Γιατί το κάναμε ένα ξεχωριστό κλάδο από τη ζωή; Μαθαίνουμε συνέχεια, από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε. Δεν σταματάμε να μαθαίνουμε μέχρι και την τελευταία μας στιγμή. Μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία και ανάγκη του ανθρώπου, που συμβαίνει αυθόρμητα, αβίαστα και συνέχεια!
Οι τρόποι με τους οποίους μαθαίνουμε έχουν ενδιαφέρον. Δεν τους έχουμε ψάξει σοβαρά, παρόλο που η επιστήμη εξελίσσεται ραγδαία (όχι όσο ραγδαία όσο θα μπορούσε αν έλειπε το εγωικό κέρδος) και «γνωρίζουμε» πολύ περισσότερα πράγματα σήμερα απ’ ότι στο παρελθόν. Μα εξακολουθούμε να λειτουργούμε στην καθημερινότητα της ζωής μας με παλιούς τρόπους αντίληψης που αρνούμαστε να αμφισβητούμε… πόσο μάλλον ν’ αλλάξουμε.
Μετράμε τα παιδιά μας με το χρόνο… Πόσο χρονών είναι; Σε ποια τάξη πάει; Πότε περπάτησε; Πότε έβγαλε δόντια; Πότε θα πάρει το πτυχίο των Αγγλικών; Πολύ νωρίς τα βάζουμε (αυθαίρετα) στον δικό μας γραμμικό τρόπο σκέψης, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη λειτουργία, που η «λογική» μας δεν κατανοεί.
Εστιασμένοι – αναπόφευκτα – στο φόβο, στο μέλλον και στο παρελθόν, εξακολουθούμε να ζούμε με σφίξιμο στο στομάχι, με ένα κεφάλι μόνιμα γεμάτο αγχωτικές σκέψεις, κλειδώνοντας τις επιθυμίες και τα συναισθήματά μας, θυσιάζοντάς τα όλα στο κυνήγι της μέρας. Αυτό, το λέμε ζωή!
Έχουμε φυσικά εφεύρει άπειρους τρόπους, ώστε να κρύβουμε βαθιά μέσα μας την ματαιότητα, τη δυστυχία και την έλλειψη του (πραγματικού) Έρωτα στη ζωή μας, πίσω και κάτω από πολλά «ενδιαφέροντα», απολαύσεις», στόχους, ηθικούς σκοπούς, κανόνες σαβουάρ βιβρ, εναλλακτικές ασχολίες «φυσιολογικής» ύπαρξης…
Και τελειώνουμε κάποια στιγμή την εκπαίδευση, και επιτυγχάνουμε (οι περισσότεροι) τους στόχους και τις προσδοκίες που νομίζουμε πως είναι δικοί μας... και με φρίκη και απορία διαπιστώνουμε πως δεν είμαστε ούτε στο ελάχιστο καταρτισμένοι για τη ζωή... ούτε καν στον τομέα που υποτίθεται κυνηγήσαμε... Και τότε, εύκολα ξεκινάμε να ζούμε επιφανειακά, προσπαθώντας συνεχώς και με ασυνείδητους τρόπους να συνυπάρξουμε, να ενταχθούμε στο κλάμπ των επιτυχημένων και ευτυχισμένων ενηλίκων, μη θέλοντας να βλέπουμε τη ματαιότητα και την έλλειψη που κρύβεται πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελά τους, μα και τα δικά μας...
Μπροστά στην ταλαιπωρία που υποβάλλουμε τα παιδιά μας (υπερβολικά νωρίς για την ψυχικο-νοητική τους υγεία), ξορκίζουμε τις ενοχές μας, προσφέροντάς τους παράλληλα «ενδιαφέροντα», ασχολίες, φροντιστήρια, την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, «ευκαιρίες», «κοινωνικοποίηση» και πολλά επιφανειακά πράγματα που γεμίζουν το χρόνο τους (πάλι ο χρόνος) αλλά και τον δικό μας… σε σημείο που διερωτόμαστε, τι άλλο κάνουμε πέρα από το να τρέχουμε σαν ταξιτζήδες, στα πολλά με τα οποία έχουμε γεμίσει τη ζωή μας.
Η πραγματικότητα και παράλληλα η αλήθεια, είναι άλλη… αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως πρέπει να προσφέρεται μόνο σε αυτούς που θέλουν και είναι έτοιμοι/πρόθυμοι να τη δουν…
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου