Τι επιλέγουμε για τα παιδιά μας;

Για πολλούς, πιο μεγάλη σημασία έχει το ότι το unschooling ή homeschooling είναι παράνομο παρά το τι προσφέρουν πραγματικά στα παιδιά τους, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Κάποιοι άλλοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την ουσία της εκπαίδευσης των παιδιών τους, έχοντας αντιληφθεί ότι η παιδεία είναι ανεξάρτητη του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος και ότι πολεμώντας κάτι, ενώ παραμένουν συμβιβασμένοι σε αυτό, δεν οδηγεί πουθενά. Για αυτούς γράφω!

Το αν θα επιλέξει κάποιος να απαλλάξει ή όχι το παιδί του από το σχολικό σύστημα, είναι τεράστια συζήτηση, χωρίς εύκολες απαντήσεις, που οφείλει να κάνει με τον εαυτό του. Είμαι όμως σίγουρη ότι οι περισσότεροι από μας, δεν θα επιλέγαμε αυτή την οδό, αν είχαμε άλλη, πιο δημιουργική εκδοχή.

Όμως το unschooling σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από απλή μη συμμετοχή στο σχολείο. Η έννοια είναι ευρύτερη (ή θα έπρεπε να είναι) και αφορά τον από-προγραμματισμό μας, από κάθε είδους προγραμματισμούς που κρατάνε κλειστό και παγιδευμένο το νου μας και κατ’ επέκταση τον εαυτό μας. Διότι, αν δεν έχουμε οι ίδιοι απαλλαγεί απ’ όσα μας περιορίζουν, πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως μπορούμε να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό στα παιδιά μας;


Το σχολείο δεν αφορά μόνο την ακαδημαϊκή γνώση των παιδιών, αλλά και πολλά άλλα καίρια θέματα, όπως το κυνήγι των βαθμών, τον ανταγωνισμό και τη σύγκριση, τον ρατσισμό ή διαχωρισμό ανάλογα με διάφορες κατατάξεις εντός του σχολικού περιβάλλοντος, κλπ. Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα όμως, θα διαπιστώσουμε ότι ολ’ αυτά, δεν ξεκινάνε από το σχολείο, αλλά πολύ νωρίτερα, από το σπίτι.

Είμαστε ήδη, ως ενήλικες και ως γονείς, παγιδευμένοι σε μια κοινωνία που λειτουργεί όπως λειτουργεί και το σχολικό σύστημα. Συγκρινόμαστε και συγκρίνουμε τα παιδιά μας, ανταγωνιζόμαστε και κυνηγάμε εφήμερες κατακτήσεις και στόχους, είμαστε ρατσιστές, ασχολούμαστε με όλα όσα «πρέπει» αφαιρώντας όλ’ αυτά που μας αρέσουν και είναι το πάθος μας, κάνουμε κοπάνες για να δραπετεύσουμε από τη ζωή μας και πολλά άλλα που φυσικά δεν μας αρέσει να παραδεχόμαστε ή να αντιμετωπίζουμε.

Τι άλλο θα φτιάχναμε παρά ένα σύστημα εκπαίδευσης, πιστό αντίγραφο της ζωής που επιλέξαμε ασυνείδητα και κατηγορούμε ότι μας επιβλήθηκε; Τι διαφορετικό έχουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας, εκτός κι αν είμαστε διατεθειμένοι, μαζί με αυτά, να αρχίσουμε να δίνουμε καθημερινά της δικές μας μάχες, ν’ αλλάζουμε παράλληλα με αυτά τα κακώς έχοντα της ζωής μας;

Ίσως μπορούμε για χάρη τους να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αθωότητα, να επιστρέψουμε στη φυσική διαδικασία μάθησης που αφορά κάθε λεπτό της ζωής μας, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από την ανάγκη να ξέρει, να έχει άποψη επί παντός επιστητού και να συμπεριφέρεται σαν φοβισμένο ζώο, έτοιμο να κατασπαράξει οτιδήποτε φαντάζει ως πιθανός κίνδυνος για το εγώ μας. Ίσως μπορούμε, αν το επιλέξουμε συνειδητά, ν’ αρχίσουμε ν’ ακούμε αντί να υποθέτουμε, να περιμένουμε αντί να συμπληρώνουμε τις φράσεις των παιδιών μας όπως νομίζουμε.

Ίσως αρχίσουμε να ακούμε καθαρότερα τον εαυτό μας, τη φωνή της καρδιάς μας αντί να υποτασσόμαστε στις φοβίες και τις ενοχές του νου μας. Ίσως μπορούμε να κοιτάξουμε καλύτερα τη δική μας ζωή: τις επιλογές μας, τις αποφάσεις μας, τα συναισθήματά μας, τις θεωρίες και τις απόψεις μας, προτού αναγκάσουμε τα παιδιά μας να υπακούουν, να συμβιβάζονται και να σπαταλιούνται σε άσκοπες πρακτικές, που δεν πρόκειται να τα κάνουν ούτε πιο ευτυχισμένα αλλά ούτε καλύτερα εφοδιασμένα για το αύριο, το οποίο κανείς δεν γνωρίζει και είναι αδύνατον να ελέγξει.

Προσωπικά, λίγο μ’ ενδιαφέρει αν το unschooling ή το homeschooling είναι «παράνομο» στη χώρα μου. Άλλωστε, έχω άπειρα παραδείγματα νόμιμων εγκλημάτων, εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας, εις βάρος του ανθρώπου, που όσοι είναι υπεύθυνοι για τη σύνταξη αλλά και την καταχώρηση των νόμων πρώτοι παραβιάζουν ή κάνουν τα στραβά μάτια, προς όφελος του εγωισμού.

Η απόφαση να συνεχίζουμε όλ’ αυτά που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν λειτουργούν πια, έχει τεράστιο βάρος για τη συνείδηση, που κάποια στιγμή, όσο γινόμαστε συνειδητοί και επαγρυπνούμε, γίνεται ασήκωτο και αβάσταχτο. Δεν γίνεται να συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε, ούτε έχουμε μπροστά μας την αιωνιότητα για να παίζουμε με τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.

Η ευθύνη να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο είναι τεράστια. Δεν μπορεί η κοινωνία που αδιαφορεί για αυτό το ιερό καθήκον να επιβάλλει το είδος της ανατροφής που ο κάθε γονιός θέλει να προσφέρει στο παιδί του.
Βέβαια μπορεί! Εφόσον ΠΡΩΤΑ εξασφαλίσει τις απαραίτητες βιοτικές ανάγκες ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙΟΥ που φιλοξενεί στους κόλπους της… και τότε, δεν θα χρειαστεί να επιβάλλει τίποτα, γιατί θα έχει η ίδια μεταμορφωθεί.