Ένας από αυτούς, γύρισε και μου είπε, με φυσικότητα, «Μα αυτά θέλουν, αυτά ζητάνε. Αν δεν τους τα δώσω εγώ, θα τους τα δώσει το επόμενο και το επόμενο κανάλι».
Τότε, του είχα πει ότι ήταν «δουλειά του» να «εκπαιδεύσει» τον κόσμο να θέλει και να ζητά πιο ποιοτικά προγράμματα, με σκοπό να του προσφέρουν όλο και καλύτερη πληροφόρηση και διασκέδαση.
Σήμερα, ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η παγίδα της συλλογικής σκέψης παραμονεύει παντού.
«Φταίει ο κόσμος, οι αμόρφωτοι, οι παραγωγοί, τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση, οι ελίτ, κλπ, κλπ…» Όλες οι κατηγορίες ομαδοποίησης είναι ουσιαστικά φτιαχτές, δεν υπάρχουν ως πραγματικές οντότητες. Είναι μόνο ιδέες, τις οποίες έχουμε εμπλουτίσει ο καθένας μας, με εικόνες και ανάλογα συναισθήματα, συμπεραίνοντας στο τέλος, ότι είναι αληθινές. Γιατί ΕΜΕΙΣ, εγώ/εσύ/ο καθένας μας, τους έχουμε δώσει υπόσταση, τις ενισχύουμε και συνεχίζουμε να τις επαναλμβάνουμε, θεωρώντας τες υπαρκτές.
Όπου κι αν κοιτάξεις όμως, σε όποια κατηγορία/ομάδα/οργάωνση κλπ, υπάρχει μόνο - πάντα - η Μαρία, ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Κατερίνα, η Ιουλία, ο καθένας τους με προσωπικές ζωές, με παιδιά, γονείς, εγγόνια, και προσωπική σκέψη (που δεν γνωρίζουμε). Το «παραγωγός», «βουλευτής», «επιχειρηματίας», «ζωγράφος» κλπ είναι μόνο ένα μέρος, μια ιδιότητα, μια όψη της ολιστικής προσωπικότητάς τους, του συνολικού Εαυτού τους, που εμείς απομονώνουμε και θέλουμε να αντιλαμβανόμαστε ως «το όλον». Έτσι φτιάχνουμε μια οπτική, που επιβαιώνει και ενισχύει τις ιδέες μας.
Όμως, μόνο αν δεις ΕΣΥ τα άπειρα κομμάτια σου, αν τολμήσεις να αναδύσεις στην επιφάνεια της συνειδητότητάς σου τις πολλές πλευρές του δικού σου εαυτού – ειδικά εκείνες που έχεις κατηγορήσει στους άλλους – θα καταφέρεις να συνδέσεις τα φαινομενικά ασύνδετα και αντίθετα. Θα αρχίσεις να βλέπεις πέρα από το γενικευμένο, θεωρητικό και αόριστο, την πραγκατικότητα που δεν αντιλαμβανόσουν.
Εκεί βρίσκεται η αλήθεια που δεν έχεις φανταστεί: η απλή, αγνή, αυθεντική σκέψη, που δεν έχει εύκολες απαντήσεις και δεδομένα που βολεύουν την περιοριστική αντίληψη. Εκεί βρίσκονται οι λύσεις, η νέα δημιουργία, αυτό που ονομάζεις «ουτοπία». Πέρα από τον αυτο-περιορισμό του νου, υπάρχει η ευθύνη, η χαρά και η διαχρονικότητα.
Το θέμα είναι άσχετο – μόνο μια αφορμή… ό,τι αφορά την τηλεόραση, αφορά και τα παιδιά μας, τους γονείς, την εκπαίδευση, τις δημόσιες υπηρεσίες, την πολιτική, την οικονομία… όλα όσα μας ταλαιπωρούν και μας στερούν την αρμονία, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη…
Κοιτάζοντας «απ’ έξω» και από «απόσταση ασφαλείας» που βολεύει τις ήδη διαμορφωμένες ιδέες μας είναι απλά η τακτική τού να συνεχίζουμε να παραμορφώνουμε την πραγματικότητα, δημιουργώντας περισσότερα ολογράμματα, χάος και άγνοια, που καταστρέφει.
Αντίθετα, όταν τολμούμε να αντιστρέφουμε τον τρόπο σκέψης μας: να διεισδύουμε στην πραγματικότητα, να «συστέλλουμε», να σιωπούμε, να εξετάζουμε παρατηρώντας και όχι υποθέτοντας, τότε ανακαλύπτουμε ότι ταυτόχρονα διευρύνουμε, εκφράζουμε, συνθέτουμε έναν «άλλον» Εαυτό, που ήταν πάντα εκεί (αλλά δεν γνωρίζαμε). Οι νέες διδαχές φοβούνται το σκοτεινό (το κρυμμένο), τη συστολή, το αρνητικό, δίνοντάς τους έννοιες που βολεύουν τις επιφανειακές θεωρίες τους.
Κάθε φορά που τολμούμε να διεισδύσουμε στην πραγματικότητα, να σκεφθούμε απαλλαγμένοι από ιδέες και δεδομένα, ταυτόχρονα διευρύνουμε τον εαυτό μας και απελευθερώνουμε τη σκέψη μας μαζί.
Δεν μπορείς να δεις την ολόητα, το νόημα, το σκοπό, αν δεν έχεις δει τον Εαυτό σου ολόκληρο, αν δεν έχεις αποδομήσει, αποδεχτεί, εξετάσει και συνθέσει τα κομμάτια σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου