Για την αμφισβήτηση, κυρίως!

Ακόμα με εκπλήσσει το πόσο εύκολο και βολικό παραμένει η ακλόνητη πίστη σε ό,τι εκπαιδευτήκαμε να ονομάζουμε «αληθινό».

Σπάνια αμφισβητούν οι άνθρωποι αυτήν την πάγια, υποκειμενική θεώρηση των πραγμάτων που ονομάζουν αντικειμενική, ενώ δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό κάνουν.

Αυτό που κάνουμε πιο συχνά και με μεγάλη εμπειροτεχνία είναι να αμφισβητούμε τις ιδέες άλλων, ν’ αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τον τρόπο λειτουργίας μας, να αμφισβητούμε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν ταιριάζει με αυτή την αόρατη αλλά υπαρκτή κοσμοθεώρησή μας. Γίνεται αυτόματα… όπως οτιδήποτε έχουμε μάθει, κατακτήσει και δεν χρειάζεται πλέον να σκεφτόμαστε συνειδητά, σε πραγματικό, γραμμικό χρόνο.

Το να ξαναγίνει όμως συνειδητή λειτουργία είναι δύσκολο και άβολο γιατί μας βγάζει σταθερά και βέβαια από τον αυτοματισμό που εμπιστευόμαστε.

Η πρώτη δυσκολία που συναντά οποιοσδήποτε νέος μαθητής είναι το να μάθει από την αρχή να παρατηρεί. Πρώτον γιατί πιστεύει πως ήδη το κάνει και δεύτερον γιατί χρειάζεται όντως να ξαναγίνει «μαθητής», όμως με νέα έννοια του όρου, που το βίωμα του παρελθόντος του, δεν τον βοηθά να κατανοήσει. Είναι όμως το πρώτο βήμα, το Α και το Ω οποιασδήποτε αλλαγής, συνειδητοποίησης ουσιαστικής και μετακίνησης πραγματικής.

Η δεύτερη δυσκολία που συναντά ο πραγματικός μαθητής της ζωής, εξασκούμενος στην παρατήρηση, είναι η λειτουργία της αμφισβήτησης. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, και ενώ πιστεύουμε πως είμαστε ικανοί ν’ αμφισβητούμε, η αλήθεια είναι διαφορετική για τους περισσότερους νέους αναζητητές.

Η αμφισβήτηση των άλλων είναι εύκολη, όπως εύκολη είναι και η αμφισβήτηση ιδεών, ενώ ψάχνουμε νέες για να αντικαταστήσουμε άμεσα (γρήγορα) και εύκολα τις παλιές «που μας δόθηκαν». Αλλά, όλο αυτό, δεν είναι πραγματική αμφισβήτηση, ενώ μετακινούμαστε ελάχιστα ή καθόλου στην πραγματικότητα.

Ο μεγαλύτερος φόβος στην ουσιαστική αμφισβήτηση είναι το κενό, το «δεν ξέρω», το «δεν έχω θέση» ενώ ταυτόχρονα «οφείλω να έχω θέση» γιατί η ζωή κυλάει, γιατί η δράση και η παρουσία στο δια ταύτα, απαιτείται, κάθε στιγμή. Το άγνωστο παραμένει απειλητικά καθηλωτικό, καθώς κάνουμε τα πρώτα θαρραλέα βήματά μας προς την απελευθέρωση του νου μας. Ένας φόβος που ξεπερνιέται, με καθοδήγηση, σταθερά βήματα εντός μας, με τη βοήθεια όσων έχουν περάσει «στην απέναντι όχθη».

Όσοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι άλλο πιο ουσιαστικό να κάνουν, απλά κοροϊδεύουν τον εαυτό τους αλλά και στηρίζουν άθελά τους το σύστημα και την κοινωνία που κατηγορούν.

Όσοι νομίζουν πως υπάρχει κάποιο άλλο είδος θεραπείας, λύτρωσης, απελευθέρωσης, παιδείας, επίσης απατώνται. Ό,τι άλλο κι αν κατακτάμε, καταφέρνουμε, κάνουμε, στερείται απλά τα θεμέλια που θα καθόριζαν μα και θα άλλαζαν τα πάντα.

Η τρίτη δυσκολία παραμένει η αναβολή, καθώς ο τρόπος σκέψης που εκπαιδευτήκαμε να χρησιμοποιούμε, μάς πείθει ότι «όλα είναι υπό έλεγχο» ή προσπαθούμε με γνώριμες μεθόδους να τα ελέγξουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν πάει ο νους μας στο ότι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ο ΤΡΟΠΟΣ σκέψης μας, που μας παγιδεύει εξ αρχής. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα που μπορούμε να σκεφτούμε δεν είναι ικανό να μας παρουσιάσει πραγματικές λύσεις, αληθινές απαντήσεις, μια άλλη, εντελώς καινούργια θέαση, όσο κι αν διαβάζουμε, μορφωνόμαστε, απλωνόμαστε, που θα τάραζε συθέμελα τα δεδομένα μας.. αναγκαστικά!

Η υποσυνείδητη ανάγκη ελέγχου, ο φόβος της ανυπαρξίας, μας καθηλώνει στα γνώριμα, καθώς θεωρούμε ότι αλλάζουμε, επειδή αλλάζουμε ιδέες, θεωρίες και τρόπους χειρισμού του εαυτού μας και της ζωής... για λίγο!

Δεν βλέπουμε αρχικά (και για ένα μεγάλο, υποκειμενικό διάστημα) τις παγίδες στον ίδιο του νου μας. Δεν αναγνωρίζεται ο τρόπος σκέψης μας ενόσω βρισκόμαστε ΜΕΣΑ σε αυτόν. Όμως, το «βγεις απ’ έξω και να κοιτάς μέσα» δεν έχει επιστροφή…


Χριστιάνα Σοφία