Μαγικές στιγμές

 

Όλη η έξαρση μιας αρρωστημένης οικονομίας φαίνεται σε λίγες μόνο μέρες, σ’ αυτήν την τόσο αποκαλυπτική περίοδο του χρόνου. Λαμπάκια, φωτάκια, «ευκαιρίες», «προσφορές», και όλες οι προσποιήσεις με σκοπό να σε πείσουν πως «τίποτα δεν άλλαξε» και να σου καλύψουν τον εσωτερικό τρόμο της ματαιότητας. 

Επαναστάτες του πληκτρολογίου

 

Οι «επαναστάτες του πληκτρολογίου» όπως τους ονόμασες ή «του καναπέ» όπως τους προτιμάς..

Είναι αυτοί που ψάχνουν, μελετάνε, ερευνούν ασταμάτητα γιατί έχουν καταλάβει ότι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τη γνώση, την αντίληψή και την δράση τους.

Ο κόσμος ανάποδα

 

Ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα. Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα ίσως. Όλα που ανήκουν στο παρελθόν και δεν έχουν δημιουργική, ευεργετική ενέργεια, πρέπει να φύγουν.

Για να πάρεις έστω μια αμυδρή ιδέα, σκέψου για λίγο αυτό που έγραφα χρόνια πριν.

Για τον διάλογο

Είναι εύκολες οι διακηρύξεις μας, οι θεωρίες και τα κηρύγματα όταν δεν υπάρχει πραγματικός αποδέκτης, όταν δεν υπάρχει πραγματικός διάλογος. 

Δεν έχουν όμως συνέχεια! Θαυμάζουμε, συμφωνούμε ή ειρηνευόμαστε, διαφωνούμε, αλλά δεν προχωράμε. Δεν θεραπεύουμε τον κόσμο μας. Δεν εξελίσσουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους. Δεν προσφέρουμε αλλά αφαιρούμε.

Η επίμονη πρόκλησή μας

Όταν ξεχνάμε πράγματα σημαντικά μέσα στην καθημερινότητά μας, συνήθως σημαίνει πως δεν τα έχουμε μάθει όπως νομίζαμε. Αλλά με τόση υπερφόρτωση άσχετων και ασύνδετων πληροφοριών, ποια είναι τα ουσιαστικά και ποια όχι;

Αυταπάτες

Με θλίβει η προχειρότητα, η αδιαφορία.

Με θλίβει ο φόβος που κρύβεται πίσω από ΚΑΙ τα δύο.

Άδεια λόγια, επαναληπτικές ανούσιες πράξεις, που δεν αλλάζουν τίποτα από την ουσία της ζωής.

Η ζωή είναι αλλού

Ο κίνδυνος όταν τα καταστρέφεις όλα είναι να μη μείνει τίποτα όρθιο.

Αλλά αν το πιστέψεις αυτό, ο φόβος σε κατέχει για πάντα.

Δημιουργεί ψευδαισθήσεις, παρανοήσεις, ψεύτικες υπερασπίσεις και κατηγορίες.

Όλα είναι χρήμα;

Όλα είναι χρήμα.

Αλλά πίσω από το χρήμα, βρίσκεται αυτή η ταυτότητα που πασχίζει ο σύγχρονος άνθρωπος να διαφυλάξει.

Ποιος είμαι;

Μόνη

Το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να συμμετέχω σε κοινότυπες συζητήσεις.

Οι επιφανειακοί συναισθηματισμοί με αφήνουν αδιάφορη.

Οι κολλητοί είναι μόνο οι υποστηρικτές που η κατήχηση στο σχολείο μας έμαθε πως είναι οι «φίλοι». Δεν είναι! Είναι μόνο οι βολευτές της θέασης που εμμονικά διατηρούμε όταν φοβόμαστε οποιαδήποτε άλλη.

Μαζί

Η «δουλειά» μου ως θηλυκό είναι

Να είσαι ήρεμος στα ταξίδια σου για να επιστρέφεις με ασφάλεια

Να είσαι δυνατός στις συναλλαγές σου για να σε καμαρώνω

Να είσαι ελεύθερος στις μετακινήσεις σου για να εξερευνάς το άγνωστο

Μηχανισμοί επιβίωσης

Ένοιωσες πολύ θυμό φεύγοντας. Αν δεν τον παραδεχτείς και δεν τον εκφράσεις και σε μένα (η εκτόνωση σε μένα είναι άλλο..), θα συνεχίσει να δηλητηριάζει τη σχέση αλλά και τον εαυτό σου υπόγεια. Όπως δουλεύει ο καρκίνος και η κάθε «ανίατη» ασθένεια.

Δεν σού έμαθαν όμως πως «η (όποια) σχέση» συνεχίζεται μέσα σου, ακόμα κι όταν εσύ φεύγεις, μέχρι να ενώσεις τα κομμάτια σου. Σού έμαθαν πως φεύγοντας γλυτώνεις, απαλλάσσεσαι, κι έτσι ακόμα φεύγεις, ακόμα τρέχεις…

Τα αυτονόητα (;)

Πολλά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, φανερά, ευδιάκριτα. Δεν είναι!

Για να μπορείς να σκεφτείς πραγματικά, θα πρέπει να έχεις ένα απελευθερωμένο νου. Δεν έχεις, γιατί ο νους όλων μας έχει προγραμματιστεί, έχει διαμορφωθεί ασυνείδητα. Λέγεται "σχολειοποίηση", "κοινωνικοποίηση".

Για να μπορείς να αποφασίζεις θα πρέπει να έχεις επιλογές. Δεν έχεις ιδιαίτερα, γιατί έχεις εξαναγκασμούς, υποχρεώσεις, βαρίδια που ποτέ δεν αμφισβήτησες. Άλλωστε, πρέπει να παραμένουμε γρανάζια της μηχανής.

Ό,τι δε σε σκοτώνει

«Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Αλλά έχουμε ιδέα τι, πώς σκοτώνει, ποια είναι η πραγματική δύναμη, πέρα από τη θεωρία; 

Υποθετικές ερωτήσεις που πιέζουν (όλο και περισσότερο) για προσωπικές, αληθινές απαντήσεις.

Η εκπαίδευσή μας όμως είναι θεωρητική. Οι ερωτήσεις μας παραμένουν υποθετικές. Στοχασμοί χωρίς αντίκρισμα πρακτικότητας καθώς η ζωή μάς περιμένει να φανερωθούμε. Ή έτσι νομίζουμε...πως «περιμένει»..

Η μετάλλαξη της δικαιοσύνης

Πόσο καλά έχουμε γαλουχηθεί ώστε να πιστεύουμε πως η "δικαστική εξουσία" είναι συνώνυμο της "δικαιοσύνης! Οι δυο έννοιες δεν θα μπορούσαν να απέχουν περισσότερο η μια από την άλλη!

Αλλά το προσπερνάμε. Γιατί έτσι μάθαμε. Και δεν διδαχθήκαμε να αμφισβητούμε όσα μάθαμε! Υπάρχει πάντα λόγος που προσπερνάμε όμως όσα προσπερνάμε...

Συνεχίζοντας να διεξάγουμε πολέμους

Όλοι οι πόλεμοι γίνονται για εγωισμούς.
Χωρίς εξαίρεση!

Δεν υπάρχει "δίκαιος πόλεμος". Ιστορικά!
Θα έπρεπε να είναι πλέον φανερό αλλά δεν είναι, εφόσον δεν έχουμε καταφέρει να τους σταματήσουμε, να τους εμποδίσουμε ή να μην τους δικαιολογούμε.

ΟΛΟΙ οι πόλεμοι έχουν αφετηρία μέσα μας.

Είσαι...Είμαι...

Είσαι αυτός που με αναγκάζει να μετακινούμαι.

Να τολμώ να βγαίνω από το καβούκι μου.

Να σταματάω για να απλώνομαι, να εκφράζομαι.

Είσαι η κίνηση,
η συγκεκριμένη κίνηση στο χάος μου.

Είσαι η έκφραση της ουσίας μου,

κι εγώ δεν κλείνομαι σε πλάνα για να σε περιορίζω.

Ο φόβος του πόνου...μια συνεχιζόμενη επιμονή.

Σκέφτομαι, με θλίψη, πως αυτός ο κόσμος ακόμα επιμένει να λειτουργεί ανάποδα από τους Νόμους που τον διέπουν. Δεν είναι φανεροί ακόμα; Δεν γίνονται αντιληπτοί ακόμα;

Περιμένεις να δεις την αλλαγή που δεν είσαι πρόθυμος να εκφράσεις με σκέψη, λόγο και στάση ζωής.

Περιμένεις να γίνεις αποδεκτός χωρίς να υποστείς την κοροϊδία, την απόρριψη.

Περιμένεις να κερδίσεις τη μάχη χωρίς να χρειαστεί να τη δώσεις.

Περιμένεις να αγαπηθείς χωρίς να έχεις αγαπήσει, μόνο απαιτείς δωρεάν παροχές...

Ο Έρωτας που σού διαφεύγει

Παραπλανημένοι «σοφοί»...

Λένε, πως αν χάσεις την αγάπη μιας γυναίκας, αν δεν πετύχεις στην αγάπη, γίνεσαι φιλόσοφος….με δικά μου λόγια.

Λένε… Άνδρες λένε. Άνδρες έχουν βγάλει τις περισσότερες ρήσεις.

Τραγικό!

Μόνος, μπορείς να φτάσεις μόνο μέχρι το κατώφλι της ψυχής σου. Δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα, να εισέλθεις. Είναι αδύνατον!

Και πάλι από την αρχή

Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν μεγάλωσα!

Όλα όσα φαίνονται φυσιολογικά, λογικά, ώριμα για τους άλλους, εμένα μού προκαλούν ερωτηματικά. Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς; Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δεν γίνεται; Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και πάλι από την αρχή!

Σκέφτομαι συχνά ότι αύριο μπορεί να πεθάνω. Θέλω να έχω ζήσει! Θέλω να μη μετανοιώνω και δεν το κάνω. Θέλω να αισθάνομαι τα πάντα, να γεύομαι, να ψάχνω, να δοκιμάζω. Θέλω να είμαι διάφανη, τρελή!

Πολεμάτε αλλήλους ως εαυτόν

Μαθαίνουμε να μη μιλάμε,
να μην αντιστεκόμαστε,
να μην κουνάμε τα νερά,
να μη φαινόμαστε,
να μην ξεστρατίζουμε,
να δεχόμαστε την εξουσία.

Μαθαίνουμε... Και μετά όλα μάς φαίνονται φυσιολογικά.
Συμμορφωνόμαστε, δεχόμαστε, σκύβουμε, ανεχόμαστε, κλειδωνόμαστε.
Γινόμαστε φυσιολογικοί.

Μοιραζόμαστε με άλλους φυσιολογικούς την κατασκευασμένη φυσιολογικότητα μας.
Επιδεικνύουμε την κοινή δειλία μας.