Μπορεί να γίνει φωτεινός, άμεσα βιώσιμος, με μυθικές αποκαλύψεις αν τολμήσουμε, ο καθένας μας, την έξοδο από τη δική του ζώνη άνεσης και τη συνήθεια της επανάληψης, μιας κοινωνίας που πεθαίνει με κόπο, που αιμορραγεί ακατάπαυστα και χάνεται ανεπιστρεπτί.

Χριστιάνα Σοφία