Λυπάμαι...

Πόσο λυπάμαι για όλη αυτήν την παραπληροφόρηση αλλά περισσότερο για όλους αυτούς που τη δέχονται ασυζητητί, διαιωνίζοντας το ανθρώπινο δράμα. Λυπάμαι και θυμώνω για πολλά πράγματα που πλέον αντιλαμβάνομαι κι ας θέλουν να κρύβονται από το προσκήνιο της συνειδητότητάς μας.

Λυπάμαι για τους απογοητευμένους και τους ευκολόπιστους που διαχώρισαν την πνευματικότητα από τον υλισμό, την καθημερινότητα από τη φιλοσοφία, το νόημα της ζωής με την επιλογή της δράσης τους. Βλέπω ανθρώπους που στερούνται διάκρισης να απορρίπτουν συνολικά, ό,τι έχουν αποφασίσει ότι δεν ταιριάζει με τις πεποιθήσεις και τις παρελθοντικές δομές τους.
Λυπάμαι για όλους ανθρώπους και ειδικά για πολλά νέα παιδιά που βλέπω να σπαταλιούνται στο βωμό της αγοράς, της ζήτησης και προσφοράς εργασίας, της ασφάλειας, παραμελώντας τα ταλέντα τους, το πάθος τους, γιατί όλοι και όλα τα πείθουν ότι «δεν μπορούν» ή «δεν δικαιούνται».

Λυπάμαι για όσους προσφέρουν απλόχερα πληροφορία που ονομάζουν γνώση, ενώ παραμένουν ενταγμένοι στο σύστημα που χρειάζονται για να παραμένουν ασφαλείς. Είναι άπειρες οι περιπτώσεις της προβολής ως αντάλλαγμα, από φόβο μήπως απορριφθούν ζητώντας ανταμοιβή για αυτό που αγαπούν και κατέχουν.

Λυπάμαι για τη συνεχιζόμενη άγνοιά μας για όσα συμβαίνουν δίπλα μας όμως αδυνατούμε να δούμε γιατί δεν θέλουμε να διαταράξουμε το οικοδόμημα που έχουμε φτιάξει. Η αφύπνιση της συνειδητότητας απαιτεί τη φανέρωση του καθενός μας για αυτό που είναι πραγματικά. Κι όμως, κρυφά παίζει το εγώ, πίσω από παρασκήνια, μακριά από αυλές και οπαδούς, όπου δρα αθέατο και ασφαλείς, εις βάρος της συνειδητότητάς μας.

Λυπάμαι που τόσα πολλά παιδιά χρησιμοποιούνται από το σύστημα για να καθιερώσουμε οι ενήλικες την αξία μας, εν αγνοία μας. Είναι πολύς ο πόνος, το μπέρδεμα, η ανάγκη να επανεξετάσουμε τα πάντα, αλλά δεν ακούμε, δεν προσέχουμε, δεν είμαστε ανοιχτοί.

Λυπάμαι για το ψέμα που φανερά παρουσιάζεται ως αλήθεια. Περισσότερο λυπάμαι για το πόσο εύκολα αυτό το ψέμα πείθει ακόμα, όλους όσους έχουν ανάγκη τη διατήρησή του.

Μερικές φορές φαίνομαι επιθετική, ανυπόμονη, καυστική. Είναι που έχω διαπιστώσει ότι οι θεωρίες «αγάπης και φωτός» είναι ψεύτικες και δεν λειτουργούν στην πραγματική ζωή. Μερικές φορές χρειαζόμαστε χαστούκια ("αγάπης" τα λέω, έτσι λειτουργεί και η ίδια η ζωή), διαφορετικά το εγώ παίρνει θάρρος και ανακυκλώνει, μέσα από την προσπάθεια του να παραμείνει στα γνωστά και κατακτημένα, λειτουργώντας επιδεικτικά την πειθώ που έχει εξασκήσει και εξειδικεύσει. Δεν παίζω τέτοια παιχνίδια πια ούτε με ενδιαφέρει να διατηρήσω ό,τι είναι βέβαιο και διαπιστωμένο ότι πρέπει να πεθάνει, να αλλάξει, να γκρεμιστεί. Καμία αλλαγή δεν συμβαίνει με ήρεμα μέσα. Ο πόλεμος πρέπει να διεξαχθεί εσωτερικά, διαφορετικά θα τον διεξάγουμε συνεχώς εξωτερικά. Μη βασίζεστε όμως στην έννοια του πολέμου που γνωρίζετε. Και αυτό το έχουν διαστρεβλώσει οι υποστηρικτές (στη θεωρία και στα λόγια) της αγάπης και της ειρήνης.

Στην πρώτη φανέρωση του ψεύδους, το εγώ πανικοβάλλεται, οι μάσκες πέφτουν, η θεωρία μπερδεύεται… όμως αυτά πλέον δεν με απασχολούν.Είναι τόσο φανεροί πλέον οι διάφοροι παίχτες και οι μάσκες τους, που δεν με τρομάζουν οι φοβικές αντιδράσεις τους.

Με απασχολεί το πού πάμε, το ποιοι είμαστε, το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, το τι είδους κόσμο θέλουμε… και δεν είναι θεωρητικά όλ’ αυτά, ούτε ανήκουν σε κανένα υποτιθέμενο μέλλον… ανήκουν όλα στο εδώ και τώρα!

Εδώ και τώρα, που φοβούνται οι περισσότεροι να αναλάβουν την ευθύνη της κάθε δράσης τους!

Εδώ και τώρα που δεν αντιλαμβάνονται πολλοί καμία διαφορά ανάμεσα στο εγώ και στον εαυτό τους και άρα δεν διαχωρίζουν την ουσία από την εικόνα τους.

"Εδώ και τώρα" που έχει γίνει λάβαρο αλλά όχι ζωή, πρακτικά, καθημερινά, με νόημα και διευρυμένη αντίληψη.

Λυμάμαι... είναι φορές που η θλίψη μετατρέπεται σε θυμό και λόγο. Άλλες φορές είναι βαριά και παραμένει βουβή... όμως η εσωτερική όραση δεν κλείνει πια, η συνειδητότητα δεν επιστρέφει...