Συνήθως βλέπουμε το μισό από το όλον, προσκολλημένοι απόλυτα στο φόβο μας και στις φοβίες που δεν θέλουμε να εξετάσουμε, να αλλάξουμε αλλά ούτε και να απαλλαγούμε από αυτές.
Χρειάζεται εκπαίδευση... μια νέα εκπαίδευση για να συνειδητοποιήσουμε πρακτικά και μαγικά τη νέα πραγματικότητα που αποκαλύπτεται όταν αφηνόμαστε, όταν εμπιστευόμαστε και όταν διαθέτουμε σφαιρική αντίληψη. Η εκπαίδευση δεν περιορίζεται φυσικά στη σχολική ή στη φοιτητική μας πραγματικότητα… μάλλον εκεί χαρακώνεται καθώς φτάνουμε πιο γρήγορα σε τέλμα και αρτηριοσκλήρωση.
Όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτό το πάγιο μοτίβο, ανακαλύπτουν ότι η μάθηση, οι αποκαλύψεις, η γνώση, είναι ανεξάντλητα και ο γραμμικός χρόνος καθώς και ο φόβος, αδυνατούν να τους αγγίξουν πραγματικά.
Η διαδικασία αυτής της μαγικής στάσης ζωής δύσκολα περιγράφεται με πεζότητα και αναλυτική επεξήγηση, όπως έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε τα πρακτικά θέματα της ζωής μας. Για τα επιμέρους αυτά θέματα έχω γράψει πολλές φορές, για πολλά χρόνια. Η σύνθεσή τους είναι μια πρόκληση που παραμένει ανοιχτή για όλους μας…
Πρώτα σε «χτυπάει» το αναπάντεχο, ακριβώς όταν δεν το περιμένεις και εκεί που έχεις χαλαρώσει, πιστεύοντας ότι έχεις πετύχει έναν τουλάχιστον ορατό έλεγχο στη ζωή σου. Έρχεται «από το πουθενά» και ανατρέπει τα πάντα. Συνήθως έρχεται με αλληλουχία γκρεμίσματος (ντόμινο), που δεν προλαβαίνεις καλά καλά ν’ αντιληφθείς, πόσο μάλλον να σταματήσεις. Είναι η ώρα να αποδείξεις στη ζωή, τι έχεις καταφέρει ψυχικά, νοητικά και φυσικά, όλο το προηγούμενο διάστημα της «ομαλότητας», της χαλαρότητας. Σε αυτό το στάδιο οι περισσότεροι αποτυγχάνουν ήδη, με τις γνωστές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα.
Αν όμως έχουμε πετύχει τη σφαιρική αντίληψη, την αποκόλληση από την ταυτότητά μας και αν έχουμε διευρύνει αρκετά τη συνειδητότητά μας, τότε παραμένουμε ήρεμοι, αντικειμενικοί παρατηρητές αλλά όχι άπραγοι, θεωρητικοί στοχαστές, όπως πιστεύουν και πράττουν πολλοί.
Γνωρίζουμε ότι έπονται κι άλλα, ότι χρειάζεται η καθαρότητα στο νου για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την καθαρότητα της διάκρισής μας. Η δράση παράλληλα με την καθαρή όραση είναι ταυτόχρονες αναγκαιότητες.
Μαζί με το γκρέμισμα (αν και το αντιλαμβανόμαστε ως «πρώτα» και «ύστερα» με την κατώτερη, γραμμική διάνοιά μας) συμβαίνει παράλληλα και το χτίσιμο μιας νέας πραγματικότητας που δημιουργείται «από τις στάχτες» της προηγούμενης. Η γέννηση και η δημιουργία δεν γίνεται συνήθως αντιληπτή από όσους θέλουν να προσκολλούνται στο δράμα, στην έλλειψη και στην καταστροφή.
Όταν «ολοκληρώνεται» η διπολική διαδικασία και καταφέρνουμε να αντιληφθούμε το μεγαλείο της σοφίας των πάντων, παραμένουμε «αναγκαστικά» ευγνώμων, με δέος και ταπεινότητα, μπροστά σε όλα όσα δεν ελέγχουμε νοητικά και φυσικά αλλά όμως συμβάλλουμε ουσιαστικά και πρακτικά.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν ελέγχουμε τίποτα και ταυτόχρονα τα πάντα έχουν σημασία. Κάθε κόκκος στην άμμο σχηματίζει τις όμορφες παραλίες που ακόμα δεν εκτιμούμε πραγματικά.
Ο λεκτικός λόγος αδυνατεί να περιγράψει όμως ο αληθινός Λόγος (πρόθεση) δημιουργεί, κάθε φευγαλέα στιγμή.
Μετά την «αποκάλυψη» του βιώματος της ταυτόχρονης κόλασης και παραδείσου, συνεχίζουμε ταπεινά να ξυπνάμε το πρωί, να «μαζεύουμε ξύλα» και να φροντίζουμε αυτά που έχουμε ακριβώς μπροστά μας. Έχουμε περάσει ακόμα ένα «τεστ» στην ολιστική μας πορεία προς μια ουσιαστική ζωή, όπου τα πάντα έχουν σημασία αλλά και τα πάντα που γνωρίζουμε είναι σχετικά.
Για άλλη μια φορά, έχω αποτύχει να περιγράψω, όσα δεν περιγράφονται, αλλά μαθαίνονται και βιώνονται!
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου