Έχει λανθασμένα ταυτιστεί με το σχολείο, την εκπαίδευση και την ικανότητα προσαρμογής σε αυτό ή όχι.
Έχει περιοριστικά ταυτιστεί με τη διαχείρηση του λόγου και των συμβόλων. Άπειρες θεωρίες και μύθοι μπερδεύουν αλλά και κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
Ακόμα κι αν μιλήσουμε με τους ίδιους τους «δυσλεκτικούς», ερευνώντας τη διαφορετικότητά τους, μέσα από τους ίδιους, τι αλήθεια διαφορετικό ν’ αντιληφθούμε, όταν ο τρόπος που καταλήγουν σε συμπεράσματα παραμένει ο ίδιος, όταν κι εκείνοι αδυνατούν ν' αντιληφθούν πέρα από τον καθιερωμένο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων;
Τι διαφορετικό να υποθέσουν όταν, όπως όλους, σκέφτονται μέσα από αντιθέσεις, κατηγοριοποιήσεις, τις προσδοκίες και τις αδυναμίες που αντιλαμβάνονται ή που οι άλλοι τους καταλογίζουν;
Πώς ν' αντιληφθούν το εύρος της διαφορετικότητάς τους όταν δεν οι περιορισμοί βιώνονται και τα χαρίσματα ή οι δυνατότητες παραμένουν θεωρητικές;
Η τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Βρίσκονται και οι ίδιοι παγιδευμένοι - παρά τη διαφορετικότητά τους - στο ίδιο το σύστημα που τους εκπαιδεύει και παράλληλα "θέλει να τους βοηθήσει".
Βλέπουμε αυτά που περιμένουμε ή πιστεύουμε ότι θα δούμε.
Κατηγοριοποιούμε τα αντίθετα ως ολοκληρωμένες πραγματικότητες και αδυνατούμε να δούμε οτιδήποτε διαφορετικό πέρα από αυτές.
Περίπου τα ίδια θα μπορούσα να πω και για τον Αυτισμό, τη διάσπαση προσοχής, την υπερκινητικότητα και ό,τι άλλο έχει ονομαστεί «μαθησιακή δυσκολία» ενώ δεν είναι.
Η πραγματική πρόκληση βρίσκεται στο να καταλάβουμε εμείς. Η ουσιαστική μετακίνηση θα ήταν να απεγκλωβιστούμε από όλα όσα πιστεύουμε πως γνωρίζουμε. Οι πραγματικές αποκαλύψεις περιμένουν την αμφισβήτηση των υφιστάμενων θεωριών μας.
Φυσικά, αυτό έχει κόστος, αναίρεση της ασφάλειας της «ειδικότητάς μας», επιστροφή στην έρευνα περισσότερο, με ανοιχτό μυαλό και την ικανότητα της αγνής παρατήρησης, σε αντίθεση με την κατηγοριοποίηση βάση όλων όσων πιστεύουμε πως γνωρίζουμε.
Σίγουρα αυτό δεν αφορά όλους αλλά τους πιο θαρραλέους «ειδικούς» και τους γονείς εκείνους που έχουν ήδη παρελάσει στις διάφορες μεθόδους του συστήματος, χωρίς ουσιαστικά να έχουν πάρει απαντήσεις ή να έχουν λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα (μαθησιακό και μη) των παιδιών τους.
Αφορά επίσης όλους τους «διαφορετικούς» εφήβους και ενήλικες, που αν και έχουν «φορέσει» κάποια από αυτές τις ταμπέλες, εξακολουθούν να διαισθάνονται ότι δεν έχουν ακόμα λύσει το γρίφο του πώς σκέφτονται και ποιοι ΕΙΝΑΙ στην πραγματικότητα.
Η πορεία, σε αυτό το στάδιο, είναι ατομική και χρειάζεται προσωπική συμμετοχή, με διάλογο, ερωτήσεις και καινούργιες απαντήσεις καθώς και την πρόθεση να μετακινηθούμε: όλοι μας!
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου