Το εγώ ΕΙΝΑΙ ένα σύστημα, ένα κατασκεύασμα το οποίο έχουμε δομήσει με αναρίθμητες επαναλήψεις, οι οποίες καταλήγουν, μέσα από την εκπαιδευμένη εξειδίκευση, σε δόμηση, σε αποδόμηση, και σε αναδόμηση. Περνάμε ζωές ολόκληρες πιστεύοντας ότι ΕΙΜΑΣΤΕ οι πεποιθήσεις και το κατασκευασμένο εγώ μας.
Και το κάρμα; Πού ταιριάζει σε όλ’ αυτά; Όλα όσα ήμασταν, είμαστε, θα είμαστε, μεταλλάσσονται σε μια μεμονωμένη, αιώνια στιγμή, κατά την οποία καταφέρνουμε να επιτύχουμε τη σύνδεση Πνεύματος – Ψυχής και να ανυψωθούμε πάνω από το χρόνο και το χώρο, αλλά και την αποσπασματική αντίληψη/οπτική.
Γιατί γεννηθήκαμε;
Επειδή το θέλαμε!
Η Ψυχή – το παιγνιδιάρικο αιώνιο παιδί δεν κάνει διαχωρισμούς (καλό – κακό, ωφέλιμο – βλαβερό κλπ). Είναι αφοσιωμένο στην εμπειρική εξερεύνηση, στη διεύρυνση και στο ξεπέρασμα των ορίων του γνώριμου.
Μπορούμε να μάθουμε τα πάντα που χρειάζεται να γνωρίζουμε, μελετώντας τον εαυτό μας και τη ζωή. Ιδιαίτερα τα παιδιά! Μέσα από τα παιδιά που παραμένουν «ανοιχτά», μπορούμε να δούμε την Ψυχή…
……. όταν οι περισσότεροι βλέπουν μόνο την επιφανειακή προσωπικότητα.
.....................
Μαθαίνουμε με τον «δύσκολο τρόπο», για όσο το χρειαζόμαστε να το κάνουμε. Δεν υπάρχει κανείς που να μας τιμωρεί, παρά μόνο το δικό μας εγώ. Κανείς επίσης, δεν μπορεί να κρίνει την πορεία οποιουδήποτε άλλου, ούτε ακόμα το ίδιο το εγώ είναι ικανό να κρίνει τον εαυτό. Μπερδεύουμε τον «εαυτό» με το «εγώ», υποθέτοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό που μπορούμε ν’ αντιληφθούμε με τις αισθήσεις και τον επιφανειακό νου (που υπηρετεί το εγώ).
Πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους να παρεξηγήσουν τις προθέσεις των άλλων; Είναι εκπληκτικά εύκολο, και κάτι που οι περισσότεροι κάνουμε συνεχώς, καθώς αυτό μας απαλλάσσει από το να μετακινούμαστε από τη θέασή μας και να απελευθερωνόμαστε από τις πεποιθήσεις αλλά και τις κατασκευασμένες δομές μας.
Όλα τα συναισθήματα προέρχονται από το εγώ: τα όμορφα και τα άσχημα, τα θετικά και τα’ αρνητικά, τα ωφέλημα και τα περιοριστικά. Δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Βασίζονται κυρίως σε αυτό που εξυπηρετεί ή δεν εξυπηρετεί το εγώ. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα είναι λιγότερο άνθρωποι χωρίς συναισθήματα. Οι διαφημίσεις στοχεύουν στην διατήρηση αυτής της πλάνης. Οι κοινωνίες έχουν στηθεί βάση αυτών των πεποιθήσεων. Το μεγαλύτερο επίτευγμά μας ως ανθρωπότητα, μέχρι στιγμής, είναι το να μετακινούμαστε από την μια πολικότητα στην άλλη.
Κι όμως, η πραγματικότητα βρίσκεται πέρα από τα συναισθήματα, μέσα σε ένα ατάραχο νου – προϊόν μας ανεπηρέαστης, άφοβης καρδιάς. Εκεί αποκαλύπτονται οι επιγνώσεις και η σοφία, που επιτρέπουν την υπέρβαση, την αφύπνιση και την συνειδητή, αυθόρμητη δημιουργικότητα, απαλλαγμένη από την προσκόλληση στο αποτέλεσμα, το οποίο, παρόλα αυτά, διασφαλίζεται και εκπληρώνεται.
Ανυψωθείτε πάνω από τα συναισθήματα: παρατηρήστε τα, χωρίς ΚΑΜΙΑ κριτική, προτίμηση ή και κατηγοριοποίηση. Ανυψωθείτε πάνω από τη νοημοσύνη, απελευθερώνοντας τον εαυτό σας από την κριτική του εγώ, αποδεσμευμένοι από κάθε αντίδραση ή δράση. Αυτή είναι η πρώτη «μύηση».
Η δεύτερη «μύηση» συμβαίνει όταν έρχεστε σε επαφή με τη δική Σας Ανώτερη Διά-γνωση και αποδέχεστε την ανωτερότητά Της με χάρη, ευγνωμοσύνη και αφοσίωση, αποσιωπώντας όλες τις άλλες φωνές. Η ταπεινότητα αφορά το εγώ και είναι αναγκαία.
Η τρίτη «μύηση» συμβαίνει όταν αποφασίζετε και τολμάτε να μετατρέπετε τις διαγνώσεις και επιγνώσεις που σας έχουν δοθεί σε σοφία, μέσω της εμπειρίας στη ζωή σας.
Τότε, έχουμε αποδεχθεί και ακολουθήσει το κάλεσμα (αυτό που με άλλα λόγια λέμε: «ακολουθώ την Καρδιά μου») ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, με σκοπό να ζούμε μέσα από το Πνεύμα, οριοθετώντας και ξεχωρίζοντας τον εαυτό μας από την κοινωνία, όπου και όταν χρειάζεται. Αυτή είναι η πολυπόθητη ένωση Πνεύματος και Ψυχής, η οποία παράγει μια νέα φωτισμένη έκφραση του Εαυτού μέσα στην ατομικότητα, ως μια αυθεντική, πεφωτισμένη, εν-αγάπη οντότητα.
(Οι κατάλληλες λέγεις, οι οποίες θα προκαλέσουν εντελώς νέες, ανώτερες δονήσεις. θα ανακαλυφθούν και θα σχηματιστούν όταν η κρίσιμη μάζα έχει καταφέρει αυτήν την ανυψωμένη συνειδητοποίηση).
.....................
Το σώμα είναι ένα εργαλείο, ένα εργαλείο εμπειρίας, αλλά δεν επιτελεί κανένα αυτοσκοπό. Όταν έχουμε πλέον υπερβεί την προσκόλληση και την αφοσίωση να το υπηρετούμε, δύναται να μεταλλαχθεί, να φωτιστεί ή να επαλειφθεί εντελώς, ανάλογα με τον σκοπό του Πνεύματός μας για αυτό.
Όλες οι θεωρίες, οι αναλύσεις, οι πληροφορίες, εξυπηρετούν τη νόηση. Μήτε καλές, μήτε κακές, εξυπηρετούν (για να υπάρχουν) κάποιο ανώτερο σκοπό. Είναι δε, όλες προσωρινά πληροφοριακές, και ικανοποιούν ένα πολύ μικρό μέρος αυτού που είμαστε πραγματικά. Εν τέλει, από κάποιο σημείο και μετά, χρειάζεται ν’ απαλλαγούμε από όλες τις πληροφορίες, οι οποίες εμποδίζουν τη σύνδεση που είναι αναγκαία. Αυτό που υπάρχει πέρα από τη νοημοσύνη είναι απείρως πιο ευρύ από οτιδήποτε μπορούμε να συλλάβουμε ενόσω βρισκόμαστε σε (συνειδησιακή) συρρίκνωση, δέσμιοι στην εγωική (ενστικτώδη – νοητική - ψυχολογική) εμπειρία.
Το να παρατηρούμε συνεχώς, αποδεσμευμένοι από άποψη και αποταυτισμένοι από το συναίσθημα, είναι πολύ δύσκολο επειδή είναι απειλητικό για το εγώ. Καθώς χάνεται η ταυτότητα και το βόλεμα του γνώριμου, το δομημένο εγώ (το οποίο μπερδεύουμε με το Εγώ) αισθάνεται χαμένο, ανασφαλή και απομονωμένο.
Αυτή είναι η δεύτερη γέννηση, εν ζωή! Αυτή τη φορά όχι συρρικνώνοντας αλλά διευρύνοντας τον εαυτό μας, σε κάτι που μοιάζει χαοτικό, απειλητικό για τη ζωή και είναι άλμα προς το άγνωστο. Καμία ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος του βιώματος. Η πύλη δεν είναι καν ορατή σε όσους είναι απροετοίμαστοι.
.....................
Τίποτα δεν τελειώνει.
Ο γραμμικός χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση την οποία έχουμε υλοποιήσει για να ορίσουμε, να διαφοροποιηθούμε και να έχουμε την εμπειρία των εγώ μας. Όταν γίνει αντιληπτό το πραγματικό Εγώ, πλήρως απαλλαγμένο από όλους τους προγραμματισμούς, τότε, ο χρόνος και ο χώρος δεν χρειάζονται, καθώς η αντίληψη διευρύνεται, στο σημείο που παύει να αποτελεί αποσπασματική οπτική. Γίνεται ύπαρξη: πηγαία, αυθόρμητη, αβίαστη γνώση, που δημιουργεί. Ο χρόνος και ο χώρος δεν αποτελούν πλέον βάρος ή εμπόδιο που πρέπει είτε να ξεπεράσουμε είτε να προλάβουμε, όταν υπάρχουμε σε αυτήν την αφυπνισμένη κατάσταση ύπαρξης.
Αυτός δεν είναι φυσικά ένας δρόμος για τα δειλά συναισθηματικά εγώ, που απλά διακατέχονται από απλή περιέργεια. Καμία από αυτές τις πληροφορίες δεν γίνονται κατανοητές. Όσοι κατανοούν, είναι όσοι βρίσκονται μπροστά στην πύλη ή την έχουν διαβεί, και μπορούν να συμπληρώσουν, να προσθέσουν και να συν-δημιουργήσουν (που είναι το ζητούμενο). Κι όμως, την ίδια στιγμή, βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο δρόμο, ο καθένας στο δικό του ρυθμό, με τον δικό του τρόπο και έκφραση, υπηρετώντας τον Εαυτό μας (έστω κι αν δεν το γνωρίζουμε).
Όσο βρισκόμαστε εδώ, εν τω εγώ, χρειάζεται να «επιστρέφουμε στην αρχή» (ή στην πρώτη τάξη), κάθε φορά: να παρατηρούμε (απαλλαγμένοι από προηγούμενες γνώσεις μας), αγνοί όπως ένα νεογέννητο παιδί, εξερευνώντας ξανά, μαθαίνοντας ξανά, βιώνοντας ξανά, εκ νέου, με αθωότητα, άδειοι και ταυτόχρονα απέραντοι.
Αλλά, όσα περισσότερα κατακτούμε, όσα περισσότερα βλέπουμε και γνωρίζουμε, τόσο δυσκολότερο γίνεται να επιστρέφουμε στην αθωότητα, απ’ ότι όταν ξεκινήσαμε (που δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, από τίποτα να κρατηθούμε). Αυτή είναι και η παγίδα που συχνά δεν γίνεται αντιληπτή. Πολύ λίγοι περνούν τη δοκιμασία της Ψυχής, χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται προσκολλημένοι στο εγώ τους, στις πεποιθήσεις τους, στις γνώσεις τους: στα «υπάρχοντά» τους.
Το εγώ προσπαθεί να βρει αιτίες, νόημα και σκοπό, δημιουργώντας θεωρίες, δομές πεποιθήσεων και μεθόδους για να ακολουθεί. Αυτά είναι περάσματα, τα οποία, μετά από ένα σημείο και έπειτα, δεν έχουν κανένα όφελος και χρειάζεται να απαλλαγούμε από αυτά. Ο σκοπός βρίσκεται πέρα από την προσκόλληση σε συγκεκριμένες νοητικές έννοιες, τελετουργικά και σύμβολα. Το νόημα υπάρχει πέρα από τη δυαδικότητα, όπου το Πνεύμα ενώνεται με την Ψυχή και οδηγεί κάθε βήμα της ατομικότητας και της συλλογικότητας ταυτόχρονα.
Το εγώ δεν μπορεί ποτέ να γνωρίζει, δεν μπορεί ποτέ να καταφέρει αυτό που απλά δεν ανήκει σ’ αυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου