Το σύστημα, σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς του, καθημερινά χειροτερεύει, ξεπερνά τα όρια επικίνδυνα, και με θράσος επιμένει να αδικεί, να αρπάζει, να εξευτελίζει τον άνθρωπο και την ίδια τη ζωή. Η πιο πρόσφατη μου εμπειρία αφορούσε το σύστημα «υγείας», το οποίο έχει καταντήσει σύστημα εμπορίου, διαφθοράς και εκμετάλλευσης του ανθρώπου, της τεχνολογίας… και αναφέρομαι στον ιδιωτικό τομέα. Αν υπάρξει ανάγκη και λόγος θα αναφερθώ μελλοντικά με συγκεκριμένα γεγονότα, ονόματα και πρακτικές που είδα, άκουσα, βίωσα η ίδια…
Είδα τον άνθρωπο να παραμερίζεται εντελώς, να μη λογαριάζεται, να είναι ανύπαρκτος σαν οντότητα. Είσαι ένας αριθμός, μια «υπόθεση», ένα «περιστατικό», εν τέλει, είσαι ευρώ… το μόνο που μετράει, και όνομα. Αν έχεις το όνομα, έχεις και τη χάρη. Λόγω συμφέροντος και στάτους όμως.
Είδα την εξουσία της αυθεντίας να επιβάλλεται, να ασεβεί, να υποτάσσει απενεχοποιημένη και ασφαλής, πίσω από κανόνες, τακτικές και διαδικασίες.
Είδα τα υποταγμένα, φοβισμένα ανθρωπάκια-υπαλλήλοι να στηρίζουν με την ίδια σκληρότητα το σύστημα που πληρώνει το νοίκι και το φαί τους, αγνοώντας ότι πληρώνουν πολύ πιο ακριβά το πούλημα της ψυχής τους.
Είδα «ανθρώπους»-ρομπότ να παρελαύνουν μπροστά μου, με τις ίδιες, επαναλαμβανόμενες, κενές απαντήσεις που εκπαιδεύτηκαν να δίνουν, ό,τι κι αν τους ρωτήσεις.
Είδα τον άνθρωπο να υποβιβάζεται σε σώμα, όργανα, διαδικασία.
Είδα το ψέμα να κυριαρχεί παντού και τη διαφήμιση να το κρύβει έντεχνα με ανύπαρκτες, έντεχνα προβαλλόμενες υπηρεσίες.
Είδα την υπηρεσία να γίνεται επάγγελμα, τη ζωή να γίνεται εμπόριο, την ανθρωπιά να ανταλλάσσεται με ευρώ, κάτω από το τραπέζι, αδρά!
Είδα τη γνώση να γίνεται φασισμός, είδα το συναίσθημα να ντροπιάζεται σε «άγχος» και «κατάθλιψη».
Είδαν πολλά τα μάτια μου και πόνεσαν. Είδε πολλά η καρδιά μου και δάκρυσε. Πουθενά δεν είδα αλήθεια…
Χάθηκα για λίγο… αφέθηκα στον πόνο, στη θλίψη, στο θυμό. Έβγαλα το σπαθί και έδωσα πάμπολλες μάχες μαζεμένες, όλες αναγκαίες γιατί η στιγμή και η ζωή το απαιτούσε. Είναι φορές, που για να παραμείνεις άνθρωπος, πρέπει να μετατραπείς σε πολεμιστή.
Μετά "επέστρεψα", συνδέθηκα, κατάλαβα…
Όλα αυτά ανήκουν στο μάτριξ, σε μια κοινωνία, που γκρεμίζεται χωρίς να το ξέρει, σε έναν ξεπεσμό που δεν γίνεται να αλλάξει πλέον πορεία. Τα ρομπότ δεν μπορούν να γίνουν άνθρωποι. Το ψέμα δεν μεταμορφώνεται σε αλήθεια. Η απληστία δεν θα γίνει ποτέ δικαιοσύνη. Το ψεύτικο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το αληθινό. Η συμβατική ιατρική δεν μπορεί να μετατραπεί σε θεραπεία… όσο κι αν το ελπίζουμε, το ευχόμαστε, το περιμένουμε. Απλά δεν γίνεται.
Τα πάντα στο μάτριξ είναι πολύ χειρότερα από ό,τι ήτανε πριν από λίγα μόλις χρόνια. Όποιος δεν το βλέπει, δεν το αντιλαμβάνεται, απλά ζει το δικό του πλαστό όνειρο, περιμένοντας να ξυπνήσει. Κανένα σύστημα (εκπαιδευτικό, πολιτικό, νομικό, υγείας, πληροφόρησης και όλα όσα στηρίζουν επάξια την υποδούλωση του ανθρώπου) δεν υπάρχει περίπτωση να υποστηρίξει τον άνθρωπο, να γίνει δίκαιο, να αναδιαμορφωθεί ώστε να προσφέρει πραγματικά.
Το τραγικό αλλά και αυτό που επιβεβαιώνει και διασφαλίζει τη διατήρησή του, είναι οι πολλοί υποστηρικτές του, είτε αυτοί είναι τα θύματα είτε είναι οι θύτες που το τρέφουν. Το ξαναγράφω… τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, όσο κι αν γίνονται «προσπάθειες βελτίωσης» οι οποίες είναι μόνο για το θεαθήναι και για να παρατείνουν το χρόνο.
Παράλληλα υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ξεχωριστός από τον προηγούμενο, που δεν σχετίζεται σε τίποτα με αυτόν. Δεν φαίνεται αρχικά, δεν αυτό-διαφημίζεται, και δεν κινείται μέσα ούτε ανήκει στο μάτριξ. Παρόλο που βρίσκεται φαινομενικά στο ίδιο επίπεδο φυσικής ζωής, οι δυο αντίθετες ενέργειες δεν συναντιούνται. Όσοι βρίσκονται μέσα στο μάτριξ, και είναι πολλοί αναγκαστικά (γιατί μόνο έτσι διατηρείται) δεν αντιλαμβάνονται καν τον άλλον κόσμο που περνάει δίπλα τους, τους μιλάει αλλά εκπέμπει εντελώς διαφορετικές δονήσεις ενέργειας.
Είδα ανθρώπους να επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον με την καρδιά τους, με το βλέμμα, με την αγάπη και την αφοσίωσή τους.
Είδα ανθρώπους να εκφράζουν ελεύθερα τον Εαυτό τους, βιώνοντας την κάθε στιγμή τους απόλυτα, μοναδικά, ενωμένοι, απλοί, αληθινοί.
Είδα την ενέργεια της αγάπης να διαπερνά τοίχους, να σπάει τα δεσμά του νου, να μεταμορφώνει στιγμιαία.
Είδα τη θέληση για ζωή να υπομένει, να τσακίζεται και να αναγεννιέται, να παλεύει θαρραλέα, να παραμένει πιστή, με ταπεινότητα και ευλάβεια.
Είδα όλους αυτούς τους ανθρώπους που είτε γνωρίζοντας προσωπικά ο ένας τον άλλον είτε όχι, να συνεργάζονται, να προσφέρουν, να συμμετέχουν, να υπάρχουν όλοι για όλους.
Είδα να υπάρχει αφθονία (μια έννοια που το μάτριξ έχει καταχραστεί και δεν κατανοεί) και συγχρονισμός.
Αυτός ο κόσμος δεν θα ενωθεί ποτέ με το μάτριξ γιατί απλά δεν υπάρχει για το μάτριξ. Όλοι όσοι κατάφεραν και καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτό, δεν επιστρέφουν, δεν σχετίζονται. Φαινομενικά δεν ξεχωρίζουν, δεν έχουν φωτοστέφανο πάνω από τα κεφάλια τους. Είναι απλοί άνθρωποι που περνάνε απαρατήρητοι μα είναι ζωντανοί…
Η ανθρωπιά δεν έχει χρώμα, έθνος, ειδικότητα… έχει καρδιά. Δεν έχει μεγάλα λόγια, έχει πράξη, όποια πράξη αναλογεί στον καθένα την κάθε στιγμή, την οποία προσφέρει με την ψυχή του, λειτουργώντας, χωρίς δεύτερη σκέψη, μέσα από τον Εαυτό του. Δεν μετράει όφελος, δεν μετράει κόστος, δεν αγωνιά για το μετά.
Οι δυο κόσμοι, όλο και περισσότερο θα απομακρύνονται γιατί οι ψηλότερες δονήσεις δεν γίνονται αντιληπτές από τις χαμηλότερες. Όσοι περιμένετε συλλογικά «τον κόσμο ν’ αλλάξει», θα περιμένετε άσκοπα, χωρίς αντίκρισμα. Ένας άλλος κόσμος ήδη είναι εδώ, ήδη διαμορφώνεται, μακριά από το σκοτεινό πλαίσιο του ήδη υφιστάμενου (για αιώνες) κόσμο του σκοταδισμού… αθόρυβα, ανενόχλητα, ακέραια, δημιουργώντας μια άλλη ζωή, μια άλλη πραγματικότητα, μπροστά στα μάτια όσων βρίσκονται μέσα στο μάτριξ, χωρίς να το αντιλαμβάνονται καθόλου. Είναι αόρατος για αυτούς, μα και τόσο αληθινός.
Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει οριστικό σχίσμα, πώς ή πότε. Αυτό που γνωρίζω, είναι ότι ο παλιός κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει, ακόμα πιο σκοτεινός παρά ποτέ, ενώ ένας καινούργιος κόσμος ήδη αναδύεται, μόνο για αυτούς που μπορούν να τον δουν, να συντονίσουν την ενέργειά τους μαζί του.
Ναι, η επιλογή, η απόφαση και η δράση ανήκει στον καθένα ξεχωριστά. Μα οι πειρασμοί της κοινωνίας του μάτριξ είναι πολλοί και ισχυροί. Και δεν είμαι από αυτούς που παρουσιάζουν τα πράγματα ρόδινα απλά γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να φοβόμαστε και να «φτιάχνουμε’ την αλήθεια για να βολεύει το εγώ μας. Η έξοδος έχει τίμημα, όπως όμως και η παραμονή σε ένα σύστημα που μόνο συνθλίβει, αιμορραγεί και αποπροσανατολίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου