Ό,τι δε σε σκοτώνει

«Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Αλλά έχουμε ιδέα τι, πώς σκοτώνει, ποια είναι η πραγματική δύναμη, πέρα από τη θεωρία; 

Υποθετικές ερωτήσεις που πιέζουν (όλο και περισσότερο) για προσωπικές, αληθινές απαντήσεις.

Η εκπαίδευσή μας όμως είναι θεωρητική. Οι ερωτήσεις μας παραμένουν υποθετικές. Στοχασμοί χωρίς αντίκρισμα πρακτικότητας καθώς η ζωή μάς περιμένει να φανερωθούμε. Ή έτσι νομίζουμε...πως «περιμένει»..

Όλες οι ερωτήσεις πιέζουν για αληθινές απαντήσεις. Αυτές που θα έχουν συνέπεια στάσης: πράξης και λόγου ως ένα, χωρίς κρυμμένες προθέσεις. Ακόμα κι αυτές που δεν έχουμε θέσει συνειδητά. Εξακολουθούν να υπάρχουν.

Έχουμε όμως υποβιβάσει τη σκέψη μας, τον εαυτό μας, πάντα ακολουθώντας την εκπαίδευση και το παράδειγμα των γύρω μας, της κοινωνίας. Άσχετα αν δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα. Είναι το μόνο που έχουμε για να μιμηθούμε. Ποιος θέλει να διαφέρει; Να είναι δακτυλοδεικτούμενος; Πώς να αντέξει τόση μοναξιά, τόση απομόνωση;

Βέβαια, ούτε και η παραμορφωμένη εικόνα του κόσμου αντέχεται, ούτε αυτή του παραμορφωμένου μας εαυτού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τα μάτια κοιτάνε προς τα έξω.

Οι θεωρητικοί δεν πείθουν πια. Τα νέα παιδιά το αισθάνονται..

Όλα όσα σε δυσκολεύουν, έχουν πρώτα μια αρνητική χροιά…πονάς, περιορίζεσαι, αντιμάχεσαι, κλείνεσαι, εναντιώνεσαι, αισθάνεσαι τη βία, χάνεσαι, διερωτάσαι, αμφιβάλλεις κλπ κλπ

Όλο αυτό, επειδή έχουμε φέρει τη σκοτεινή δύναμη ως επικρατέστερη και δυνατότερη σε αυτόν τον κόσμο. Οι ιστορίες που διδαχθήκαμε ως αλήθεια είναι όλες μισές. Δεν είναι το τέλος και δεν ήταν έτσι πάντα. Αλλά έτσι είναι τώρα, και πάντα χρειάζεται να ξεκινάμε από αυτό που ΕΙΝΑΙ με αναγνώριση και σεβασμό.

Όσο τα απορρίπτεις όλ’ αυτά θεωρώντας πως θα έπρεπε να είναι αλλιώς, τόσο βυθίζεσαι στην άγνοια, τόσο πονάς, τόσο προεκτείνεις το χρόνο βασανιστικά.Τόσο κατακρίνεις αυθαίρετα και όλους τους άλλους, μεγαλώνοντας τη βία γύρω σου επειδή δεν καταλαβαίνεις. .

Όσο βλέπεις και βιώνεις όλ’ αυτά που θέλουν να σε πείσουν ως επικρατέστερα, δεν βλέπεις καθαρά. Σού λείπουν πληροφορίες, χρειάζεσαι κι άλλα κομματάκια του πάζλ που δεν έχεις και πρέπει να βρεις.

Ο δρόμος είναι «από μέσα», διαμέσου…

Χρειάζεται θάρρος. Χρειάζεται να καταλάβεις και να αγκαλιάσεις το Θηλυκό. Χρειάζεται ένας πολύ διαφορετικός «νους» που θα το κάνει. Αυτή όμως είναι μια άλλη παιδεία. 

Αποφοιτάμε κενοί, μισοί, απροετοίμαστοι. Οι πληροφορίες που χρειαζόμαστε είναι τελείως άλλες. Και πλέον δεν είναι άγνωστες.