Η Δύναμη της Aπελευθέρωσης

Ο μόνος τρόπος για να βιώνουμε πόνο είναι προκαλώντας πόνο στους άλλους. Ο Εαυτός μας ΠΑΝΤΑ εκδηλώνεται μέσω των άλλων.

Δεν συγχωρούμε ούτε ζητάμε συγχώρεση. Αυτό θα ήταν αναγνώριση μιας ψευδαίσθησης ως πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τρόπος του εγώ.

Η μετατόπιση της συνείδησης δεν χρειάζεται συγχώρεση. Χρειάζεται διευρυμένη, σφαιρική αντίληψη, που περιλαμβάνει την χωρίς όρους αποδοχή, η οποία προσφέρει κατανόηση και το άνοιγμα του κέντρου της καρδιάς.


Χρειάζεται να διαλύσουμε την εικονική πραγματικότητα, μέσα από μια εντελώς ανοιχτή και απελευθερωμένη καρδιά, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα και τον άλλον και τον εαυτό μας, από το δράμα που βιώνουμε ως πόνο.



Αυτό που ζητάμε, από τον Εαυτό μας, είναι να μας προσφέρει τη δύναμη και τη σοφία να ανοίξουμε την καρδιά μας απόλυτα και με ειλικρίνεια, με σκοπό να συμπεριλάβουμε όλους, τα πάντα, χωρίς όρους. Αυτή η κατάσταση ύπαρξης συμπεριλαμβάνει την ευγνωμοσύνη: για όλα όσα έχουμε μάθει, για όλους τους ρόλους που έχουν παιχτεί με συγκατάθεση ψυχής και τελειότητα από όλους (και τον εαυτό μας), για το σκοτάδι που μας δείχνει το φως.

Έχουμε υπάρξει πολεμιστές, πολεμώντας εσωτερικές και εξωτερικές μάχες, με τον καλύτερο τρόπο που γνωρίζαμε. Νομίζαμε και πιστεύαμε ότι η αγάπη θα μπορούσε να διαχωριστεί από της ψευδαισθήσεις που δημιουργήσαμε. Ποτέ δεν διαχωρίστηκε! Καθώς ένας «ξυπνάει» σε αυτήν την αλήθεια, απελευθερώνονται δυο και περισσότεροι, από την ξεχωριστότητα που ο κατώτερος νους και οι αισθήσεις μας, μας έπεισαν ότι είναι αληθινές.

Όσο βαθύτερος ο πόνος μας, τόσο έχει διαρκέσει η ψευδαίσθηση. Η απελευθέρωση είναι στιγμιαία, παρόλα αυτά, το δυσκολότερο να επιτευχθεί. Οι παρανοήσεις του εγώ, έχουν εξασφαλίσει ότι μόνο οι πιο θαρραλέοι, όσοι τολμούν να διευρύνουν την αντίληψη της καρδιάς τους, θα περάσουν τις πύλες της ελευθερίας και της αποσπασματικής αντίληψης.

Και όταν έρθει η ώρα και είμαστε έτοιμοι, τότε αντιλαμβανόμαστε! Θρηνούμε. Αισθανόμαστε τη θλίψη, σε κάθε κύτταρο του σώματός μας, σε κάθε γωνία του νου μας. Είναι διαδικασία κάθαρσης. Η καρδιά ξεκινά να λιώνει όλα τα τείχη που την έχουν κρατήσει κρυμμένη και κλειστή, επικριτική και απόμακρα παγωμένη.

Η μετάβαση από τη συρρίκνωση στον διευρυμένο τρόπο ζωής, είναι επίσης επίπονη, καθώς όλος ο πόνος και όλες οι εικονικές πραγματικότητες πνίγουν προσωρινά την ύπαρξή μας, με ένα κατακλυσμιαίο τρόπο. Σκοπός είναι να Δούμε, μέσα από τα μάτια του άλλου. Χρειάζεται να υπομένουμε. Χρειάζεται να επιτρέψουμε…

Δεν μπορεί να είναι αυτό γενικός και αόριστος τρόπος επιφανειακής, νοητικής σκέψης. Χρειάζεται να είναι συγκεκριμένο και απόλυτα αληθινό βίωμα, σε όλα τα επίπεδα της κατώτερης ύπαρξής μας: φυσικό, συναισθηματικό, κατώτερη νόηση.

Εμείς, όπως και οι άλλοι, ζούσαμε σε ένα όνειρο, από το οποίο μπορούμε να ξυπνήσουμε, καθώς συνεχίζουμε να υπάρχουμε, λειτουργώντας όμως πια, μέσα από μια δυνατή, συμπονετική και άφοβη καρδιά.

Και τότε, γνωρίζουμε τι είναι η «απουσία σκέψης», η σιωπή του (κατώτερου) νου. Τότε αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ειρήνης στην ψυχή μας. Μόνο τότε, μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι από περιοριστικές αντιλήψεις, καθώς συνθλίβουμε όλο περισσότερους προγραμματισμούς, τους οποίους είχαμε ορθώσει γύρω μας, ως πραγματικότητές αλήθειες.

Θα συνεχίσουμε να είμαστε πολεμιστές, γνωρίζοντας ότι μέσα στο όνειρο στο οποίο συμμετέχουμε, χρειάζεται να παίζουμε τους ρόλους που επιλέξαμε, με σκοπό α εκπληρώσουμε τον σκοπό μας. Αλλά… μεταμορφωνόμαστε σε συνειδητούς συν-δημιουργούς, με Ένα όραμα, Έναν Κόσμο, Μια Ζωή.