Ο καρκίνος κι εμείς

Εναλλακτικές θεραπείες, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ψυχοθεραπείες, διατροφή/δίαιτες, ενεργειακές θεραπείες....δεν ξέρω αν αφήνω κάτι πίσω.... Αυτό που παραμένει μετά και παρόλα αυτά όμως, είναι πως ο καρκίνος εξακολουθεί να θερίζει τις ζωές μας, τις οικογένειες, τις κοινωνίες, την ανθρωπότητα. Τελευταία, και όσο εξελισσόμαστε/μαθαίνουμε, γίνονται όλα πιο ευδιάκριτα, σε όποιους τολμούν να ανοίγουν τα μάτια του νου.

Κάποιες χώρες, κάποιες περιοχές μαστίζονται περισσότερο. Αυτό είναι πλέον φανερό. Από την άλλη, ο καρκίνος δεν περιορίζεται σε ηλικίες, αν και όλο και νεότεροι φαίνεται να προσβάλλονται. Τίποτα δεν είναι τυχαίο φυσικά, μα η απλή παπαγαλίστικη φράση δεν φανερώνει και γνώση του λόγου.

Τα αίτια, παραμένουν εσωτερικά, αν και συνήθως η συνήθεια του φόβου τα ψάχνει στο περιβάλλον, στις τροφές, στις συνήθειες, ενώ καμία θαυματουργική θεραπεία δεν φαίνεται να διαρκεί για πολύ.

Η άγνοια και η αντίστροφη θέαση (να ψάχνουμε αιτίες εκεί που δεν υπάρχουν) εξακολουθούν να παίζουν το παιχνίδι του δράματος που ενισχύουμε. Με ένα επιπρόσθετο στοιχείο να έχει μπει δυναμικά στο παιχνίδι, και αυτό είναι η ευθύνη των θεραπευτών. Η ίδια η ανάγκη ασθενών δημιουργεί την πραγματικότητα της αύξησής τους. Όμως δεν είναι τόσο απλό ούτε τόσο επιφανειακό.

Ελάχιστοι θεραπευτές αναγνωρίζουν την ευθύνη που αναλαμβάνουν (όχι μόνο σε φυσικό επίπεδο), προσπαθώντας να θεραπεύσουν καρκινοπαθείς. Συνήθως είναι μια εξωτερική δουλειά, μια επαγγελματική προσέγγιση, που επηρεάζει μεν το συναισθηματικό οποιουδήποτε ασχολείται με τον πόνο και την ασθένεια, όμως παραμένει επιφανειακά αναγνωρισμένο και "ασφαλές" μακριά από την εσωτερική πραγματικότητα του θεράπων.

Η συμβατική ιατρική βρίσκεται πιο απομακρυσμένη απ' όλες τις άλλες θεραπείες, σε ασφαλές πεδίο διαχείρισης των συμπτωμάτων από τους λειτουργούς της. Σπάνια αν ποτέ αναγνωρίζεται ο 'Άνθρωπος, ενώ αυτός αντιμετωπίζεται σε κομμάτια/συμπτώματα/όργανα/πορεία εξέλιξης. Αλλά και η όποια εναλλακτική προσέγγιση, μέσω των αντιπροσώπων της οποιασδήποτε μεθόδου, παραμένει μια ξεχωριστή και αποκλεισμένη από προσωπική, εσωτερική/καθολική συμμετοχή.

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα πώς λειτουργεί η πραγματικότητά μας, ποιοι νόμοι διέπουν αυτό το επίπεδο, τι υπάρχει πέρα από το εμφανές ή επιφανειακό υποσυνείδητο....το μόνο κομμάτι/επίπεδο του νου που έχει διερευνηθεί από τους περισσότερους θεραπευτές/επιστήμονες διαχρονικά.

Είμαστε όμως συνδεδεμένοι, αλληλοεξαρτώμενοι, τα πάντα γύρω μας σχετίζονται με εμάς, εφόσον φτάνουν στο πεδίο αντίληψής μας. Η ευθύνη που αναλαμβάνει κάθε φορά ο κάθε θεραπευτής είναι τεράστια, που αν ήταν συνειδητό αυτό, οι ασθενείς που θ' αναλάμβανε θα ήταν πολύ λιγότεροι.

Κάθε νέος ασθενής (με οποιαδήποτε ασθένεια, αλλά ο καρκίνος είναι επιπλέον βεβαρημένος με κοινωνικές και ατομικές πεποιθήσεις) αποτελεί ένα ολόκληρο σύμπαν, άγνωστο αρχικά. Οι οποιεσδήποτε προηγούμενες γνώσεις ελάχιστα βοηθούν σε αυτό το στάδιο, κι όμως προτάσσονται ως άμυνα στην άγνοια που κρύβεται πίσω από το προφίλ. Η θεραπεία περιλαμβάνει ΠΑΝΤΑ μετακίνηση, ΠΡΩΤΑ του θεραπευτή, κάτι που ελάχιστοι έχουν την τόλμη να κάνουν ακόμα.

Φαίνεται ακόμα απαγορευτικό να επιλέγει ο θεραπευτής τους ασθενείς του, ως οφείλει και ο ασθενής να επιλέγει τον θεραπευτή του. 

Από την άλλη, οι ασθενείς, μέσα από τον τρόμο τους αλλά και τον πόνο, επιλέγουν θεραπευτές σύμφωνα με τις γνώριμες διαδρομές του νου τους, το όνομα και τη φήμη του, απόψεις συγγενών και φίλων, πληροφορίες του διαδικτύου και διαφήμισης...με οποιονδήποτε γνωστό τρόπο, αλλά όχι με τη διαίσθηση, με εσωτερική πληροφόρηση/γνώση.

Θα συνεχίσει ο καρκίνος να μαστίζει, ενόσω επιθυμούμε να μαθαίνουμε μέσα από δυσκολίες, πόνο και άγνοια. Όλα μπορούν να αλλάξουν όσοι περισσότεροι συνειδητοποιούμε πως η άγνοια είναι κάτι που δεν είναι απαραίτητο να μας φοβίζει, να μάς ντροπιάζει και να κρύβεται.

Άλλη μια παρουσίαση του θέματος, που κρύβει μερικές αλήθειες αλλά και πολλά ψέματα....όχι εσκεμμένα, αλλά λόγω άγνοιας. Πώς να γίνει η διαλογή του θεραπευτή (όχι "της θεραπείας") αν αυτά τα ψέμα εξακολουθούν να παραμένουν κρυμμένα;



Χριστιάνα Σοφία