Ας άκουγαν τι μου λένε...

Μου λένε να πάει σχολείο για να κοινωνικοποιηθεί, κι εγώ φοβάμαι πως θα ομαδοποιηθεί όσο βλέπω τα παιδιά γύρω πως μπήκαν σε κουτιά. Βλέπω να μην ξέρουν να υπάρξουν με άλλους ανθρώπους ισότιμα, πως φοβούνται το άγνωστο και αδυνατούν να συσχετιστούν έξω από τις γνώριμες δραστηριότητες και τα μέλη των ομάδων τους.

Βλέπω τα παιδιά και μέσα από αυτά βλέπω συχνά τα κρυμμένα πρόσωπα των γονιών τους. Δεν έχουν μάθει ή μάλλον έχουν προ πολλού ξεχάσει να βρίσκονται στο παρόν, στο εδώ και τώρα της ζωής τους. Ανήσυχα και ανικανοποίητα, προσπερνούν οτιδήποτε δεν ταιριάζει με τα εγωικά συμφέροντα και γνώριμα μονοπάτια τους.


Μου λένε να πάει σχολείο για να «ενταχθεί στην κοινωνία» και εγώ φοβάμαι αυτή την «ένταξη» που είναι μιμητισμός, ανταγωνισμός, σύγκριση… ένα συνεχές κυνήγι του ακατόρθωτου, εφόσον η αξία των πλανεμένων παιδιών είναι, ήταν και πάντα θα είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από οτιδήποτε κάνουν, επιλέγουν ή καταφέρνουν.

Πολύ νωρίς βλέπω την αυτό-αμφισβήτηση στα πρόσωπα των παιδιών, αντανακλάσεις των γονιών τους. Μάσκες που δηλώνουν το αντίθετο μα θλιμμένα μάτια όταν η προσοχή δεν εστιάζεται, όταν η εικόνα δεν φτιάχνεται για να παρουσιαστούν.

Δικοί τους φόβοι, δικές τους ανάγκες, που δεν αμφισβήτησαν και εξακολουθούν να στηρίζουν με τη συμμόρφωση και την αντιληπτή έλλειψή τους. Εύκολα μεταφέρονται στα παιδιά, με τρόπο που όλοι μάθαμε: ασυνείδητα, βιωματικά, μηχανικά. Και δεν αλλάζει αυτό με καμία αντίθετη πρόθεση που δεν έχει κανένα τρόπο να βιωθεί.

Μου λένε να πάει σχολείο για να μάθει, κι εγώ διερωτώμαι και φοβάμαι πως η φυσική λειτουργία της μάθησης που ξεκινά από μόνη της, εντελώς φυσικά και δεν τελειώνει ποτέ, ισοπεδώνεται και σταματά αφύσικα όταν μπαίνει σε πλαίσια, όταν εμποδίζεται, όταν κρίνεται το παιδί για την απόδοση, την ικανότητα παπαγαλίας και την συμμόρφωση του.

Μου λένε πολλά και εγώ ακούω πολύ προσεκτικά… πολύ πιο προσεκτικά απ’ ότι νομίζουν ή έχουν την ικανότητα ν’ αντιληφθούν. Γιατί η εστιασμένη, σφαιρική προσοχή εμποδίζεται και αυτή… Οι αισθήσεις διαχωρίστηκαν, ο εσωτερικός θόρυβος πολύ μεγαλύτερος και ανεξερεύνητος απ’ ότι γίνεται αντιληπτός. Και λέει άλλα…

Φανερώνει μια πραγματικότητα που χρειάζεται θάρρος για να τη δεις. Χρειάζεται την καθαρή πρόθεση να αναλάβεις την ευθύνη αφού τη δεις… όχι την ευθύνη που μάθαμε που περιλαμβάνει κατηγορία, ενοχές και τιμωρία, μα την ευθύνη να ανοίξεις τα μάτια της καρδιάς και να μετακινηθείς…

Μόνος σου… χωρίς να περιμένεις να το κάνουν άλλοι για σένα, χωρίς να περιμένεις οτιδήποτε έξω από σένα ν’ αλλάξει, χωρίς να περιμένεις μέχρι να έχεις όλο το πλάνο έτοιμο στο νου σου… γιατί δεν θα συμβούν ποτέ αυτά!

Το θέμα μόλις εδώ ξεκινάει... αν θέλουμε να ονομαζόμαστε Άνθρωποι, να γινόμαστε συνειδητοί γονείς και να βρισκόμαστε παρόντες στο εδώ και τώρα της ζωής μας.
Αν είστε μέλη του φόρουμ, συνδέεστε εδώ.

Χριστιάνα Σοφία