Για τη Φανέρωση

Το σημαντικότερο είναι να φανερωνόμαστε στον Εαυτό μας.

Έχουμε υιοθετήσει πολλές πεποιθήσεις για την αλήθεια, την ειλικρίνεια, την αγάπη, τη φιλία, μα δεν συνειδητοποιούμε πως καθημερινά προδίδουμε τις ίδιες αυτές έννοιες, αγνοώντας τον εαυτό μας, τις πραγματικές μας προθέσεις, τα κρυμμένα κίνητρα που δεν θέλουμε να δούμε.

Όταν είσαι πρόθυμος να ξεσκεπάσεις τα δικά σου εγωιστικά, φοβικά, απολυταρχικά κίνητρα, τότε μπορείς ευκολότερα να αποκαλύπτεις και τα αντίστοιχα κίνητρα των άλλων, είτε τα αναγνωρίζουν συνειδητά είτε όχι. Γίνονται διάφανοι, ακόμα κι αν επιλέγουν να συνεχίζουν την αυτο-άγνοιά τους, την προσποίηση, τους ρόλους που παίζουν νομίζοντας πως είναι «ειλικρινείς.

Οι θεατρινισμοί είναι παντού και συνεχίζονται με τις ευλογίες της ασυνειδησίας του ατόμου. Όσο ξεσκεπάζεις όλο αυτό το παιχνίδι της πόζας, του ονείρου, της υποτιθέμενης γνώσης, τόσο συνειδητοποιείς πόσο καλά παίζεται και πόσο συλλογικά πειστικά περνάει.

Δεν μπορείς να φανερώσεις αυτά που βλέπεις στους κοιμισμένους, γιατί φυσικά θ’ απορριφθούν. Ποιος θέλει να βλέπει τη γύμνια του καθαρά, αν δεν το έχει επιλέξει, με θάρρος, συνειδητά ο ίδιος;

Και όσο αποκτάς εσωτερική όραση, ακοή, αίσθηση, τόσο αναγκαστικά συρρικνώνεται και ταυτόχρονα επεκτείνεται ο κόσμος σου. Δεν απειλείσαι από αυτά που αντιλαμβάνεσαι, όμως βρίσκεσαι στη θέση, να επιλέγεις ποιος θέλεις να είσαι, σε αυτό το συλλογικό θέατρο του παραλόγου, που εξελίσσεται καθημερινά, παντού.

Αποκτάς διαύγεια, διάκριση, διαίσθηση, σε έναν κόσμο που επί το πλείστον θέλει να κρύβεται, να παραμυθιάζεται, να ονειρεύεται. Είναι μοναχική πορεία, την οποία διανύεις μόνο με όσους μπορούν να είναι εξ’ ίσου φανεροί, ισότιμοι, ισάξιοι της εμπιστοσύνης σου… στον ίδιο σκοπό της φανέρωσης της Αλήθειας.

Είναι μια διαρκής πορεία, στην οποία συναντάς πολλά τέρατα και παρανοήσεις, με τα οποία πρέπει να τα βάλεις για να απελευθερωθείς από τα δεσμά της απάτης, της ψευδαίσθησης, της εικόνας του εαυτού σου.

Απαιτεί θάρρος, που είναι το αντίθετο του φόβου.

Γελάω με τις σύγχρονες διδαχές που θέλουν το φόβο αντίθετο της αγάπης, συνεχίζοντας την πλάνη και το κυνήγι ουτοπικών φαντασιώσεων που κοιμίζουν τη συνειδητότητα. Όλα όσα κατηγορούν τα αισθήματα, δίνουν συμβουλές στην αντιμετώπιση των "αρνητικών ανθρώπων", σπρώχνουν τον άνθρωπο έξω από τον Εαυτό σου (με πρόσχημα να "αγαπά τον εαυτό του"), δίνοντάς του ψεύτικα εργαλεία και ενισχυμένες πεποιθήσεις, ενώ ο πραγματικός "εχθρός" ζει και βασιλεύει εντός τους. Ενώ η οπαδοποίηση συνεχίζει να είναι πρακτική αιώνων, με εκλεπτυσμένες "γνώσεις" σύγχρονης πλάνης, που δίνουν την ψευδαίσθηση της αυτο-επιλογής και της αυτάρκειας, η αληθινή Γνώση παραμένει "κρυμμένη", μπροστά στα μάτια που αδυνατούν να δουν.

Κανένας φοβικός άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα ειλικρινής, φανερός, τίμιος, αφού παρανοεί για την πραγματικότητα του εαυτού του.

Φυσικά, πολλοί δηλώνουν άφοβοι, έντεχνα σκεπάζοντας το φόβο, με φτιαχτές πεποιθήσεις που δεν τόλμησαν ποτέ να αμφισβητήσουν. Οι περισσότερες θεωρίες, διδασκαλίες, πρακτικές παραμένουν το όπιο του φοβικού, σε μια πραγματικότητα, στην οποία αρνούνται να υπάρξουν φανεροί, με την αγνότητα της γύμνιας τους.

Η πορεία πρέπει να είναι αντίστροφη και απαιτεί το γκρέμισμα αυτού που φαίνεται να είναι μοναδικό και αληθινό. Όμως πώς να γκρεμίσεις αυτό που φαίνεται να είναι τόσο στέρεο, τόσο αληθινό, που τίποτ’ άλλο δεν φαίνεται να υπάρχει, που να μπορείς να βάλεις στη θέση του; Το παράδοξο που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι και ο δρόμος που χρειάζεται να ακολουθήσουμε… όσοι τολμούμε, όσοι αντέχουμε ή όσοι είμαστε έτοιμοι. Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού εσωτερικού πολεμιστή, που δεν γίνεται αντιληπτός από τους κοιμισμένους...

Οι υπόλοιποι, θα αρκεστούν στην επίκριση, στην αναζήτηση εχθρών, θεωριών και εξωτερικών διδαχών, θα συνεχίζουν να ενισχύουν τις πεποιθήσεις που τους προσφέρουν την ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας που αναζητούν, στο όνειρο που αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα… έστω κι αν καταρρέει γύρω τους και προσπαθούν όλο και περισσότερο να την διατηρήσουν. Όλα τα άλλα, οτιδήποτε διαφορετικό, αποτελεί απλά χτίσιμο, μιας φανταστικής πραγματικότητας που αναγείρουμε γύρω μας, περιορίζοντας αθέατα και ασυνείδητα τον Εαυτό μας!

Γνωρίζω εκ των προτέρων, πως ό,τι κι αν γράφω είναι ατελές, πως υπόκειται σε προσωπική ερμηνεία και παραμένει ασήμαντη σταγόνα στον ωκεανό, της σοφίας και της γνώσης που οφείλουμε να ανακαλύψουμε και να αναδύσουμε ο καθένας για τον εαυτό του...και είναι συνεχιζόμενη πορεία Αυτό-ανακάλυψης...όχι κατάκτησης.

Χριστιάνα Σοφία