Τα μελαγχολικά χαμόγελα, το απλανές βλέμμα, οι παγωμένες «καλημέρες» είναι όλα καθημερινά φαινόμενα, που τόσο έχουμε συνηθίσει, ώστε τα θεωρούμε φυσιολογικά ή «αναγκαία κακά» και έχουν πάψει να μας απασχολούν. Άλλωστε, ότι φοβόμαστε, μάθαμε να το διώχνουμε από τη σκέψη μας, εστιάζοντας (ακολουθώντας τις νέες «πνευματικές» προτροπές) σε άλλες, πιο θετικές σκέψεις.
Η λέξη «κατάθλιψη» έχει καταντήσει όσο τρομακτική όσο τη λέξη «καρκίνος», τις οποίες πιστεύουμε πως γνωρίζουμε. Δεν μπορείς όμως να γνωρίζεις αυτό που εξακολουθείς να φοβάσαι! Μετά το πρώτο άρθρο μου για το θέμα, «Κατάθλιψη: όχι δεν είναι ασθένεια», κατάλαβα, από την ανταπόκριση ότι το θέμα παραμένει ανοιχτό και επίκαιρο. Σχετικό παραμένει και το θέμα «Θερπαεία: ένας δρόμος για δυο», όπως και όλα τα άρθρα του blog, τα οποία συνθέτουν ένα μεγαλύτερο πάζλ, από αυτό που έχουμε εκπαιδευτεί να αντιλαμβανόμαστε.
Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι ορισμοί, οι λίστες συμπτωμάτων, οι κανόνες και οι μεθοδολογίες. Όλ’ αυτά δεν κατάφεραν μέχρι τώρα από μόνα τους να λύσουν οποιοδήποτε ουσιαστικό πρόβλημα, να προσφέρουν κάτι αυθεντικά διαχρονικό. Δεν κατάφερα επίσης ποτέ να βάλω τον Άνθρωπο σε καλά στοιχισμένα, βολικά κουτάκια. Ο καθένας παραμένει ένα τεράστιο μυστήριο που αλλάζει συνεχώς… στο βαθμό που θέλουμε ή όχι να εισχωρήσουμε, στη δική μας και στη δική του άβυσσο.
Αυτό που ονοματίζουμε, παύουμε να το παρατηρούμε. Υποθέτουμε πως ξέρουμε.
Αντιμετωπίζουμε, αναλύουμε, περιγράφουμε, συμβουλεύουμε, αλλά όλο και απομακρυνόμαστε...
Οι νέες θρησκείες (βέβαια, δεν ονομάζονται τέτοιες) είναι όσο περιοριστικές όσο οι παλιές. Ό,τι κι αν λέμε, τις έχουμε ήδη υιοθετήσει… είναι πλέον τόσο φανερό. Οι διάφορες διδαχές, μεθοδολογίες, συστήματα σκέψης έχουν καταφέρει να μας απομακρύνουν ακόμα περισσότερο από τον Εαυτό μας. Οι «θετικές» προτροπές παραμένουν κούφιες και επιφανειακές. Μήπως όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και συνάμα πιο δύσκολα για τον γραμμικό τρόπο σκέψης μας;
«Εγώ φταίω (ή ο κόσμος φταίει... είναι το ίδιο. Αναπόφευκτα γυρνάει πίσω σε σένα).
Κάτι δεν πάει καλά με μένα (ή με τους άλλους).
Οι άλλοι φαίνεται να έχουν κάποιο σκοπό, να χαίρονται τη ζωή τους και εγώ δεν μπορώ. Δείχνουν να μην έχουν σκέψεις ματαιότητας, όπως εγώ.»
Πίσω όμως από τις κατασκευασμένες προσωπικότητες και τις ραφιναρισμένες εικόνες, μπορείς να δεις τις ιδιαίτερες στιγμές; Να εισχωρήσεις στην ατομική σκέψη και τα υποκειμενικά συναισθήματα; Έχεις αντιληφθεί τις στρώσεις σκέψεων, τα πολλαπλά επίπεδα ύπαρξης που χορεύουν ταυτόχρονα, τους αμέτρητους εσωτερικούς διαλόγους, πολέμους, διαφωνίες, αντικρουόμενες θέσεις και αντιθέσεις που συμβαίνουν ασταμάτητα; (Όλ' αυτά γίνονται φανερά, όσο καλά κρυμμένα και προσποιούνται να είναι, σε αυτούς που έχουν αποκτήσει εσωτερική όραση.)
Όχι! Αντιλαμβάνεσαι μόνο την επιφάνεια. Αυτήν που εσύ (το εγώ σου) θέλεις να αντιλαμβάνεσαι. Και έτσι φτιάχνεις τη δική σου πραγματικότητα: του εαυτού σου και του κόσμου… Μέσα από μηχανισμούς περιοριστικούς και άγνοια. Και «η ζωή συνεχίζεται»…
Πρώτα έρχεται η μελαγχολία, η βαριεστιμάρα, η χαμηλή ενέργεια, τα ελαφριά σωματικά συμπτώματα που θεραπεύεις ή καταστέλλεις. Δε βλέπεις τη σύνδεση…
Μετά έρχεται η απάθεια, η ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη ενδιαφέροντος, σκοπού και νοήματος. Με ή χωρίς σωματικά συμπτώματα (αν και συνήθως υπάρχουν), αρχίζεις να απομακρύνεσαι, να αποτραβιέσαι, έστω κι αν φαινομενικά συμμετέχεις, ασχολείσαι, επικοινωνείς και «μάχεσαι» (ίσως) για «ένα καλύτερο αύριο».
Η κατάθλιψη σπάνια αναγνωρίζεται και ομολογείται, μέχρι να είναι «αργά». Μέχρι να εμφανιστεί κάποια σοβαρή ασθένεια, μέχρι να έχεις χάσει τον ύπνο σου, να έχεις ήδη εθιστεί με κάποιο ηρεμιστικό ή υποκατάστατο… Μάθαμε βλέπεις να «αντιμετωπίζουμε συμπτώματα» αλλά να μην αναγνωρίζουμε αιτίες, σημάδια, συνδέσεις. Μάθαμε να κοιτάμε αποσπασματικά, επιφανειακά και εξωτερικά.
Δεν έχει καμία σημασία πώς ονομάζουμε κάτι. Σημασία έχει να αναγνωρίζουμε τα μηνύματα του ίδιου μας του εαυτού που εμφανίζονται συνεχώς και παντού γύρω μας, με σκοπό να μας εστιάσουν σε ό,τι είναι αναγκαίο, σημαντικό και χρειάζεται την αφοσιωμένη, πειθαρχημένη προσοχή μας.
Είναι αδύνατον να συνδέσεις τα αντίθετα, τα οποία έχεις τοποθετήσει αρχικά απέναντι.
Δεν υπάρχει καμία θεωρία που μπορεί να σε διδάξει.
Δεν υπάρχει κανένας να σε σώσει.
Όλες οι θεωρίες πρέπει να γκρεμιστούν, μια μια και βιωματικά (όχι νοητικά, αυτό είναι εύκολο και δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα).
Και αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο εσύ…
Όμως δεν είμαστε μόνοι, όπως ίσως έχεις πλανευτεί να πιστεύεις. Αν είχες την τρόπο, θα το είχες κάνει ήδη, «μόνος σου»! Αν τα περισσότερα απ’ όσα κυκλοφορούν ως «θαυματουργά» λειτουργούσαν, θα είχαμε ήδη έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο, γεμάτο ευτυχισμένους ανθρώπους, αρμονία με τη φύση και τον κόσμο μας.
Δεν γινόμαστε αυτό που είμαστε μόνοι μας. Δεν πέφτουμε μόνοι… ούτε σηκωνόμαστε μόνοι μας. Απλά πρέπει να επιλέξεις τι ενισχύεις, πού εστιάζεις τη δύναμη της προσοχής σου. Μπορείς να κρύβεσαι από όλους τους άλλους, αλλά μπορείς αλήθεια να κρύβεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό; Και για πόσο ακόμα;
Μην το ονομάσεις «κατάθλιψη» αλλά βρες το σκοπό και το νόημα της ζωής σου…δεν υπάρχει το «αντικειμενικό» νόημα που ψάχνεις εκεί έξω, ούτε μπορεί να είναι οτιδήποτε προσωρινό και επιφανειακό, σκοπός ζωής. Πολλά παραμένουν μπερδεμένα, εγωιστικά (αναγκαστικά, προς το παρόν) ερμηνευμένα μέσα σου… Είναι δική σου η ευθύνη να τα ξεμπερδέψεις.
Πριν από αυτό, δεν απαλλασσόμαστε από την κατάθλιψη…. Όποιος κι αν είμαστε!
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου