Σκληροί Άνθρωποι

Πιστεύουν πως έχουν χρέος να είναι δυνατοί. Μα αυτό το χρέος δεν ξεπληρώνεται ποτέ.

Καταδικάζουν την αδυναμία, εκλογικεύοντας και αναλύοντας τα συναισθήματά τους, μεχρι να μπορούν να ζήσουν με τον εαυτό τους.

Παρουσιάζουν μια απίστευτη σκληρότητα προς τον εαυτό τους και προς τους άλλους. Δεν θέλουν ν' απαλλαγούν από ότι τους προσφέρει ασφάλεια και γνώση/την ανάγκη να ξέρουν.

Νομίζουν πως παίρνουν αποφάσεις κατόπιν "μεγάλου προβληματισμού" αλλά ο φόβος αποφασίζει ουσιαστικά γι' αυτούς. Πουθενά και ποτέ δεν αισθάνονται σιγουριά και γαλήνη μέσα τους.

Αγωνιούν για απαντήσεις ενώ συνεχίζουν να μην ακούν και να μη θέλουν να μετακινηθούν από τη θέση τους.

Φοβούνται να βρεθούν στο πουθενά, ν' αντιμετωπίσουν το άγνωστο. Προσπαθούν να κρατηθούν από το γνώριμο, να ελέγξουν τη ζωή αλλά και τους άλλους γύρω τους.

Παρουσιάζονται συχνά ως θύματα ή ως αλτρουιστές που δεν τους εκτιμούν οι άλλοι, κρύβοντας τη σκληρότητα και την ανάγκη επιβολής της άποψής τους.

Από φόβο και χρέος πρέπει να κυριαρχούν για να αισθάνονται ασφαλείς, έτσι βάζουν τάξη στη ζωή τους για να μη βλέπουν το χάος κάτω από την αταραξία.

Η αυτοκριτική είναι ανάλογη με τη σκληρότητα και την αυτο-αμφισβήτηση που δεν αφήνουν να φανεί.

Αναγκάζουν τον εαυτό τους ν' αντέχει, πιστεύοντας πως έχουν χρέος να ζουν μαρτυρική ζωή. Αναζητούν τη θεραπεία ενώ δεν πιστεύουν πως αυτή υπάρχει, όπως δεν πιστεύουν πως υπάρχει ζωή πέρα από το χρέος και την τιμωρία.

Το παρόν παραμένει άγνωστο, καθώς αδυνατούν να δουν πραγματικά τον εαυτό τους, ενώ συνεχίζουν ν' ακολουθούν τις προσταγές του νου τους. Όλα όσα έχουν καταφέρει, τα πληρώνουν με το αίμα και το σώμα του Εαυτού τους, Τον οποίο θυσιάζουν στο βωμό του φόβου και της υποτιθέμενης αλήθειας τους.

Δεν υπάρχουν "δύσκολες ασθένειες", υπάρχουν δύσκολοι ασθενείς, που είναι απρόθυμοι να εγκαταλείψουν τον πρωταρχικό προγραμματισμό τους. Είναι απρόθυμοι να θυσιάσουν την υποτιθέμενη αυτάρκειά τους.

Προτιμούν να κάθονται και να παρακολουθούν, βουβοί και πανικοβλημένοι, τη θυσία του Εαυτού τους, τη σταύρωση της αλήθειας τους, που οι ίδιοι ζητάνε. Ανίκανοι να εγκαταλείψουν το δράμα τους, τις αιματηρές συγκρούσεις μέσα τους, που φανερώνουν την παράνοια της κατήχησης τους, υπομένουν, αναζητώντας συμμάχους, μάρτυρες που θ' απαλύνουν τον πόνο τους.

Παραμένουν κριτές, βολεμένοι αναλυτές της πραγματικότητάς τους, που όμως συνεχίζει ζοφερή, ελλιπής, καθώς απουσιάζει το πάθος, ο αυθορμητισμός στη σκέψη και στη δράση τους.

Στοιχίζει ακριβά το βάρος της υποτιθέμενης ιστορίας τους, την οποία φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού, στη σύνθεση της ασθένειας τους. Όσο περισσότερο σείονται τα θεμέλια της ίδιας της ύπαρξής τους, τόσο γαντζώνονται από την κεκτημένη γνώση τους, που αρνούνται να αμφισβητήσουν.

Και πιστεύουν πως είναι μόνοι. Πως αποφασίζουν για τον εαυτό τους, πως "δεν αφορά άλλον" η σκέψη τους, πως λειτουργούν με "θυσία" και αλτρουισμό για τους άλλους, γιατί το "καλό", για το "σωστό", πάντα στη μοναξιά τους.

Και λένε ψέματα στον εαυτό τους, θεωρώντας πως η αλήθεια θα τους αναγκάσει να υποφέρουν, συνηθισμένοι να βλέπουν μέσα από φίλτρα αυτό-καταστροφής και διάλυσης της στημένης ζωής τους.

Μα τίποτα δεν γκρεμίζεται ακαριαία, όπως τίποτα δεν δημιουργείται ακαριαία στον χωροχρόνο μας. Ξοδεύουμε αμύθητα ποσοστά ενέργειας, τοποθετώντας το κάθε λιθαράκι της ψευδαίσθησης μας. Την ενέργεια αυτή την πληρώνουμε με την ίδια τη ζωή μας, όπως πληρώνουμε - δικαίως - την ενέργεια που διατηρεί τον ευάλωτο πολιτισμό μας. Δεν αντιλαμβανόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που επιμένουμε να ενισχύουμε.

Και κάπου κάπου, εμφανίζονται μία - μία οι θαρραλέες ψυχές που τολμούν να σπάσουν τα δεσμά τους, απελευθερώνοντας το πνεύμα τους. Πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Δεν είναι απλό, όπως υπόσχονται οι εύπεπτες θεωρίες της σύγχρονης αγοράς, μα ούτε και χαρίζεται η άλλη θέαση που οφείλουμε στον Εαυτό μας.

Απαιτεί θάρρος η μετακίνηση, πολύ περισσότερο η εσωτερική. Μα οι θαρραλέοι άνθρωποι γνωρίζουν πως κάθε μικρό βήμα αντιστοιχεί με ένα τεράστιο άνοιγμα της θέασής τους. Τίποτα δεν μπορεί να τους πείσει πια πως αξίζει να ζουν τυφλοί, τραβώντας μαρτυρικούς σταυρούς, που μόνο το εγώ τους, τούς επιβάλλει.

Η σκληρότητα δίνει τη θέση της στην κατανόηση, η επιβολή μετατρέπεται σε συμπόνια και η προηγούμενη γνώση αποδεικνύεται λίγη, μπροστά στη φανέρωση που πλέον δεν έχει λόγο να παραμένει κρυφή.

Είναι μια πορεία κοινή, καταργώντας την εγωιστική μοναξιά που φάνταζε πραγματική. Είναι μια πορεία θεραπείας της ζωής, τιμώντας την ίδια την Ύπαρξή.

Κι όταν ένας σκληρός άνθρωπος καταφέρνει να αποδεσμευτεί από την ίδια τη σκληρότητα και όλες τις παρανοήσεις της, όταν συναντά την αθωότητα, τη χαρά και το πάθος, τότε θεραπεύονται πολλοί γύρω του, τότε αγγίζει μαγικά, διαχρονικά τη ζωή, με την τόλμη του.

Είναι σταδιακή, εξελικτική πορεία, προς όλες τις κατευθύνσεις, που περιλαμβάνει όλες τις λειτουργίες που χρησιμοποιήσαμε για την οικοδόμηση των ψευδαισθήσεων μας και ακόμα περισσότερες, με σκοπό να πορευτούμε με τον αναστημένο μας Εαυτό.

Μα όσοι διαθέτουν τη θεία σπίθα της θέλησης, της πειθαρχίας, του πάθους, αμείβονται, θεραπεύονται, ζουν μια άλλη ζωή, σ' έναν άλλο κόσμο, λυτρωμένοι από τον φτιαχτό, μάταιο κόσμο του πλανεμένου εγώ.

Κυκλοφορούν αθόρυβα μα σταθερά, με ταπεινότητα και μεγαλοπρέπεια, σε δρόμους νέους, ανύπαρκτους για τους πολλούς. Κάθε στιγμή γίνεται ευκαιρία, κάθε εμπόδιο πρόκληση ενός ακόμα πετάγματος ψηλότερα, μακρύτερα. Ενωμένοι μόνο με τους ομοίους τους, με αστείρευτη συμπόνια για την άγνοια γύρω τους.