Τολμώντας την αποδόμηση

Η αποδόμηση της ταυτότητας είναι πλέον αναπόφευκτη.

Όλα όσα νομίζουμε, πιστεύουμε ότι είμαστε, θα πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό της έκφρασης του αληθινού Είναι μας.

Πώς όμως να συμβεί όταν όλες οι έννοιες έχουν διαστρεβλωθεί, όταν το μόνο που εμπιστευόμαστε είναι το νου που δημιούργησε την ταυτότητά μας αρχικά;

Οι άνθρωποι όλοι δεν είναι όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ή όπως τους βλέπουμε και μας αρέσει να τους τοποθετούμε. Χρειάζεται «απλά» να αναλάβουμε την ευθύνη να εξετάσουμε τη δική μας όραση, την δική μας κατανόηση και τοποθέτηση των πάντων, έτσι όπως έχει καταχωρηθεί και βολεύει το δομημένο μας εγώ.


Δύσκολη υπόθεση για όποιον θέλει να διατηρεί την ταυτότητά του και όλα όσα νομίζει πως γνωρίζει. Ομολογουμένως έχουμε σπαταλήσει άπειρη ενέργεια για να χτίσουμε αυτό που τώρα πρέπει να γκρεμίσουμε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στη συλλογική, κοινωνική μας πραγματικότητα.

Η ενστικτώδης αντίδρασή μας είναι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε όσο μπορούμε αυτό το οικοδόμημα που η πλήρης καταστροφή του φαίνεται να απειλή την ίδια την ύπαρξή μας. Θα το «καθυστερήσουμε» όσο μπορούμε, παίζοντας ουσιαστικά με διάφορες θεωρίες και χειρισμούς που ωραιοποιούν και δικαιολογούν αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε.

Όμως η ζωή είναι δίκαιη και «ανταμείβει» τους τολμηρούς με καθαρή όραση, ενώ ωθεί τους φοβικούς σε ραγδαίες αλλαγές που δεν προλαβαίνουν να συνειδητοποιήσουν ή να χειραγωγήσουν. Γιατί; Μα επειδή φυσικά ο κόσμος, η ύπαρξη, η ζωή δεν μας ανήκει προσωπικά, δεν ανταποκρίνεται στα εγωιστικά θέλω μας, δεν εξαρτάται από την άποψή μας για αυτήν. Είμαστε συνδεδεμένοι, είμαστε κομμάτια – μέρη του Όλου, του Ενός, που διαστέλλεται, εξελίσσεται, επεκτείνεται, με βάσει τους συμπαντικούς νόμους που το εγώ αδυνατεί να αποδεχτεί καθώς απειλούν την ίδια την κυριαρχία του επάνω στη συνειδητότητα.

Τι σημαίνει όμως πραγματικά η «αποδόμηση» που τόσο συχνά και με τόσους διαφορετικούς τρόπους έχουμε όλοι διαβάσει ή ακούσει; Πολύ απλά, σημαίνει να κοιτάξουμε ταπεινά και με θάρρος τον ίδιο μας τον εαυτό – κάτι που ΣΑΦΩΣ δεν έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε – για να ανακαλύψουμε όλα όσα θέλαμε να διατηρούμε κρυμμένα από τη συνειδητότητά μας.

Πολλοί πιστεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, έχοντας παγιωμένες απόψεις για το ποιοι είναι και πώς λειτουργούν. Η πειθαρχημένη παρατήρηση και η καθημερινή αφοσίωση σε αυτήν, σύντομα αποδεικνύουν ότι οι απόψεις και οι ιδέες μας για τον εαυτό μας, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι σίγουρο αυτό; Ναι είναι, γιατί έχουμε καταβάλει μεγάλες προσπάθειες, ασυνείδητα ως επί το πλείστον, να κρατάμε κρυφά πολλά κομμάτια του εαυτού μας, που αναπόφευκτα βρίσκονται σε αντιπαράθεση, ζητάνε την προσοχή μας και χρειάζεται να αποδεχτούμε.

Άλλοι πάλι θέλουν επίμονα να αλλάξουν τον εαυτό τους επειδή έχουν αποφασίσει πως δεν τον αποδέχονται και πως αποτελεί εμπόδιο στους στόχους τους. Αυτή είναι μια εξίσου «άκυρη» διαδικασία και επίπονη, άσκοπη προσπάθεια αφού κάθε τέτοια απόπειρα πέφτει αναπόφευκτα στο κενό. Όχι μόνο γιατί η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προγραμματισμού (μηχανισμοί αντίδρασης δηλαδή), αλλά κυρίως επειδή ο προγραμματισμός αυτός σε έχει πείσει ότι «για όλα φταίει ο εαυτός σου». Η όποια συμπεριφορά είναι όπως τα σωματικά συμπτώματα που έχουμε κατά καιρούς. Η καταστολή των συμπτωμάτων είναι σχετικά εύκολη υπόθεση και πάγια πρακτική σύμφωνα με το σύστημα εκπαίδευσης που έχουμε όλοι υποστεί. Οι πραγματικές αιτίες όμως κρύβονται πάντα πίσω από την επιφάνεια, που στην προκειμένη περίπτωση, είναι ο προγραμματισμός του νου.

Οι πεποιθήσεις που κατά κύριο λόγο περνάνε αθέατες από τον επιφανειακό, γραμμικό νου, αποτελούν τη δομή του συστήματος σκέψης που μας παγιδεύει γιατί μας περιορίζει σε ιδέες βασισμένες σε ερμηνείες του παρελθόντος και σε διδαχές που ποτέ δεν αμφισβητήσαμε σοβαρά, συνειδητά. Δεν αφορούν μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους, τον κόσμο γύρω μας, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε, πιστεύοντας ότι βλέπουμε αντικειμενικά.

Είναι σίγουρα άβολη κατάσταση και πραγματικό ξεβόλεμα για όποιον θέλει πραγματικά να απελευθερωθεί από τους περιορισμούς του και τα γρανάζια του νου του. Είναι μια διαδικασία που σίγουρα δεν έχει γυρισμό, όσο κι αν την «τρενάρουμε» όσο κι αν φοβόμαστε κατά καιρούς να προχωρήσουμε. Δεν γίνεται δηλαδή, όταν αρχίσεις να βλέπεις καθαρότερα να προσποιείσαι ότι είσαι τυφλός. Όσο απελευθερωνόμαστε από τα δεσμά μας, τόσο αυξάνεται η ευθύνη μας να είμαστε σε κάθε φάση και στάση της ζωής μας αληθινοί.

Η ευθύνη είναι κάτι που οι περισσότεροι φοβούνται και αρνούνται να αναλάβουν, επειδή έχει επιβαρυνθεί με την ερμηνεία που εξυπηρετεί την επικράτηση του προγραμματισμού του εγώ και την κυριαρχία του συστήματος της υποδούλωσης του ανθρώπου. Πιστεύουμε ότι η υπευθυνότητα είναι κόντρα σε ό,τι θέλουμε, ότι είμαστε. Επικαλύπτεται με το ένδυμα της τιμωρίας, των συνεπειών, της ανταμοιβής και πολλά άλλα ψεύτικα προσωπεία και προγραμματισμούς που μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε το λυτρωτικό νόημά της και να αναλάβουμε την έκφραση του πραγματικού μας εαυτού.

Βρισκόμαστε ίσως σε ένα κομβικό σημείο της εξέλιξής μας ως ανθρωπότητα, όπου η αναβολή της ανάληψης της ευθύνης του εαυτού μας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ελευθερία και προς τη δημιουργία μας ανθρωπότητας χτισμένης σε διαφορετικές, αξιοκρατικές και δημιουργικές, συνειδησιακά ανυψωμένες βάσεις.

Οι άπειροι ειδικοί και μη, ζουν αυτή τη στιγμή στο έπακρο της επιτυχίας και της δόξας τους, προσφέροντας έτοιμες απαντήσεις στα διψασμένα εγώ και πάμπολλες πληροφορίες που ικανοποιούν τις ίδιες διαμορφωμένες πεποιθήσεις τους. Αναπόφευκτα, γυρνάμε γύρω γύρω, αναζητώντας εύκολες λύσεις, ανώδυνες πρακτικές, όπως κάνουμε και με το σώμα μας, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε, ο καθένας για τον εαυτό του, ότι όλα όσα υπάρχουν και προσφέρονται απλόχερα εκεί έξω, αποτελούν μόνο την επιφάνεια της ουσίας, μας διατηρούν σε ένα κυνήγι γνώσης αλλά ουσιαστικά δεν αλλάζουν την πραγματικότητά μας παρά μόνο προσωρινά και επιφανειακά.

Δεν είναι καμία επιστήμη να εισχωρήσεις συνειδητά στον εαυτό σου, να μάθεις τα κρυμμένα σου μυστικά και να ενοποιήσεις τα κομμάτια σου. Έχεις όμως εκπαιδευτεί, σε όλα τα ιδρύματα του υπάρχοντος συστήματος, να κοιτάς έξω και μακριά από τον ίδιο σου το νου για απαντήσεις που μπορείς να βρεις ο ίδιος, εισχωρώντας πέρα από τον προγραμματισμό σου και έχοντας επαφή με την ουσία σου.

Δεν είναι μόνο το άγνωστο που σε απειλεί, είναι πολλά. Φοβάσαι να χάσεις όλα όσα μέχρι τώρα έχεις αποκτήσει, χωρίς να διερωτάσαι ή να τολμάς να παραδεχτείς ΤΙ έχεις ουσιαστικά που φοβάσαι να χάσεις, εκτός από την ασφάλεια που σου προσφέρει το γνώριμο και το σταθερό. Φοβάσαι να δεις κάποιες πτυχές ή κομμάτια του εαυτού σου που «δεν θ’ αποδεχτείς» απλά επειδή τα έχεις κατατάξει ως αρνητικά και απορριπτέα και τα κατακρίνεις στους άλλους. Φοβάσαι να διαφέρεις από τους γύρω σου και να τολμήσεις τη ζωή που ονειρεύτηκες ή που δεν θα έμοιαζε με όλα όσα έχεις τώρα να σε περιτριγυρίζουν. Φοβάσαι να αφήσεις το παλιό να πεθάνει γιατί δεν βλέπεις το καινούργιο ν’ αναδύεται. Πάνω απ’ όλα όμως φοβάσαι να ζήσεις, έστω κι αν δεν το έχεις σκεφτεί συνειδητά ποτέ. Φοβάσαι ακριβώς όλ’ αυτά που λες ότι θέλεις και κυνηγάς: ευτυχία, αυτάρκεια, αφθονία…

Και φυσικά, στη βάση του προγραμματισμού σου υπάρχει ένα αδιάψευστο μίσος για τον εαυτό σου, κρυμμένες ενοχές που σου απαγορεύουν να έχεις, να είσαι, να γίνεις. Το πέπλο της απάτης της ενοχοποίησής σου βαραίνει πολύ πειστικά μπροστά σου, για να έχεις την ευκαιρία ακόμα και να διανοηθείς οτιδήποτε διαφορετικό.

Το έχω ξαναγράψει: ο φόβος δεν σε απειλεί. Τον φόβο πρέπει να τον σέβεσαι και να τον κοιτάς κατάματα για να τον κατανοήσεις, να τον ξεπεράσεις και να ελευθερωθείς μεταμορφωμένος. Ο φόβος σου δείχνει ότι μετακινείσαι προς άγνωστες περιοχές. Σε προκαλεί να σπάσεις τα όριά σου, να ξεπεράσεις το γνώριμο, αυτό που έχεις ήδη κατακτήσει και να προχωρήσεις ανακαλύπτοντας νέους ορίζοντες, νέες εμπειρίες, που διαφορετικά σου διαφεύγουν. Δες το και διαφορετικά… αν εξακολουθείς να φοβάσαι το φόβο, θα είσαι πάντα δέσμιός του, μιας αόρατης σκιάς που γίνεται εφιάλτης και στον ύπνο αλλά και στον ξύπνιο σου.

Πολλές φορές η λογική θα σου υπαγορεύει άλλα, το ένστικτό σου άλλα, ο φόβος άλλα, η παρόρμησή σου άλλα κ.ο.κ. Τι θ’ ακούσεις; Από ποιον θα ζητήσεις απαντήσεις αν δεν έχεις μάθει να δια-λογίζεσαι με τον Εαυτό σου; Με ποιους και με πόσους πρέπει να συζητάς για να καταλήξεις σε μια απόφαση την οποία θα μετανοιώσεις μετά ή θα αναθεωρείς συνεχώς γιατί δεν θα μπορείς να αφοσιώνεσαι σε αυτήν; Ποιους θα θεωρείς υπεύθυνους για την πραγματικότητά σου, αν εσύ δεν αναλάβεις την ευθύνη να αποκτήσεις μια σχέση υγιή και ενοποιημένη με την ουσία σου;


Χριστιάνα Σοφία