Η τραγωδία αρχίζει...

Πλησιάζει το ξεκίνημα μιας ακόμα νέας ακαδημαϊκής χρονιάς. Όσο σκέφτομαι τα παιδάκια (ειδικά), που, εκτός από την καθιερωμένη βόλτα στο Jumbo για να ζήσουν για λίγο το φαντασμαγορικό όνειρο των νέων αποκτημάτων, στον χρωματιστό, λαμπρό κόσμο της ύλης, αυτό που τα περιμένει είναι κάθε άλλο παρά παράταση της χαράς, του ενθουσιασμού και της δημιουργικότητάς τους. 

Η συνέχεια, λίγο πολύ γνώριμη… ατελείωτες ώρες στο διάβασμα, γεμάτες ώρες και μέρες με επιλογές που δεν έχουν κάνει τα ίδια, μακριά από το παιχνίδι, μέσα σε μια κοινωνία του πρέπει, της διάγνωσης και της αντιμετώπισης, της επιφανειακής αξιολόγησης και της συνειδητότητας κλώνων. Με τρομάζει! Αυτά, ακόμα νομίζουν ότι ίσως κάτι αλλάξει, ίσως φέτος να είναι διαφορετικά όλα, προσδοκώντας από τον εαυτό τους να φτάσουν, να περάσουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έχουν ήδη μπει και παγιδευτεί στο παιχνίδι της σύγκρισης, της επίδειξης και του κρυφού…


Και οι γονείς από την άλλη, που γνωρίζουν όσα έχουν πολλές φορές ζήσει ήδη, μένουν αμήχανοι να κοιτούν ό,τι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, τρέμοντας, μετά τις διακοπές, το λούκι που τους περιμένει. Τι να πρωτοπρολάβουν; Πού να βρουν τη χαμένη τους αθωότητα, παρακολουθώντας ό,τι έχουν χτίσει να καταρρέει γύρω τους, απειλητικά κοντά;

Δεν πρέπει όμως από κάπου ν’ αρχίσουμε; Δεν πρέπει κάπως να ξεκινήσουμε να φανερωνόμαστε, να συνδεόμαστε, να ψάχνουμε νέες, δημιουργικές λύσεις και πραγματικότητες που δεν έχουμε χιλιο-επαναλάβει;

Οι πληροφορίες που φτάνουν σε μένα είναι απερίγραπτα απογοητευτικές, από όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος. Μιλώντας με νέα παιδιά, έφηβους, νέους ενήλικες που διαπιστώνουν τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος, γονείς και δασκάλους που αισθάνονται το ίδιο ανίκανοι να ανατρέψουν ό,τι μας δεσμεύει και φαντάζει αόριστο, κρυμμένο (πίσω από θέσεις, αρχές, νόμους απρόσωπους) γιατί κανείς δεν αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη… είναι πολλά, τι να πρωτοπιάσουν, να πρωτοαλλάξουν, να πρωτοπαλέψουν;

Πλέον, αρνούμαι την παραίτηση! Αρνούμαι τον συμβιβασμό γιατί "η γραφειοκρατία θα με διαλύσει", γιατί "το σύστημα είναι πάνω από μένα".

Τα θέματα είναι πολλά… διαγνώσεις μικρών παιδιών, προετοιμασία για το μέλλον, πίεση εξετάσεων, το κυνήγι των θέσεων και των βαθμών, η παραπαιδεία, η παράπλευρη νέα αντιμετώπιση δυσκολιών με μανιτάρια κέντρων που ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερα, οι μετακινήσεις δασκάλων, το κλάδεμα της δημιουργικότητάς τους, ο αποκλεισμός των γονιών για πολλούς λόγους (και προσωπικούς) από τη ζωή των παιδιών τους, ο διαμελισμός της προσωπικότητας σε ρόλους ανεξάρτητους και συγκρουόμενους, το άσκοπο ψάξιμο για μια θέση δημιουργικής εργασίας σε μια κοινωνία που αξιολογεί με γνωριμίες, χαρτιά και κέρδος.

Είναι πολλά… οφείλουμε να ξεκινήσουμε από κάπου. Αν όχι εμείς: οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι ειδικοί, τα νέα παιδιά, τότε ποιοι;