Μαθήματα

Πώς να αλλάξουμε μια έννοια που ήδη πιστεύουμε πως γνωρίζουμε;

Περιμένουμε, έτσι μάθαμε, έτοιμη ύλη, έτοιμες μεθόδους. Μια καθορισμένη πορεία με αρχή και τέλος που θα ακολουθήσουμε.

Όμως, τι γίνεται αν δεν υπάρχει; Πώς είναι αν εμείς τη φτιάχνουμε κάθε στιγμή;

Πότε είχαμε ξανά την ευκαιρία να το σκεφτούμε αυτό, πόσο μάλλον να το κάνουμε πράξη;

Και πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχή, που δεν ξέρουμε καν ποια είναι...

Ο πραγματικός δάσκαλος θα μας βοηθήσει να τη βρούμε. Όχι τη δική του προκαθορισμένη αρχή, αλλά τη δική μας. Μοιάζει φοβικό και χαοτικό...

Τα πάντα είναι ανοιχτά και διαθέσιμα. Δεν υπάρχουν δεδομένα, στείρες γνώσεις.

Είναι και αυτός (ο δάσκαλος) όσο ευάλωτος όσο εμείς. Βρίσκεται στο πλάι μας, ισότιμα, μαζί μας. Διαφορετικά δεν έχει να δώσει παρά μόνο το πεπερασμένο, που δεν χρησιμεύει, δεν είναι δημιουργικό. Δεν ανταποκρίνεται στις δικές μας ανάγκες αλλά στις δικές του.

Ξέρει να ακούει, τολμά να συντονίζεται. Μπορεί να εισχωρεί σε αυτό που είναι πέρα από το δικό του, αφήνοντάς το ολοκληρωτικά στην άκρη...

Πού θα εστιαστούμε; ποιες είναι οι δικές μας συγκεκριμένες ερωτήσεις; Τι έχουμε ανάγκη; Πώς βγαίνουμε από το αόριστο θεωρητικό για να ανταποκριθούμε στο πρακτικό αληθινό;

Πώς μετακινείται η αντίληψη μας, πώς αλλάζει η θέαση μας;

Πώς οι λέξεις που ανταλλάσσουμε αποκτούν το ίδιο νόημα, τις ίδιες δονήσεις;

Πώς εισχωρούμε με ασφάλεια ο ένας μέσα στον άλλον; Όχι ως αυθεντία με μαθητή, όχι ως θεραπευτής με ασθενή, όχι ως εξουσιαστής με υποταγμένο, αλλά ως ισότιμα μέλη της κάθε έννοιας: μαθητής με μαθητή, ασθενής με ασθενή, θεραπευτής με θεραπευτή, αυθεντία με αυθεντία.

Η πρόκληση, που ανατρέπει όλους τους προηγούμενους ρόλους.
Το μάθημα που κάνει το χρόνο να πετάει.
Οι διάλογοι χωρίς τέλος.
Η γνώση που αποκαλύπτεται φυσικά.
Ο εαυτός μας που ανασταίνεται.
Η ζωή που αλλάζει νόημα και όψη.
Η ύλη που δεν έχει όρια.
Τα θέματα και οι τομείς που ενώνονται, συνθέτονται.
Το πρόγραμμα που γίνεται επιλογή.

Η ανατροπή των ερμηνειών είναι αναγκαία. Η δυσκολία βρίσκεται στην εμμονή και στην πάλη. Που κι αυτή μετατρέπεται σε πρόκληση.

Απουσιάζει η κριτική, η αξιολόγηση, η στείρα αποστήθιση. Το προηγούμενο επαναπροσδιορίζεται, οι λέξεις αλλάζουν για να μην τις χρησιμοποιεί το εγώ για να εδραιώνει την προηγούμενη περιοριστική θέση του.

Κάθε μαθητής και κάθε μάθημα διαφέρουν. Πουθενά ο δάσκαλος δεν μπορεί να προετοιμαστεί. Μπορεί μόνο να συνεχίζει να απελευθερώνει τον εαυτό του, να επεκτείνει το νου του, να αποσυμβολίζει τις έννοιες του, να διεισδύει στη ζωή του, να τολμά να συνδέεται με (όχι να αναχωρεί από) τους μαθητές του.

Ο καθένας τους είναι ένα δώρο που έχει επιλέξει για να δείξει, να αντλήσει περισσότερη γνώση.
Δεν ανταλλάσσουν απόψεις. Δεν υιοθετούν, κανείς κανενός. Δε χρειάζεται!
Οι  διάλογοι διαφέρουν από τις συζητήσεις...

Δεν είναι κάποιο σχολείο... Είναι πραγματική μάθηση...

Εσύ είσαι ο αρχηγός...
Κάνε τις δικές σου ερωτήσεις.
Εντόπισε τις δικές σου ανάγκες.
Βρες τα δικά σου ζητούμενα.
Δεν υπάρχει ατζέντα.
Προσφέρεις με τη συμβολή σου.
Είναι δικός σου ο χρόνος.
Ανέλαβέ τον. Δώσε του περιεχόμενο, νόημα και σκοπό.