Δεν Θέλω!

Δεν θέλω να εντάξω κανένα παιδί στην κοινωνία! Θέλω να μεγαλώσουν υγιή παιδιά, με καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά, που θα αλλάξουν την κοινωνία και θα δημιουργήσουν ένα διαφορετικό κόσμο. Αν η «ένταξη» είναι ο σκοπός και η ελεύθερη δημιουργία πέρα από πλαίσια περιοριστικά είναι παράνομη, τότε επιλέγω να είμαι παράνομη.

Δεν θέλω άλλες επαναλήψεις γνώριμων πεδίων, που προσπαθούν να αναβιώσουν, μέσα από έλλειψη φαντασίας και στεγνής μοιρολατρίας.

Δεν θέλω να ανήκω σε κανένα κίνημα αναβίωσης, κανένα ψέμα που θέλει τη ζωή να λειτουργεί ανάποδα και προάγει το μίσος και την έχθρα. Δεν θέλω να υποστηρίζω οτιδήποτε προσπαθεί, είτε άμεσα είτε πλαγίως, να στερήσει το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία της δημιουργικής έκφρασης.

Δεν θέλω να είναι όλα τα παιδιά ίδια, να τα στοιχίζω και να τα μετράω σα να είναι ή πρέπει να είναι όλα μήλα ή πορτοκάλια. Είναι ό,τι αφύσικο έχουμε δεχθεί ως φυσιολογικό.

Δεν θέλω τα παιδιά να δειλιάζουν ή να επιτίθονται, μπροστά στο φόβο που δεν έμαθαν να αντικρίζουν με θάρρος μέσα τους. Θέλω θαρραλέους ανθρώπους που τολμούν να φανερωθούν με αγνότητα και προθυμία, μπροστά στην αλήθεια τους, όποιος κι αν είναι ο επιλεγμένος μάρτυρας αυτής.

Δεν θέλω άλλα παιδιά χωρίς ευθύνη, σκοπό και κατεύθυνση εσωτερική. Δεν θέλω άλλες παρορμητικές εκρήξεις, εξάρσεις αδρεναλίνης της κρυμμένης έλλειψης εμπιστοσύνης στη ζωή.

Δεν θέλω να κρυβόμαστε πίσω από έννοιες που τα παιδιά προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν. Δεν θέλω άλλες σιωπές όταν οι εσωτερικές γίνονται δυσβάσταχτες. Δεν θέλω άλλο περιορισμό της ευτυχίας που η άγνοια έχει περιορίσει σε μεμονωμένες στιγμές που κυνηγάμε αδέξια, επιφανειακά.

Δεν θέλω τον έρωτα να κρύβεται ενοχικά και τη βία να φιγουράρει επιβλητικά, με το θράσος της πληροφόρησης μιας παρανοϊκής λογικής. Δεν θέλω άλλο να βλέπω ξενέρωτους ενήλικες που έχουν ξεχάσει (αν ήξεραν ποτέ) να ερωτεύονται και έχουν πάψει να ζουν αυθεντικά, με πάθος, προσφέροντας κίνητρα δυναμικότητας αντί για συμβάσεις, φτιαχτές ασφάλειες πίσω από επιφανειακές δομές και ξεπερασμένα ιδανικά… δανεικά κι αυτά, όπως όλα όσα δεν διεκδικήσαμε.

Δεν θέλω να σπέρνουμε άλλο το φόβο της άρνησης στα παιδιά…

ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Μόνο τότε αρχίζουμε να ψάχνουμε, να δημιουργούμε, να εντοπίζουμε και να οραματιζόμαστε το «θέλω», το «Είμαι». Η πράξη γίνεται τότε τρόπος ζωής, όχι διαφημιστικό σποτ που ψάχνει οπαδούς, ούτε επανάσταση που επιβάλλεται από φιλόδοξους αρχηγούς με έτοιμες απαντήσεις που αρνούμαστε να ψάξουμε μέσα μας, από φόβο του γκρεμίσματος και της μετακίνησης προς στο άγνωστο.

Χριστιάνα Σοφία

για τα μέλη του φόρουμ, το θέμα,  εδώ