Για όλα…

Ο πόλεμος των απολαύσεων, η ενοχή που κρύβεται.

Στη ζωή μου, δεν σταματάω να «δουλεύω»… καμιά στιγμή. Όμως δεν φαίνεται καθώς οι έννοιες δεν είναι πλέον οι ίδιες για μένα.

Γελάω με τις δήθεν «ανώτερες», «καλύτερες», «ωριμότερες» επιλογές μερικών, που κρύβουν το ψέμα που δεν βλέπουν, γνωρίζοντας πως η εικόνα μου μπερδεύει και δυσκολεύει πολλούς.

Συντροφικές (ερωτικές) σχέσεις

Γιατί οι συντροφικές σχέσεις δεν πετυχαίνουν;

Γιατί δεν είμαστε «ευτυχισμένοι μαζί»;

Επειδή φτιάχνονται με γνώμονα την ασφάλεια, όπως κι αν ξεκινάνε, όποιες κι αν είναι οι νοητικές μας προθέσεις. Στο βάθος κυνηγάμε την ασφάλεια, την απαλλαγή από το φόβο και το άγνωστο, αναζητώντας τη λύτρωση στον άλλον, στη σχέση.

Αυτή είναι η απλή, ευθεία απάντηση. Στην πράξη, τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται ξεκάθαρα ή άμεσα.

Γιατί όμως, από την άλλη, οι συντροφικές σχέσεις είναι τόσο σημαντικές για μας;

Μέχρι το Πέταγμα

Όταν η άποψη μας βασίζεται σε γνώση άλλου, άρα δεν μπορούμε να τη στηρίξουμε με εμπειρία και δικά μας λόγια είναι δανεική και δεν έχει κανένα αντίκτυπο. Είναι κενή από ενέργεια. Απλά θρέφουμε το παιχνίδι της διαφωνίας /συμφωνίας των εγώ, χωρίς όμως να μετακινούμαστε και χωρίς να προσφέρουμε την ενέργεια της αυθεντικότητάς μας.

Κανένας νόμος δεν ισχύει αν τον έχουμε ξεπεράσει. Οι συμπαντικοί νόμοι υπάρχουν για καθοδήγηση. Οι νόμοι του κάθε επιπέδου της συνείδησης καταργούνται στο επόμενο επίπεδο. Όμως ο νους αντιλαμβάνεται κενό και χάος, που δεν υπάρχουν πραγματικά, απλά βρίσκεται η πραγματικότητα έξω /πέρα από το επίπεδο αντίληψής του.

Επιλεκτική παραμόρφωση της αντίληψης

Η ενέργεια που παίρνουμε είναι πολύ μεγαλύτερα από την ενέργεια που δίνουμε και αυτό δημιουργεί τεράστια ανισορροπία, που όμως δεν εντοπίζουμε και έτσι δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη.

Στην επιφάνεια της ζωής μας, στο επίπεδο του γραμμικού νου και των αισθήσεων, της ξεχωριστότητας και της απομόνωσης της αντίληψης, τα πράγματα φαίνονται ανάποδα: ότι δίνουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα παίρνουμε πίσω, κι έτσι εξακολουθούμε να κυνηγάμε και να προσπαθούμε να «δικαιωθούμε», να λάβουμε.

Η ανισορροπία μεγαλώνει με κάθε δήλωση της πρόθεσής μας κι εμείς εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε.

Για την αποδοχή

Αποδέχομαι δεν σημαίνει συμβιβάζομαι, ανέχομαι αυτό που δεν συμφωνεί με τη δική μου ύψιστη αλήθεια, την οποία είμαι διατεθειμένη να ψάχνω και να επανεξετάζω κάθε στιγμή.

Αποδέχομαι δεν σημαίνει υπομένω, υποτιμώντας τον εαυτό μου και τις δικές μου ανάγκες, τις οποίες αναγνωρίζω μέσα από τις πεποιθήσεις μου.

Αποδέχομαι δεν σημαίνει πως συμφωνώ και επηρεάζομαι από την άποψη και την ανάγκη σου, τα οποία εκτιμώ και λογαριάζω με ισότιμο σεβασμό με τα δικά μου.

Όλη η ζωή μας ένα καρναβάλι

Κάθε έθιμο σίγουρα έχει την αξία του, καθώς περνάμε από την εμπειρία της ζωής μας. Όμως όταν αρχίσει να γίνεται συνήθεια που ακολουθούμε μηχανικά, επειδή απλά «είναι καθιερωμένη», τότε αρχίζει, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε να λειτουργεί εναντίον μας. Όχι εναντίον της εικόνας μας, της κοινωνικής μας προσωπικότητας, μα εναντίον της συνειδητότητας, που έχουμε ξεχάσει πως είμαστε.

Κάθε χρόνο τα ίδια…

Μάσκες, στολές, πάρτι, παρελάσεις, ρύπανση, ψευδαισθήσεις, όμως εμείς συνεχίζουμε. Έχουμε ο καθένας μας τη δική του λογικο-συναισθηματική δικαιολογία που ενισχύουμε τις πρόσκαιρες κοινωνικές απολαύσεις μας.