Σκόρπιες σκέψεις...μη δίνετε σημασία...

Διαισθάνομαι τελευταία ένα αόρατο «κενό» να πλανιέται στην ατμόσφαιρα, μια παγωμάρα, ένα φοβικό «σταμάτημα», σαν να περιμένει κάτι να συμβεί.

Η ενέργεια σίγουρα αλλάζει, αν και δεν γίνεται αντιληπτό αυτό σε συλλογικό επίπεδο. Τον φετινό χειμώνα θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά. Οι ισορροπίες αλλάζουν αλλά τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί. Σίγουρα ψηλαφούμε – όσοι μπορούμε – τις τάσεις, και βάσει αυτές επιλέγουμε τη δράση μας.

Βλέπω πολλούς να έχουν σταματήσει να μιλάνε. Πολλές προηγούμενες προβλέψεις, πέρασαν αναγκαστικά στην αφάνεια του ψεύδους. Πολλοί δήθεν αρχηγοί και καθοδηγητές σώπασαν ή έχασαν την αίγλη τους. Ανακυκλώμενα αποφθέγματα έχουν κοπάσει αρκετά. Απλοί, σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εκφράζονται δειλά. Καλό αυτό!

Πολλοί από μας βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες προσωπικές αλλαγές, χωρίς να διαφαίνεται καθαρά η μελλοντική πραγματικότητα που έπεται να δημιουργηθεί. Και εκεί ακριβώς κτυπά ανελέητα ο φόβος, ο πανικός και συχνά η προσπάθεια επιστροφής στο οικείο, σε μια απόπειρα να διατηρήσουμε ό,τι έχει πλέον φθαρεί.

Η μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο είναι τις περισσότερες φορές δύσκολη και βίαιη για πολλούς λόγους. Ο πιο εμφανές και συνήθης αιτία είναι ότι έχουμε μια σταθερή και αναλλοίωτη ιδέα για τον εαυτό μας, την οποία δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε. Φτιάχνουμε νοητικά μια πορεία, την οποία θέλουμε να υλοποιήσουμε και αυτήν κυνηγάμε. Όμως η ζωή λειτουργεί ανεξάρτητα από τις δικές μας ιδέες για αυτήν ή για εμάς, ως προσωπικότητες.

Η επιστήμη της Ψυχολογίας (εγωλογία περισσότερο είναι) λέει ότι το άτομο φτιάχνει την προσωπικότητά του, μέχρι τα επτά του χρόνια. Και εκεί ξεκινά το μπέρδεμα… τι σημαίνει αυτό; Οι περισσότεροι δεν έχουν πραγματικά ιδέα και έτσι μένουν παγιδευμένοι από αυτό που νομίζουν ότι είναι και δεν αλλάζει.

Όμως το «ποιος είσαι» το φτιάχνεις αληθινά καθημερινά… εγκαταλείποντας αυτό που ήσουν, επιλέγοντας ξανά, επανεξετάζοντας συνειδητά, χωρίς τραγικότητες και δράματα στη βιωματική πορεία της καθημερινότητάς σου. Λυπάμαι όταν όλο αυτό φτιάχνεται από επιτήδειους (συνειδητούς και ασυνείδητους) σε κάτι θεωρητικό, αόριστο και μακρινό. Δεν είναι! Είναι απλό και αφορά τα πάντα…

Θα πληρώσεις φέτος την εφορία ή όχι και γιατί; Θα επιστρέψεις στην προηγούμενη δουλειά σου μετά τις διακοπές, γιατί; Θα γράψεις τα παιδιά σου στο σχολείο, γιατί; Θα παραμείνεις παντρεμένος, γιατί; Θα παντρευτείς, γιατί; Θα κάνεις γυμναστική σήμερα, γιατί; Θα πάρεις τηλέφωνο τη φίλη σου να της πεις τι σου έκανε το αγόρι σου, γιατί; Θα απαντήσεις σε σχόλιο στο facebook, πώς και γιατί; Θα πληρώσεις το ΙΚΑ, γιατί; Θα ανήκεις στην ίδια θρησκεία των γονιών σου, γιατί; Θα δεις ειδήσεις στην τηλεόραση το βράδυ, γιατί; Θα βγεις για καφέ, θα μείνεις στο σπίτι, θα διαβάσεις, θα κάνεις τον ταξιτζή στα παιδιά σου, θα αναλάβεις τόσα ώστε να απουσιάζεις από το σπίτι, γιατί;

Η κάθε απόφαση και επιλογή μας, φτιάχνει λιθαράκι λιθαράκι αυτό που είμαστε κάθε στιγμή. Είναι και η οπτική μας που μας μπερδεύει γιατί απουσιάζει από τη συνειδητότητά μας ο παρατηρητής. Και τότε νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι όπως θέλουμε να τα βλέπουμε, όπως τα ορίζει το συλλογικό ασυνείδητο… αλλά τότε δεν ξεφεύγεις. Παγιδεύεσαι σε ένα ολόγραμμα που γίνεται πραγματικό.

Όμως, όταν τολμάς να βγαίνεις από την εικονική πραγματικότητα, πρέπει να έχεις το σθένος και την τόλμη να παραμένεις στο «κενό», μέχρι να καθαρίσει η ματιά σου και να ανοίξουν τα εσωτερικά μάτια σε μια μεγαλύτερη, σφαιρικότερη πραγματικότητα, που δεν θα σου την περιγράψει κανείς, ούτε χωράει σε λέξεις που έμαθες να χρησιμοποιείς.

Τι γράφω σήμερα;

Σκόρπιες σκέψεις… μη δίνετε σημασία… σας περιμένει το πρόγραμμα της μέρας για εκτέλεση…

Χριστιπάνα Σοφία