Αποτελεί κίνδυνο κοινωνικό και προσωπικό να δείξεις ποιος πραγματικά είσαι, να ξεστρατίσεις, έστω και λίγο από το κοινωνικό κατεστημένο.
Πολλές οι «υποχρεώσεις», οι δεσμεύσεις, όλα όσα λειτουργούν τελείως διαφορετικά, αν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα των παρασκηνίων.
Τραγική ειρωνεία. Διαφορετικές πραγματικότητες, με ισότιμη δύναμη, που δεν τολμούν οι άνθρωποι να διαταράξουν. Εις βάρος φυσικά του πραγματικού τους Εαυτού, της εξέλιξης, της ελευθερίας.
Μου θυμίζει καρναβάλι, όμως με «πραγματικές» μάσκες και ρόλους…
Είναι τόσο εμφανές πως είσαι δυστυχισμένος, πως η ζωή σου είναι μια ρουτίνα από την οποία προσπαθείς απλά να δραπετεύσεις, με κάθε ευκαιρία. Η απόδραση κρατάει λίγο και χρειάζεται να την οργανώσεις με προσεκτικές στρατηγικές που δεν καταλαβαίνεις πόση ενέργεια σού κλέβουν.
Οι περισσότερες συζητήσεις σου καταναλώνονται στο «διαφωνώ ή συμφωνώ» χωρίς ουσιαστική αμφισβήτηση των δεδομένων σου. Έτσι επιλέγεις τον κύκλο σου, τις ομάδες σου, την ασφάλεια και την συνέχεια της «άνεσης» σου, της «θαλπωρής» που σου προσφέρει η ψευδαίσθηση ότι ανήκεις κάπου.
Δεν διαταράσσονται επικίνδυνα τα νερά του φτιαχτού κόσμου σου. Μπορείς να κοιμάσαι και να ξυπνάς κάθε μέρα, γνωρίζοντας τη συνέχεια, βασιζόμενος στα προηγούμενα, και η ζωή κυλάει, χωρίς μεγάλες εκπλήξεις/επικίνδυνα περάσματα που θα σε ανάγκαζαν να αναθεωρήσεις, να δημιουργήσεις, να απαλλαγείς από πολλά ψέματα και άχρηστα που θεωρείς αναγκαία.
Και μόλις συναντάς αυτό που δεν περίμενες, αυτό που δεν σχεδίασες, είτε θετικό είτε αρνητικό, φοβάσαι, αμύνεσαι. Τσαλακώνεται για λίγο η μάσκα, μέχρι να την τακτοποιήσεις ξανά, για να μπορείς να κρυφτείς πίσω της. Για σένα, αυτός ο ενδιάμεσος χρόνος, η φανέρωση της αμηχανίας σου, της άγνοιας και του φόβου σου, δεν υπάρχει. Νομίζεις πως κανείς δεν σε βλέπει, όπως δεν βλέπεις κι εσύ τον Εαυτό σου.
Είναι αλήθεια πως οι πολλοί (όμοιοι σου) δεν θα πάρουν χαμπάρι. Κολυμπάνε στην ίδια «μολυσμένη» θάλασσα όπως κι εσύ. Οι μάσκες βλέπονται σαν μάσκες. Τα κριτήρια είναι εγωιστικά. Σε βλέπουν όμως όσοι έχουν τολμήσει να δουν τον Εαυτό τους…όλα όσα πιστεύεις πως κρύβονται...
Αυτοί, δεν θα σε κρίνουν, δεν θα σε απορρίψουν, ούτε θα σε αποδεχτούν. Δεν τους αφορά για να επικαλεστούν τα ένστικτα της επιβίωσής τους. Όμως, δεν θα ανήκουν στους κύκλους σου, δεν θα ακολουθήσουν προβλέψιμες οδούς, όπως θα ήθελες ή περιμένεις.
Θα τους απορρίψεις όμως εσύ. Και θα προσπαθήσεις να τους βρεις χίλια δυο αρνητικά για να δικαιολογήσεις τη συνέχεια σου….τη διατήρηση του κόσμου σου. Όλο αυτό που έχεις χτίσει γύρω σου και σε δεσμεύει, ενώ θέλεις να πιστεύεις πως είσαι ασφαλής (στη δυστυχία σου).
Άλλη μια μέρα πέρασε…άλλος ένας μήνας, άλλος ένας χρόνος. Μεγαλώνεις τα παιδιά σου όπως είσαι εσύ. Βασίζεσαι σ’ αυτά για να διατηρήσουν την κοινωνική αξία σου. Και απέχεις από επικίνδυνες συζητήσεις που θα απειλούσαν τη δομή του διαμορφωμένου νου σου, που δεν σού ανήκει… Το πλέον τραγικό είναι πως περιμένεις "κάτι να αλλάξει", κάτι, κάποιος να σε φωτίσει, να αναλάβει, κάποιοι να πάρουν την ευθύνη.
Ό,τι κι αν κάνεις....μη μένεις μόνος, μη μένεις στη σιωπή, μη σκέφτεσαι πολύ....η ταυτότητα μιλάει!
Οι μικρές ή μεγάλες βουτιές στο κοινωνικό κατεστημένο είναι προκλήσεις, ενώ ο χρόνος, η πραγματικότητα, η ατομικότητα, ο σκοπός, τα κίνητρα, οι εικόνες δεν είναι αυτές που φαίνονται και είναι συλλογικά αποδεκτά. Παρ' όλη τη δυσφορία, τη θλίψη, είναι πάντα αποκαλυπτικές και διεγείρουν (εκ νέου) την ευθύνη...
Χριστιάνα Σοφία
Χωρίς να συμφωνώ ή να διαφωνώ με τα γραφόμενα, αναγνωρίζω τις αλήθειες που αντανακλώνται στις προτάσεις σου και ανάμεσα σε αυτές. Αν και θα ήμουν πιο καυστικός αν αποφάσιζα να αναφερθώ σε αυτά που περιγράφεις, διακρίνω κάποια διάθεση επίπληξης στη γραφή σου και μια αόριστη μεταμέλεια στη τελευταία παράγραφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ερωτήματα που μου δημιουργούνται πέραν του απλούστερου που είναι το «αφού λοιπόν έχουν έτσι τα πράγματα και όσοι θέλουν να δουν βλέπουν και πράττουν, ενώ οι υπόλοιποι δεν μετακινούνται μιας και δεν έχουν τέτοιο σκοπό» τότε σε ποιους απευθύνεται η ανάρτηση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως τελικά ο περισσότερος κόσμος είναι καλά βολεμένος στην όποια ασφάλειά του και η μόνη μάχη που θα έδινε θα ήταν για να διατηρήσει όση από αυτή του έχει απομείνει, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να ζει ήσυχος στην ηρεμία του, χωρίς να τον απασχολεί η κατάσταση του λήθαργου στον οποίο βρίσκεται, μιας και από τη θέση που βρίσκεται δεν πρόκειται να την αντιληφθεί ποτέ ως προβληματική;
Έτσι το να του προτείνεις να απαλλαχτεί από την εικόνα και την ασφάλεια που με τόσο κόπο έκτισε σε όλη του τη ζωή, με πρότυπο τους περήφανους Έλληνες πρόγονους του, μοιάζει περισσότερο παραλογισμός παρά λύση…
Μήπως αυτό που ονομάζεις εσύ «δυστυχία» είναι μια τόσο συνηθισμένη και κοινωνικά αποδεχτή κατάσταση, που απλώς αναγνωρίζεται ως το «αναγκαίο κακό» που βρίσκεται στο ένα άκρο όλων των ανέσεων που μας προσφέρει η προσαρμογή/υποταγή στα πρότυπα του σύγχρονου πολιτισμού μας;
Τέλος αναρωτιέμαι το αντίκτυπο του να κατέχουν οι άνθρωποι την ελευθερία τους και πόσο θα μπορούσαν να χειριστούν τη δύναμη μιας τέτοιας κατάστασης, που λόγω έλλειψης αυτογνωσίας θα οδηγούσε σε χάος.
Το "γιατί γράφω" ίσως έχει νόημα να απαντηθεί από σένα ως "γιατί διαβάζω".
ΔιαγραφήΤα ερωτήματα που θέτεις, προκαλούν συζητήσεις τύπου "ας αναλύσουμε/ανταλλάξουμε απόψεις", κάτι που δεν με αφορά αλλά ούτε και μάς προσφέρει ουσιαστικά.
Σημασία έχει να θέτουμε προσωπικά ερωτήματα στον εαυτό μας και να τολμούμε να αμφισβητούμε δικούς μας δογματισμούς.
Πρόσεξε τον ενικό που χρησιμοποιώ και δες πού/πώς σε "ακουμπάει και πονάει". Η αυτο-παρατήρηση (όχι αυτο-ανάλυση ή αυτο-κριτική) είναι πιο επίπονη αλλά πολύ πιο δημιουργική λειτουργία.
Είναι διαδικασία αποδόμησης, όχι παιχνίδια λέξεων και έχουν συνέπεια δράσης/μετακίνησης. Τουλάχιστον, η ασφαλής, ακλόνητη αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο μας, δεν παραμένει και τόσο ασφαλής και ακλόνητη.
Όλες οι απαντήσεις άλλων, μπορούν να είναι πειρασμοί, ψέμα, μισές αλήθειες ή και διαφωνίες/αντίθετες θέσεις. Δεν έχει σημασία...
Αλλά, ήδη ήξερες πώς θα απαντούσα (παρακολουθώντας τη Σύνθεση), οπότε το ερώτημα παραμένει, γιατί περίμενες κάτι άλλο σχολιάζοντας με ερωτήματα;
Σε διαβάζω γιατί με εμπνέεις, μα και αυτό σαν συμβαίνει «καθ’ έξιν» μετατρέπεται σε ελάττωμα και τελικά χάνει το νόημά του.
ΔιαγραφήΟι προβληματισμοί μου πάνω σε μια ανάρτηση (που καταλήγει σε αυτό-επιβεβαίωση)των γνωστών μοτίβων και θέσεών σου, είναι πρακτικοί και αναρωτιέμαι η επανάληψη τους που/ποιόν ωφελεί, εκτός από το «για να μην ξεχνιόμαστε».
Τα αγγίγματα της κοινωνίας δεν μπορούν πια να μου προκαλέσουν πόνο ή κάποιο άλλο ουσιαστικό ερέθισμα, αφού δεν περιμένω κάτι από αυτήν, όπως δε περιμένω από εσένα κάποια απάντηση, ούτε μπαίνω στο πειρασμό να προβλέψω τις αντιδράσεις σου πάνω στα σχόλια-ερωτήσεις μου, που σκοπός τους είναι να εμβαθύνουν στην κατανόηση και αντιμετώπιση των παγιωμένων κοινωνικών δομών από εκείνους που έχουν αποφασίσει να διευρύνουν ουσιαστικά την αντίληψή τους.
Παρότι οι ερωτήσεις μου ήταν ατυχείς, σε ευχαριστώ για ακόμα μια φορά, για τις παρατηρήσεις και τις συστάσεις σου.
Το "για να μην ξεχνιόμαστε" μπορεί να μην είναι καθόλου ἑπανάληψη...αλλά εκ νέου, άλλη θέαση. Αυτή διαφαίνεται μόνο όταν τολμούμε το γκρέμισμα εξ' ολοκλήρου για να "γεννηθούμε ἁπό τις στάχτες" μας.
ΔιαγραφήΟ οργανισμός μας είναι πολύ περίπλοκος.
ΔιαγραφήΠρέπει είτε να αλλάξουμε τα πάντα, είτε τίποτα, λένε οι Δερβίσηδες...
Αναλυεις τα αιτια δμιουργιας του μοναχισμου κατα καποιο τροπο. Δυστυχως οι ανθρωποι δεν ειναι ακομα σε φαση να ενδοσκοπισουν πραγματικα. Ετσι υαρχει ακομα η τσαη προς τον μοναχισμο
ΑπάντησηΔιαγραφή