Μια άλλη θέαση της παιδείας

Διερωτώμαι πως επιχειρούμε να μεγαλώνουμε ψυχικά ώριμα παιδιά όσο αγνοούμε την ύπαρξη του εσωτερικού μας παιδιού, που συνεχίζει να υπάρχει, να ζητά και ν' αναμένει μέσα μας. Ρητορική ερώτηση!

Νομίζουμε πως «κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας» επειδή προσφέρουμε σε αυτά στέγη, τροφή, εκπαίδευση, υλικά αγαθά, φροντιστήρια, ευκαιρίες ένταξης στην κοινωνία, ασφάλεια επαγγελματική, συναισθηματική εξάρτηση που τα δεσμεύει με μας. Όμως ολ' αυτά είναι δίκες μας εγωικές ανάγκες (και δίκες τους), όπως όλοι εκπαιδευτήκαμε να έχουμε, για να ικανοποιούμε την εικόνα «ένταξης» μας.

Ουσιαστικά, τι προσφέρουμε στα παιδιά, που δεν μπορεί να το κλέψει ή να το πάρει κάνεις, που δεν φθείρεται στο χρόνο, που δεν αλλοιώνεται με τις συνθήκες, που δεν κλονίζεται στο αναπάντεχο της ζωής;

Τι χρειάζεται ένα παιδί που μόνο κάποιος συνειδητοποιημένης γονιός/φροντιστής/δασκαλος μπορεί και οφείλει να δώσει; Γιατί οι ρόλοι δεν διαχωρίζονται, όσο κι αν θέλουμε (βολεύει) να υποθέτουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε…

Πώς μπορούμε να συνεχίζουμε να αγνοούμε το σημαντικότερο θέμα που χτίζει υγιείς ανθρώπους και λειτουργικές κοινωνίες;


Είναι το κάθε ζητούμενο ξεχωριστό και σημαντικό, που θα διερευνηθεί και θα συζητηθεί στο φόρουμ και θα διερευνηθεί βιωματικά. Η συνέχεια για τους συνδρομητές του φόρουμ εδώ. 

Για τις αλλαγές στα άρθρα του blog, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Χριστιάνα Σοφία