Απλοϊκό; Μπορεί…

Ναι, είμαι απλός ή απλοϊκός άνθρωπος, όπως το θέτει κανείς. Πιστεύω και έχω δει στη ζωή μου, ότι δεν μπορούμε ή μάλλον δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη για οτιδήποτε άλλο, αν δεν έχουμε καθαρή άποψη και ανάλογη πράξη και στάση ζωής στην προσωπική ζωή μας.

Τι σημασία έχει να κατηγορώ το γείτονα, «τους άλλους», την πολιτική, τα σκάνδαλα, τους Εβραίους, τους άνδρες, τις γυναίκες τους αεροψεκασμούς, τις μεταλλαγμένες τροφές και οτιδήποτε άλλο φαντάζει ένοχο στην μικρή αντίληψή μου, αν εγώ δεν έχω καταφέρει να ζω σε αρμονία με την ύψιστη Αρχή μου, αν δεν συμβιώνω σε αρμονία με τον Ανώτερο Σκοπό μου;

Δεν είναι θέμα γνώσης, την οποία μάθαμε όλοι να κυνηγάμε χωρίς τελειωμό από μικρά παιδιά. Είναι θέμα σοφίας, η σοφία αφορά την ίδια τη ζωή, αν ξέρουμε πώς να τη διαβάζουμε. Αλλά, δεν το μαθαίνουμε αυτό!

Τι σημασία μπορούν να έχουν όλες οι γνώσεις του κόσμου που μπορείς να αποθηκεύσεις στον εγκέφαλό σου, αν δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, αν δεν βρίσκεις χαρά στη ζωή, αν δεν ξέρεις το λόγο που υπάρχεις;

Τι νόημα μπορεί να έχει να έχει, να έχεις ένα σπίτι (δανικό), να έχεις συμβιβάσει τα όνειρά σου για αυτό, αλλά να μην αντέχεις να βλέπεις τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε αυτό; Τι έννοια μπορεί να έχει να κάνεις παιδιά κατόπιν προσταγής της κοινωνίας και όχι όταν ή αν εσύ το θέλησες, οπότε και να είσαι έτοιμος/η ότι αυτά θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή σου;

Ακόμα, τι σημασία έχει να σηκώνεσαι το πρωί, να τρέχεις σε υποχρεώσεις από δω κι από κει, να έχεις εικόνα δυνατού και αυτάρκη ανθρώπου, όταν στην προσωπική σου ζωή δεν μπορείς να πάρεις μια σταθερή απόφαση που να σου προσφέρει γαλήνη και ισορροπία στο Είναι σου;

Πώς γίνεται να σε ενδιαφέρει το οποιοδήποτε θέμα ΠΡΙΝ από Εσένα, πριν από τη ζωή σου, πριν από τη σχέση σου με τον Εαυτό σου;

Όχι, δεν είναι θέμα γνώσης, με την έννοια της πληροφορίας. Είναι θέμα θάρρους και αφοσίωσης, θέλησης και πειθαρχίας, να ασχοληθείς ΠΡΩΤΑ με αυτό που θα σου εξασφαλίσει την ηρεμία της ψυχής σου, τη σιγουριά στα βήματά σου, όποια κι αν είναι.

Λυπάμαι που συναντώ τόσους πολλούς ενήλικες που είτε δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ είτε θεωρούν τον έρωτα κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Ξέρω ότι αυτός είναι ένας πολύ δύσκολος και μάταιος τρόπος να ζεις. Ξέρω ότι δεν αντέχεται αυτή η στυγνή προσπάθεια επιβίωσης. Ξέρω ότι ΑΥΤΟ δεν είναι ζωή… είναι κατάντια, είναι προδοσία του ίδιου του Εαυτού μας.

Με απασχολεί ο χρόνος… αναβάλλουμε πολλά που είναι ουσιαστικά και τα θεωρούμε δευτερεύοντα… Αλλά, σκέφτομαι απλά! Δεν υπάρχει το αύριο, υπάρχει μόνο το τώρα, και τι μπορώ να κάνω σε αυτό, ποια θέλω να είμαι σε αυτό!