Πόλεμος και Ειρήνη

Ο πόλεμος είναι αναγκαίος. Όμως φοβόμαστε να τον κάνουμε κι έτσι δημιουργούμε τις εξωτερικές αφορμές που θα τον κάνουν απαραίτητο (ενώ θεωρούμε πως έρχονται από αλλού). Λειτουργώντας όμως πλέον ως θύματα και όχι ως συνειδητοί δημιουργοί.

Την ειρήνη δεν την γνωρίζουμε εφόσον συνεχίζουμε τον πόλεμο εσωτερικά, αθέατα, ασυνείδητα. Δίνοντας το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής μας στα αποκτήματα που θεωρούμε πως μας έλειψαν ή πως μάς στερήθηκαν, όταν παλεύαμε στους εξωτερικούς πολέμους μας.

Δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν. Μαθαίνουμε μόνο από το παρόν. Το παρελθόν μπορούμε να το κοιτάμε, μόνο όταν μάθουμε να κοιτάμε καθαρά το παρόν.

Η αντίληψη ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας είναι λανθασμένη και δεν λειτουργεί. Όμως ως ιδέα ωραιοποιείται και ακολουθείται πιστά. Ποτέ η ανθρωπότητα δεν έμαθε τίποτα από το παρελθόν της, όμως είναι το μόνο εργαλείο που διαθέτει η επιφανειακή (ακόμα) αντίληψή μας και χρησιμοποιούμε, ως πιστά παραγαλάκια, μιμητικά όντα. Και αυτό παραμένουμε, μέχρι να αναπτύξουμε τη συνείδησή μας.

Το αστείο είναι ότι μόλις δείξεις σε κάποιον το παρελθόν του, ρωτώντας τον γιατί συνεχίζει κάποιες συμπεριφορές, βρίσκει χίλιες δύο δικαιολογίες για να στηρίξει τη θυματοποίησή του, θεωρώντας την αρετή. Οι υποσχέσεις, οι απειλές, τα τάματα, τα παράπονα, παραμένουν το μοναδικό όπλο, στην άγνοια και την υπεκφυγή.

Μια μικρή κίνηση, μια ελάχιστη μετατόπιση, είναι συνήθως το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξουν τα πάντα. Ήταν πάντα εκεί μπροστά σου, να σου φανερώνεται ξανά και ξανά αλλά εσύ δεν την έβλεπες. Μια μικρή, απειροελάχιστη διαφορετική κίνηση...δημιουργεί γεωμετρικά άπειρες αλλαγές, πιθανότητες, ανοίγματα... 

Δεν μαθαίνουμε όμως να βλέπουμε το παρόν. Κοιτάμε πάντα αλλού, ψάχνοντας λύσεις και απαντήσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρχαν. 

Ο πόλεμος είναι αναγκαίος. Μέρος του κόσμου μας. Οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του παραμένουν οι ειρηνιστές, οι κυνηγοί του φωτός, όλοι όσοι φοβούνται να παλέψουν με τα τέρατά τους, να τα βάλουν με τους δαίμονες τους, να φανερώσουν τον αληθινό τους Εαυτό. Τώρα! Κάθε στιγμή! Δεν υπάρχει άλλη!

Ενώ η ειρήνη, για όλους αυτούς παραμένει στα αζήτητα ή είναι επίπλαστη. Κι έτσι, και πάλι ενισχύουν τον πόλεμο των αντιθέτων, τον αιώνιο πόλεμο ανάμεσα στο καλό και στο κακό, που οι ίδιοι διατηρούν. 

Δεν υπάρχουν περίοδοι ειρήνης, αλλά περίοδοι ανακωχής από αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι το ίδιο. Όσο εθελοτυφλούμε....διαφορετικά, η ειρήνη είναι πάντα εδώ, πάντα τώρα, αν κατακτηθεί εσωτερικά. Πραγματικά, όχι ψεύτικα. 

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πόλεμος, καταστροφή, σύνθλιψη, γκρέμισμα, όλων όσων θεωρούμε πως είναι εμείς. Αναπόφευκτα, παράλληλα, θα αρχίσει να εκφράζεται και εξωτερικά, με αυτούς που είναι εξίσου έτοιμοι να διαχειριστούν ΚΑΙ τα δυο!

Και φυσικά, όσο διατηρούμε πεισματικά τις μονόπλευρες ιδέες μας, όλα μένουν τα ίδια ενώ φαίνεται να αλλάζουν τα πιόνια, οι σκακιέρες, οι συνθήκες....Οι παίκτες παραμένουν. 

Μακρύς και οδυνηρός ο δρόμος αυτός. 

Προσφέρει;
Φυσικά, όπως όλα. Αλλά μόνο σε αυτούς που κοιτάνε με αρετή και τόλμη το παρόν, έχοντας πλέον ξεφύγει από αυτές τις παρελθοντικές ιδέες και πρακτικές. Οι υπόλοιποι χάνονται στα όνειρα, στις θεωρίες, στις ιδέες που δεν αμφισβητούν, στα φαντάσματα που κυνηγούν.

Πόλεμος και ειρήνη είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πώς να κατέχεις το νόμισμα, μετατρέποντας το σε χρυσό, σε θησαυρό, σε σοφία, αν πεισματικά θέλεις μόνο τη μια μεριά του;

..................

Στο τελείωμα αυτού του άρθρου, κι ενώ το διόρθωνα πριν το αναρτήσω, ένα μικρό χεράκι σπρώχνει ένα χαρτί κάτω από την πόρτα μου. Διαβάζω...

"Χαρά, πόνος, ομορφιά και ασχήμια, θάρρος και φόβος...και άλλα. Είναι ΟΛΑ αυτά."

Η έκφραση ενός παιδιού...χωρίς να έχει ιδέα για ποιο θέμα γράφω ή τι κάνω ακριβώς.

Κι εγώ χρειάστηκε να γράψω τόσες λέξεις...

στο σχολείο θα ζητούσαν σωστή δομή, συγκεκριμένο αριθμό λέξεων.  Εγώ αλλάζω παράγραφο για να βοηθάω την προσοχή...

Οι μαθητές μου χρειάζονταν ακόμα περισσότερες εξηγήσεις...κι εγώ όταν ερευνώ... 

Αλλά ένα παιδί ξέρει....αν ενεργοποιηθεί...