Ονειρική Μνήμη...το ονομάζουμε "εδώ και τώρα"

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να προσφέρεις την αρχαία σοφία σήμερα, χωρίς να τη γνωρίζεις ουσιαστικά και έχοντας προσθέσει σε αυτήν, τη γνώση του σήμερα. 

Για τον επιφανειακό, γραμμικό νου της σύγχρονης προσωπικότητας, αυτό μοιάζει ακατανόητο, αδύνατον, πλάνη του ατόμου, ύβρης, αντιφατικό και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο καθένας.

Βέβαια, όταν παπαγαλίζουμε ό,τι μας έδωσαν από την αρχαία σοφία ή όταν αναπαράγουμε απλά λόγια άλλων πιστεύοντας πως γεμίζοντας το νου μας με πληροφορία, έτσι γνωρίζουμε, δεν είναι δυνατόν να μεταπηδήσουμε στο πιο πάνω «θεώρημα», μη κατανοώντας το.

Όπως, το ίδιο βολικά ξεχνάμε πως «η γνώση είναι μέσα μας», θεωρώντας τον εαυτό μας διαχωρισμένο και γραμμικά τοποθετημένο στον προσωρινό χρόνο που ονομάζουμε «ζωή».

Περιμένοντας όμως η ζωή να λειτουργήσει όπως εμείς τη θυμόμαστε και έτσι την προβάλλουμε, είναι σα να περιμένουμε τα ποτάμια να γυρίσουν ανάποδα και να οδεύουν προς τα βουνά.

Έχουν νόημα όμως κάποια από αυτά που λέμε, κι ας μην κατανοούμε τις συνδέσεις.

- Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν θα αναγνώριζε κανείς – πέρα από πολύ ελάχιστους – τον Χριστό αν εμφανιζόταν ξανά στη γη, με σύγχρονα χαρακτηριστικά, αντίστοιχα με την εποχή μας.

- Με τον ίδιο τρόπο θα καταδίκαζαν όλοι – ειδικά οι πιο «μορφωμένοι» - το Σωκράτη, αν προκαλούσε τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας, με αντίστοιχο «μοντέρνο» τρόπο.

- Με τον ίδιο τρόπο θα έκρυβε ο Πυθαγόρας τη γνώση από τους πολλούς αδαείς που έλκονται από τη δύναμη, το μυστήριο μα δεν κατανοούν πέρα από την επιφάνεια του Είναι τους.

- Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα αγνοούσαν οι άνθρωποι την Υπατία, αν περπατούσε ανάμεσά μας, υπηρετώντας την Αλήθεια που αναζητούσε με σύγχρονη γλώσσα, με διαφορετικά ενδύματα και επιλογές.

Γιατί χρειάζεται ταυτόχρονα ταπεινότητα και ακλόνητη σιγουριά για να καταφέρεις να βλέπεις καθαρά. Χρειάζεται βασικές έννοιες να έχουν κατανοηθεί, αφού πρώτα αναγνωριστεί η διαστρέβλωσή τους. Χρειάζεται ευθύνη να αναλάβει κανείς την ευθύνη της παραμόρφωσής του. Και είναι δουλειά...

Οι περισσότεροι αρκούνται στο να προσθέτουν πληροφορίες, στην ίδια διαστρεβλωμένη τους αντίληψη, μη θέλοντας να γκρεμίσουν ολιστικά, την προσωπικότητα που έχτισαν με τόσο μόχθο και την ζωή που ονειρεύονται να είναι αληθινή.

Πώς άλλωστε να αναγνωρίσουν πως «με τις καλύτερες προθέσεις» εξακολουθούν να υπηρετούν το ίδιο ακριβώς σύστημα που καταπολεμούν; Οξύμωρο, παράδοξο, όμως η Αλήθεια δεν εξαφανίζεται, απλά επειδή εμείς δεν θέλουμε πεισματικά να τη βλέπουμε.

Το σχεδόν ακατόρθωτο όμως παραμένει το ζητούμενο…

Γιατί όλα ξανάρχονται αλλαγμένα και αγνώριστα για να τα ανακαλύψεις ξανά.  Η επανάληψη όμως δεν υπάρχει και το μεγαλύτερο μέρος της όρασης πραγματικότητας παραμένει αόρατο. Η σπειρωειδής ύπαρξη δεν είναι ο τελικός σκοπός αλλά αυτός δεν αποκαλύπτεται μέσα στα όνειρα που φαντάζουν μοναδικά και πραγματικά.

Το παράδοξο είναι ότι η ζωή σου ΕΙΝΑΙ πραγματική, όσο κι αν θέλουν να σε πείσουν πως είναι ασήμαντη, ονειρική και ψεύτικη. Όμως, ποια αξία θα είχαν τα "θαύματα" σήμερα, ένας σωτήρας, ένας σοφός, αν αυτός συνέτεινε στη συνεχιζόμενη ύπνωσή σου; Ποιος πραγματικά άξιος ηγέτης του πνεύματος θα χώραγε στην ονειρική σου μνήμη γι' αυτόν;

Χριστιάνα Σοφία