Όταν πέφτουν τα βάθρα

Μερικές φορές, δεν χρειάζονται πολλά πολλά... χρειάζεται να σκεφτόμαστε αργά, βιωματικά... αληθινά. 

Όσο πιο ψηλά βάζεις κάποιον
Τόσο πιο μεγάλη η πτώση
Με αλυσιδωτά γκρεμίσματα
Όταν πέσεια από το βάθρο,
αναγκαστικά.

Αλλά και πάλι ...

Αυτόκλητοι Κριτές

Γίναμε όλοι κριτές. Ξέρουμε όλοι τι και ποιος φταίει, ποιος και πόσο πρέπει να πληρώσει. Θέλουμε όλοι η κοινωνία και «τα πράγματα» να αλλάξουν. Αλλά δεν αλλάζουν. Και δεν θ’ αλλάξουν ποτέ!

Μια ιστορία που συνεχίζεται αιώνες επί αιώνων τώρα, που το μόνο που καταφέρνει είναι περισσότερους πολέμους, περισσότερη καχυποψία και πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους κρυψίματος.

Είναι απλά τα πράγματα και νοιώθω φορές ότι καταντάω κουραστική να επαναλαμβάνομαι. Αλλά γίνονται επίσης πολύπλοκα, καθώς χανόμαστε όλο και περισσότερο στην εξειδίκευση, στη «μόρφωση», στην πληροφόρηση. Βλέπουμε κομματάκια – βολικά κομματάκια – ενός τεράστιου πάζλ, που μας διαφεύγει η ολοκληρωμένη εικόνα του… αναγκαστικά και επιλεκτικά.

Πώς ξέρεις ότι έχεις «πετύχει» στη ζωή σου;

Πώς ξέρεις ότι έχεις πετύχει στη ζωή σου;
Αν είσαι ικανοποιημένος με ό,τι έχεις/είσαι/κάνεις στην παρούσα φάση/στιγμή σου, ανεξάρτητα από το τι άλλο επιθυμείς ή τι δεν έχεις.

Αυτή η βαθιά αίσθηση γείωσης, ικανοποίησης, σιγουριάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες.

Κοιτάζοντας πίσω, δεν υπάρχουν ενοχές, μετανοήσεις ή το αίσθημα της αδικίας για οτιδήποτε έχει συμβεί, αν και έχεις αναθεωρήσει πολλά.

Έχεις στιγμές που τα χάνεις όλα… ΚΑΙ οπτική, ΚΑΙ σκοπό, ΚΑΙ νόημα, καθώς η θλίψη όλων όσων αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, στον κόσμο τον δυαδικό, σε καταβροχθίζει, ολοκληρωτικά! Αναγκαστικά, γιατί δεν υπάρχουν πια κρυμμένα… Και πάλι όμως αισθάνεσαι στο χαμό σου απόλυτα γειωμένος, αν και αιωρούμενος. Δεν θα επέλεγες την ψευδαίσθηση της άγνοιας. Πονάς και ανοίγουν τα’ αποθέματα της ψυχής σου μέσα από τον πόνο. Αυτό είσαι… Έχεις «πετύχει»!

Μέσα από το δεξί ημισφαίριο

1. Όταν βγαίνεις από ένα κατάστημα ή ένα σπίτι στο οποίο έχεις πάει για πρώτη φορά, 9 στις 10 φορές θα κατευθυνθείς προς λάθος πόρτα ή στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που θα έπρεπε.

2. Η προσπάθεια να οργανώσεις τους φακέλους και τον υπολογιστή σου παραμένει μια χαοτική και  άτσαλη εμπειρία. Συνέχεια ψάχνεις πράγματα και όσο κι αν έχεις προσπαθήσει να βάλεις μια τάξη, αυτό μοιάζει αδύνατον.
Όμως, εύκολα πετάς αυτά που δεν χρειάζεσαι ή δεν σου λένε τίποτα πια κι έτσι αντισταθμίζεται την υπερφόρτωση. Διατηρείς μόνο όσα χρειάζεσαι.

3. Συνέχεια χάνεις το γραμμικό χρόνο: ξεχνάς ραντεβού, μπερδεύεις τις ώρες, αναρωτιέσαι τι μέρα είναι ή ποιος χρόνος είναι (ειδικά όταν γράφεις). Η παρούσα στιγμή έχει πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για σένα, από το να κρατάς το χρόνο.

4. Ξεκινώντας μια συζήτηση, συχνά χάνεις τη σειρά των σκέψεων σου ή έχεις ξεχάσει πού ήθελες να καταλήξεις. Όταν σε διακόπτουν μπερδεύεσαι.

Η άλλη θέαση

Χρειάζεσαι την Καρδιά για να βλέπεις καθαρά. Τα φυσικά σου μάτια απλά επιβεβαιώνουν αυτά που η Καρδιά ήδη διακρίνει και γνωρίζει.

(από τον πρόλογο)

«…Μετά από σχεδόν μισό αιώνα ζωής, κοιτάζοντας πίσω, ξέρω ότι αν έγραφα ένα βιβλίο σε κάθε φάση που περνούσα, θα ήταν σαν να έγραφαν τρία ή τέσσερα διαφορετικά άτομα, που όμως θυμάμαι και ξέρω ότι ήμουν εγώ, αλλά δεν είμαι. Το ίδιο μπορώ να πω και για το βιβλίο…

Από πολύ μικρή, είχα απορίες που τα συνομήλικα μου παιδιά ούτε που σκεφτόντουσαν. Από πού ήρθα; Γιατί βρέθηκα εδώ; Πού πάω; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Οι απαντήσεις που έπαιρνα, δεν με ικανοποιούσαν.

Χωρίς να ξέρω το λόγο, πάντα λάτρευα τα βιβλία. Μπορούσα να χαθώ μέσα στις σελίδες τους και να χάσω κάθε επαφή με τον κόσμο γύρω μου και με το περιβάλλον μου. Τότε θεωρούσα τους συγγραφείς ημίθεους (ακόμα έχω αυτήν την παιδική αίσθηση) και δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Όμως ήθελα υπερβολικά πολύ να μπορούσα να γίνω.

Για την αμφισβήτηση, κυρίως!

Ακόμα με εκπλήσσει το πόσο εύκολο και βολικό παραμένει η ακλόνητη πίστη σε ό,τι εκπαιδευτήκαμε να ονομάζουμε «αληθινό».

Σπάνια αμφισβητούν οι άνθρωποι αυτήν την πάγια, υποκειμενική θεώρηση των πραγμάτων που ονομάζουν αντικειμενική, ενώ δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό κάνουν.

Αυτό που κάνουμε πιο συχνά και με μεγάλη εμπειροτεχνία είναι να αμφισβητούμε τις ιδέες άλλων, ν’ αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τον τρόπο λειτουργίας μας, να αμφισβητούμε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν ταιριάζει με αυτή την αόρατη αλλά υπαρκτή κοσμοθεώρησή μας. Γίνεται αυτόματα… όπως οτιδήποτε έχουμε μάθει, κατακτήσει και δεν χρειάζεται πλέον να σκεφτόμαστε συνειδητά, σε πραγματικό, γραμμικό χρόνο.

Το να ξαναγίνει όμως συνειδητή λειτουργία είναι δύσκολο και άβολο γιατί μας βγάζει σταθερά και βέβαια από τον αυτοματισμό που εμπιστευόμαστε.

Όταν «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως»

….ταυτόχρονα «ανοίγουν και οι ουρανοί»!

Συνήθως βλέπουμε το μισό από το όλον, προσκολλημένοι απόλυτα στο φόβο μας και στις φοβίες που δεν θέλουμε να εξετάσουμε, να αλλάξουμε αλλά ούτε και να απαλλαγούμε από αυτές.

Χρειάζεται εκπαίδευση... μια νέα εκπαίδευση για να συνειδητοποιήσουμε πρακτικά και μαγικά τη νέα πραγματικότητα που αποκαλύπτεται όταν αφηνόμαστε, όταν εμπιστευόμαστε και όταν διαθέτουμε σφαιρική αντίληψη. Η εκπαίδευση δεν περιορίζεται φυσικά στη σχολική ή στη φοιτητική μας πραγματικότητα… μάλλον εκεί χαρακώνεται καθώς φτάνουμε πιο γρήγορα σε τέλμα και αρτηριοσκλήρωση.

Νεράιδες και Αλήθειες

Περί αναγκαίας «πεζότητας» πρώτα...

Όλοι οι νόμοι βασίζονται στα χρηματο-οικονομικά συμφέροντα, ενώ νομίζουμε ότι δημιουργήθηκαν και αντιπροσωπεύουν την ηθική. Μα και η ηθική, αν το πάρουμε από αυτήν την πλευρά, βασίζεται στο εγωικό συμφέρον που είναι ποσοτικό στην ποιότητά του.

Τι μπορώ να κερδίσω;

Τι μπορώ να εξασφαλίσω, να διαφυλάξω;

Πόσα μπορώ να κατακτήσω με το λιγότερο δυνατόν κόπο/ξόδεμα, στο λιγότερο χρόνο;

Τι χρειάζομαι για να είμαι καλυμμένος ακόμα κι αν χάσω/αποτύχω;

Πώς μπορώ να εκδικηθώ, να τιμωρήσω, να επανακτήσω;

Εξαρτάται πώς και γιατί διαβάζεις…

Δεν διαβάζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο.

Οι περισσότεροι διαβάζουν όπως εκπαιδεύτηκαν να διαβάζουν από τα παιδικά τους χρόνια του σχολείου. Αποθηκεύουν πληροφορίες εύκολα στο νου τους και μπορούν, με ζηλευτή (όντως) ευκολία να ανακαλέσουν ονόματα, ημερομηνίες, ακόμα και λεπτομέρειες αυτών που διάβασαν. Μέχρι εκεί!

Είναι αυτοί, που συνήθως ονομάζουμε «καλλιεργημένους ανθρώπους», που έχουν ένα ευρύ φάσμα γνώσης. Συνεχίζουν να μελετούν, ακόμα και μετά το σχολείο και θεωρούν ότι η πληροφόρηση είναι η καλύτερη ασχολία και αναγκαία δραστηριότητα στη ζωή τους. Ρουφάνε αμέτρητα βιβλία και άρθρα, όπως εσύ και εγώ το φραπέ με καλαμάκι.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος ανθρώπων, λιγότερο γνωστό αλλά και λιγότερο διαδεδομένο.

Ν' αμφισβητείς τι, ποιόν και γιατί;

Όταν ρωτάς τον άλλον για τις επιλογές του, με σκοπό να σου εξηγήσει, να σε πληροφορήσει ή να σε πείσει για την «ορθότητά τους», παραμένεις σε ένα παλιό τρόπο λειτουργίας της σκέψης, που ουσιαστικά σου αφαιρεί τη δύναμη και την αυτοκυριαρχία σου.

Κανείς δεν «πρέπει» να σου εξηγήσει ή να πείσει για τίποτα.

Αν πραγματικά σ' ενδιαφέρει, κάνε πρώτα τη δική σου έρευνα, διάβασε, ψάξε, αμφισβήτησε αυτά που πιστεύεις πως γνωρίζεις ή απλά συνήθισες να κάνεις και συζήτησε με τον Εαυτό σου για το θέμα που σε απασχολεί συναισθηματικά.

Όταν αρχίσεις να παρατηρείς τον εαυτό σου πραγματικά, θα διαπιστώσεις ότι σπάνια (αν ποτέ) αμφισβητείς τις ιδέες σου, τις θέσεις και τις απόψεις σου, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής σου, που εκπαιδεύτηκες ν’ ακολουθείς. Το ν' αμφισβητείς μόνιμα είτε τον εαυτό σου είτε τους άλλους, δεν είναι το ίδιο πράγμα με το ν' αμφισβητείς του νου σου!