Δυαδικά Πλασμένος

Έρχεται μια στιγμή, που πρέπει να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όλα όσα έχεις κατακτήσει, έχεις μάθει και έχεις λειτουργήσει. Αισθάνεσαι ασφάλεια εκεί και είναι δύσκολο να το κάνεις… έως αδύνατον. Αρχίζεις να προσπαθείς να διαπραγματεύεσαι…

Δεν χρειάζεται να τα απορρίψεις ΟΛΑ. Μπορείς να κρατήσεις κάποια, λες στον εαυτό σου, κι ασυνείδητα ταξινομείς. Ασυνείδητα, έχεις επίσης επιστρέψει σε αυτά που έχεις και δεν σου αρέσουν ή σε πονάνε, συνεχίζεις να μπερδεύεσαι, να ρωτάς χωρίς να παίρνεις απαντήσεις, να παραμένεις σε ένα «χώρο» όπου η επιθυμία και η βούλησή σου δεν διευκρινίζονται.

Λειτουργείς όμως, χωρίς να το καταλαβαίνεις, από ένα περιορισμένο επίπεδο του νου σου, που σου παρουσιάζει την πραγματικότητα «εκεί έξω», που συνεχίζει να σε πλανεύει, όσα κι αν πιστεύεις πως ξέρεις, που ακόμα αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαχωρισμένο σε «εσένα» και τους «άλλους», τους «κακούς» και τους «καλούς». Δυαδικά πλασμένος, μην περιμένεις να ενοποιήσει εσένα ή τον κόσμο σου.


Σε ένα επόμενο γύρο, όλα επιστρέφουν... ξανά φυσικά…

Πρέπει να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όλα όσα έχεις κατακτήσει, έχεις μάθει και έχεις λειτουργήσει. Ναι, αλλά πώς; Πώς να αρχίσεις να γκρεμίζεις, να καταστρέφεις και να σκορπάς τον πόνο και τη δυστυχία παντού;

Και εδώ, έστω ΜΙΑ φορά, χρειάζεται να επέμβεις!

Δεν καλείσαι να ΔΡΑΣΕΙΣ πρώτα. Καλείσαι να ΕΙΣΑΙ πρώτα για να διευκρινιστεί η δράση έπειτα. Αυτά που χρειάζεται να αμφισβητήσεις, να γκρεμίσεις, να αλλάξεις, να διευκρινήσεις, να διερευνήσεις βρίσκονται όλα μέσα σου. Κρυμμένα και θαμμένα, όμως απόλυτα μπροστά σου, στο παρόν σου (όχι στο παρελθόν), φτάνει να μπορείς να δεις καθαρά, αντικειμενικά, απαλλαγμένος από κριτική και ενοχές.

Πριν από αυτό, κάθε εξωτερικό γκρέμισμα "πληρώνεται" γιατί δεν έχεις αναλάβει την ευθύνη του. Έχεις τραβήξει το σπαθί σου, χωρίς να γνωρίζεις ότι σκοτώνεις πρώτα εσένα...


Για τη συνέχεια και την ολοκλήρωση του άρθρου, για τα μέλη, εδώ.


Χριστιάνα Σοφία